Czy akceptujesz siebie? Czy rozwijasz własne talenty i zdolności? Czy kształtujesz w sobie dojrzałą i odpowiedzialną seksualność poprzez unikanie pornografii, samogwałtu? Czy pogardzasz sobą? Czy myślisz o popełnieniu samobójstwa? Czy próbowałeś – próbowałaś okaleczać się lub odebrać sobie życie?

Jest wiele cnót nad którymi trzeba pracować: nad trwaniem w Bożej obecności, wiernością, cierpliwością, wzajemnym poznaniu, wzajemnej miłości w stopniu heroicznym, cierpliwością, patrzeniem sercem na drugiego. Ale czy jest to w ogóle możliwe? Czy własnymi siłami jesteśmy w stanie te rzeczy osiągnąć? I tak szczerze trzeba sobie powiedzieć, że większość z tych postaw jest niemożliwa do osiągnięcia, jeśli będziemy opierać się tylko i wyłącznie na naszych ludzkich możliwościach, cechach naturalnych, talentach.

Misja Stanisława Kostki zaczęła się właśnie od tej trudnej decyzji, którą musiał podjąć: czy sprzeciwić się rodzicom i uciec z domu, czy jednak zostać i nie do końca czuć się na swoim miejscu. To była jego pierwsza misja, której moim zdaniem podołał dzięki swojej wytrwałości i dojrzałości mimo młodego wieku. Sprostał również późniejszym problemom, chociażby temu, że na początku musiał sprzątać dom zakonny jezuitów, by go w ogóle przyjęli.    O św. Stanisławie Kostce rozmawiają jezuiccy nowicjusze z Gdyni: Marcin, Szymon, Jakub i Mateusz

Przede wszystkim śmierć dotyczy ciała człowieka, jego materialnej części. Duchowe centrum samoświadomości i pamięci – dusza żyje dalej. "Umieramy w Bogu", wobec Niego stajemy w momencie śmierci. Chwila ta, czyli sąd szczegółowy ma decydujące znaczenie – dokonuje się tu bowiem ostateczne, nieodwracalne...

Bóg zaprasza nas do nieba, a Maryja wskazuje nam drogę i przypomina, że pomimo zmieniającego się świata różaniec, szkaplerz i pokuta są nie tylko aktualne, lecz również ważne na drodze naszego uświęcenia. Każdy z nas jest świadomy tego, jak ważne jest fatimskie przesłanie, skoro do dziś zachowuje swą aktualność. Nie możemy zatem zatrzymać się jedynie na samym fakcie objawień, ale winniśmy wciąż na nowo podejmować wysiłek, by jeszcze głębiej sięgać do tego „przeogromnego skarbca duchowych darów”.

Postać Hagar występuje w historii Abrahama. Przypomnijmy, że ten patriarcha Izraela żył 18 wieków przed Chrystusem. Zatem mówimy o postaciach sprzed prawie czterech tysięcy lat! Jednak dzięki Biblii wciąż żyją one w naszej tradycji religijnej. Prawowitą żoną Abrahama była Sara, natomiast Hagar była zaledwie jedną z niewolnic. Co takiego się zdarzyło, że wpisała się w historię najstarszego patriarchy Izraela?

W pobożności ludowej istotną rolę odgrywa prostota formy, powtarzalność pewnych elementów, rytmiczność. Co ciekawe, poprzez te proste formy modlitewne ludzie osiągają wysoki stopień zjednoczenia z Bogiem. Popatrzmy na siostrę Faustynę – jako małe dziecko uczestniczyła w takich nabożeństwach w kościele parafialnym w Świnicach Warckich i – jak sama potem opisywała w „Dzienniczku" – odczuwała podczas nich głębokie pragnienie zjednoczenia z Bogiem.   Z ks. prof. Janem Machniakiem rozmawiają Beata Kolek i Sławomir Rusin

Pewien mąż zwierza się swojemu bratu z trudności w relacjach małżeńskich: – Za każdym razem, gdy się pokłócimy, bierze ją historia. – Chyba histeria – prostuje brat. – Nie bierze ją „histeria”, tylko bierze ją historia. Przypomina sobie różne fakty z dawnych lat i mi je wypomina. Nieprawdą jest, że to co się stało, nie może już się odstać. Możemy trwale zmienić historię naszych relacji. Możemy zmienić naszą przeszłość. Tak, przeszłość. Bóg pisze prosto na krzywych liniach naszego przeszłego życia.

Czasem ludzie upatrują w terapii rozwiązania wszystkich swoich problemów, oczekują, że ktoś inny zdejmie im z pleców ciężar ich życia. A z własnym życiem trzeba się ciągle mierzyć, i nikt tego za nas nie zrobi. Z drugiej strony – warto skorzystać z pomocy, gdy trudno z nim sobie poradzić   – mówi Bogdan Kosztyła, teolog i psycholog z łódzkiego „Domu Miłosierdzia” w rozmowie z Beatą Szymczak-Zienczyk

Mnóstwo ludzi angażuje się emocjonalnie w to, czym się zajmuje i czuje, że się spełnia, że ich zajęcie, rzeczywiście jest treścią ich życia. Choć spotykamy takich ludzi na co dzień, różnicę między powołaniem życiowym, a pasją odkrywamy wtedy, kiedy brak tej drugiej budzi nasze zgorszenie.