Z fajką w zębach, ulegający rozproszeniom na modlitwie, wybuchowi. Ale kochający Boga ponad wszystko. Tacy właśnie – niedoskonali – bywali święci i błogosławieni Kościoła. Nie byli inni niż pozostali śmiertelnicy, jak czasami się ich przedstawia.

Już na początku pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II zostaliśmy zadziwieni jego decyzją, aby kolegialnie z biskupami i patriarchami Wschodu i Zachodu zawierzyć cały świat Najświętszej Maryi Pannie, Matce Boga (Theotokos), w dniu 7 czerwca 1981 r. W Liście do Episkopatu Kościoła katolickiego na 1600. rocznicę I Soboru Konstantynopolitańskiego i na 1550. rocznicę Soboru Efeskiego Jan Paweł II zapowiedział, że będzie to wspólna modlitwa do Ducha Świętego, by ożywić nadzieję w poszukiwaniu dróg do zjednoczenia Kościoła.

Przecież nie od razu był święty. Co prawda dorastał w religijnej i patriotycznej rodzinie, ale chłopcy - było ich trzech braci: najstarszy Franciszek, dalej Rajmund czyli późniejszy Maksymilian i najmłodszy Józef - nie raz pokłócili się i czy psocili. Któregoś razu ich mama Marianna zapytała po kolejnej kłótni: "Chłopcy, co z was wyrośnie?" Rajmund bardzo się tym przejął. Poszedł do kościoła św. Mateusza w Pabianicach i przed figurą Matki Bożej postawił Maryi to samo pytanie: "Matko Boża, co ze mnie wyrośnie?".   O św. Maksymilianie Kolbe z o. Lucjanem Ubyszem OFMConv, rekolekcjonistą i duszpasterzem Rycerstwa Niepokalanej, rozmawia ks. Artur Filipiak

Jeden z największych dziś filozofów katolickich Charles Taylor twierdzi, że „Świat chrześcijański zanika, co nie znaczy, że zaniknie chrześcijaństwo”. Swą gigantyczną rozprawę Epoka świecka zaczyna od prostego pytania: jak to się stało, że około 1500 roku wiara w Boga organizowała człowiekowi Zachodu zarówno wizję świata, jak i każdą dziedzinę życia, a dziś z taką łatwością przychodzi mu niewiara? Przyczyn takiego stanu rzeczy z pewnością jest wiele, ale jak mawiali wielcy święci Chrystusowego Kościoła: Jeśli chcesz zmienić świat na lepsze, zacznij od siebie… 

Coś z nim było nie tak... Być może jest to najtrafniejszy opis świętości - tak żyć, aby ludzie wkoło choć na chwilę pomyśleli o Bogu. Nie trzeba słów. Chociaż nieracjonalne zachowanie Franciszka mogło wywoływać uśmiech politowania, to jednocześnie prowokowało chyba najbardziej pierwotne pytanie człowieka: „dlaczego?".

Nadzieja zbawienia jest darem, który każdy z nas otrzymał wraz ze zmartwychwstaniem Chrystusa. Czy jednak perspektywa mojego jedynie ocalenia czyni mnie szczęśliwym? Czy wolno mi zamknąć serce na tych, których uznałem już za potępionych? Czy serca nasze nie nazbyt łatwo potępiają, zamiast zbawiać tych, którym zabrakło sił?

Wertując archiwum redakcyjne, natknęłam się na tajemniczy, nieco pożółkły zeszyt wypełniony krótkimi wypowiedziami sióstr loretanek. Pierwszy przeczytany przeze mnie fragment brzmiał tak: „Dużo pracował, ale też dużo się modlił i chyba w modlitwie szukał światła do swojej pracy” (siostra Rafaela). Odwracam głowę i patrzę na portret ks. Ignacego Kłopotowskiego. Spojrzenie jego mądrych oczu i delikatny uśmiech utwierdzają mnie w przekonaniu, że tajemniczy zeszyt to zbiór wspomnień dotyczących tego niepospolitego kapłana, kilka lat temu ogłoszonego błogosławionym.

Modlitwa – duchowa praktyka człowieka wiary – wymaga wytrwałości. Ojciec Pio, nieustannie doskonaląc swój dialog z Bogiem, miał świadomość jego niedoskonałości. Pracując nad sobą w tej dziedzinie, pomagał również swym duchowym dzieciom w uświęcaniu ich własnej codzienności poprzez modlitwę. Wiele już napisano i powiedziano o modlitwie Ojca Pio, dlatego tym razem postaramy się wydobyć z jego bogatej korespondencji i świadectw te fakty, które były publikowane rzadko lub nie są znane polskiemu czytelnikowi...

Asyż. Początek kwietnia. Środek tygodnia. Siadam przy grobie Karola Acutisa w kościele Matki Bożej Większej. To ważne miejsce w Asyżu – niedaleko urodził się i mieszkał św. Franciszek. Za jego czasów kościół Santa Maria Maggiore był katedrą, przy której był (i jest do dziś) pałac biskupi. Tutaj 800 lat temu zbiegło się miasto, by być świadkiem wielkiego wydarzenia, kiedy Franciszek oddał swojemu ziemskiemu ojcu wszystko, nawet swoje ubranie, stając nagi i oddając się pod opiekę Ojcu Niebieskiemu w modlitwie Ojcze nasz.

Święta Weronika Giuliani jest jedną z największych świętych Kościoła, obdarzoną licznymi łaskami, naznaczona znamionami męki Pańskiej i w swym powołaniu oraz wybraniu nie mającą sobie podobnej wśród Niebiańskiego Orszaku.