Uczestnictwo w pielgrzymce to ubogacający życie każdego katolika element jego świadectwa wiary. Chodząc na pielgrzymki, w gruncie rzeczy udajemy się na spotkanie z Bogiem, na które nie zawsze możemy sobie pozwolić w wirze codzienności. Modlitwa w szczególnych miejscach kultu, odwiedzanych przez licznych wyznawców wiary, to także okazja do zacieśnienia poczucia religijnej wspólnotowości. Wielu udaje się na takowe pielgrzymki, by odnowić, wzmocnić albo zrozumieć swoją wiarę. Gdzie w Polsce należy kierować się w pierwszej kolejności w celach modlitewnych? [artykuł sponsorowany]

W odpowiedzi Maryi na słowa Anioła wyróżnić można trzy etapy. Pierwszą reakcją na pozdrowienie anioła jest zatrwożenie i zamyślenie. Jej reakcja jest inna niż Zachariasza. O nim czytamy: „Strach padł na niego” (1,12). W przypadku Maryi pierwsze słowa są podobne (zmieszała się), potem jednak nie było już strachu lecz wewnętrzne rozważanie pozdrowienia anioła. Zastanawia się (prowadzi dialog sama ze sobą), co miałoby znaczyć to pozdrowienie posłańca Bożego. Już tutaj pojawia się więc charakterystyczny rys obrazu Matki Jezusa, który w podobnych sytuacjach w Ewangelii spotykamy jeszcze dwa razy: wewnętrzne mocowanie się ze słowem.

Skąd idziemy? Dokąd zmierzamy? Nasza Via Dolorosa – czy idziemy z krzyżem i z Chrystusem, czy też zostawiamy Mistrza i idziemy swoją drogą, lecz wtedy nasz ciężar jest nie do zniesienia. Idąc z Jezusem, wpatrując się w misterium Jego męki, na nowo odkrywamy sens życia, głębię wiary, moc Słowa i tajemnicę Zmartwychwstania.

Opisowi zwiastowania Maryi odpowiada opis zwiastowania św. Józefowi (Mt 1,18-25). Anioł zapowiada im narodziny Zbawiciela, dodając, że poczęcie Dziecięcia stało się za sprawą Ducha Świętego. Maryja i Józef w podobny sposób wyrażają swoje przyzwolenie na działanie Boże. Maryja zgadza się nosić Jezusa pod swoim sercem, Józef zgadza się na przyjęcie odpowiedzialności za Dziecię i Jego Matkę. Owo podwójne "tak" dało Bogu ludzką przestrzeń, w której mógł się narodzić...

Czas Wielkiego Postu wzywa nas do refleksji nad sobą, do pokuty i przemiany. Wydawać by się zatem mogło, że teksty liturgiczne powinny koncentrować się na moralnych niedostatkach ludzi wierzących, czy też otaczającego nas świata. Tymczasem, dzisiejsza Ewangelia zaprasza nas, abyśmy razem z uczniami udali się na górę Tabor i kontemplowali razem z nimi tajemnicze przemienienie Chrystusa.

Chrystus umęczony na krzyżu – i Jego męka bez krzyża. Abstrakcja wydaje się jedynym sposobem, by mówić o świecie po Zagładzie. I o cierpieniu, którego nie da się wyrazić. Nie ma Piłata, Barabasza, rzymskich żołnierzy, Cyrenejczyka i płaczących niewiast. Nie ma Syna Bożego ani Jego krzyża. Nie ma ran, cierni oraz krwi. O męce Chrystusa przedstawionej przez amerykańskiego malarza Barnetta Newmana opowiadają tylko trzy kolory: biel, czerń i niejednorodny beż surowego płótna...

Dobrą praktyką na Wielki Post może stać się ignacjański rachunek z używanych słów. Stań więc najpierw w postawie słuchania. Słuchaj Izraelu – brzmi we wstępie do najważniejszego przykazania, przykazania miłości. Słuchaj Bożego Słowa. Ono jest wypowiadane w ciszy, a więc nie jest agresywne, niszczycielskie, narzucające się, gwałcące. Wsłuchaj się w swoje serce.

Wielki Post to czas zatrzymania się, skupienia się na przygotowaniu do Wielkiejnocy. Wchodzimy właśnie w Wielki Post. Czy masz już jakieś postanowienia, jakiś plan, by go przeżyć naprawdę dobrze? Jeśli tak, to wspaniale! Jeśli nie, zachęcam Cię, abyś na chwilę się zatrzymał, wyciszył i docenił skarby, jakie Bóg ma dla Ciebie w swoim Słowie, a przede wszystkim po prostu Go spotkał.

Żyjemy coraz szybciej. Dzięki wynalazkom techniki robimy wiele rzeczy lepiej i szybciej. Zaoszczędzonego czasu nie umiemy przeznaczyć na odpoczynek fizyczny i duchowy. Współczesny człowiek jest coraz bardziej nerwowy i rozbity wewnętrznie. To winno uświadomić nam potrzebę rekolekcji, ma zaowocować podjęciem decyzji: będę uczestniczył w rekolekcjach parafialnych. Na pewno do takiej decyzji potrzebne jest zorganizowanie czasu pracy i obowiązków, ale także przezwyciężenie lenistwa.

Podobno według niektórych żydowskich opowiadań Adam i Ewa nie cieszyli się zbyt długo rajskim szczęściem. Wedle jednych miało to trwać niespełna dobę, natomiast Ci z większym dystansem do rzeczywistości mawiali, że pierwsi ludzie byli w raju, dopóki nie dojrzały jabłka.