Pan Jezus powiedział, że błogosławiony jest ten, kto w Niego nie zwątpi, albo, inaczej tłumacząc, błogosławiony jest ten, kto się Nim nie zgorszy (por. Łk 7, 23). Wypowiedział te słowa wówczas, gdy św. Jan Chrzciciel posłał do Niego uczniów z zapytaniem: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?”.

Prawdziwym miejscem spotkania chrześcijaństwa i reszty świata, miejscem symbolizowanym przez Boże Narodzenie jest nadzieja. Nadzieja bez miłości nie daje owoców, podobnie jak wiara bez nadziei prowadzi do nietolerancji. Ale to nadzieja oddziela tych, którzy widzą skok w ciemność jako koniec rzeczy, od tych, którzy postrzegają go jako nowy początek.

Święta Bożego Narodzenia to czas, kiedy szczególnie mocno dochodzi do głosu potrzeba życia w bezpiecznym, pełnym miłości domu. Rozczarowania i zawiedzione oczekiwania szczególnie w tym czasie są mocno przeżywane. Czasem pojawia się niezgoda, a nawet bunt wobec rzeczywistości.   Z Małgorzatą Baster, psychologiem, rozmawia Michał Nieniewski

Większość ludzi przegapi w tym roku zbliżające się Święta Bożego Narodzenia. Tak jak przegapili je młodzi i starzy, pobożni i mniej pobożni przed dwoma tysiącami lat. Może ktoś spytać, jak to możliwe, by dzisiaj, wśród tylu reklam, udekorowanych witryn sklepowych i świątecznych zakupów, przegapić Boże Narodzenie? To jest możliwe. Powiem więcej – bardzo powszechne.

Z pewną rezerwą czytam różne komentarze na temat Adwentu. Jak refren powtarza się w nich tezę, że pierwsza część Adwentu (do 16 XII) jest poświęcona tylko i wyłącznie oczekiwaniu eschatologicznemu i dopiero druga stanowi przygotowanie na Narodzenie Pańskie. Tak radykalny podział wydaje mi się zdecydowanie przesadny i nie mający oparcia w modlitwie Kościoła.

Oto, po prawie czterystu latach milczenia proroków, Bóg powołuje Jana, aby ogłosił nadejście oczekiwanego Zbawiciela. Łukasz stwierdził, że Jan głosił dobrą nowinę ludowi, czyli ewangelię (gr. euangelion = dobra nowina). Często słyszymy na kazaniach, że Jan był bardzo radykalny i surowy, a w swoim nauczaniu bardziej przypominał starotestamentalnych proroków niż Jezusowe przepowiadanie zbawienia dla wszystkich, którzy uwierzą w Niego i Jego słowa. Czy zatem Łukasz nie przesadził?

Atmosfera Adwentu jest ze wszech miar pomocna, żebyśmy lepiej radzili sobie z trudną rzeczywistością. To, co się dzieje na naszym podwórku, duże napięcie polityczne na arenie międzynarodowej, trwająca wojna, uchodźcy, trudności gospodarcze – to duże wyzwania. Adwent podsuwa nam konkretne możliwości. Trzeba zadać sobie trud, żeby usłyszeć wyraźnie trzy głosy: Boga, drugiego człowieka i własnego sumienia. – mówi biskup warszawsko-praski Romuald Kamiński w rozmowie z Ireną Świerdzewską

Okres Adwentu wprowadza w Tajemnicę miłości samego Boga. W sposób niewyobrażalny płonie On najgorętszym Ogniem, który ze względu na szacunek do ludzkiej wolności i niedojrzałości, powściąga sam siebie. Mojżesz w swoim spotkaniu z Jahwe widzi krzew, który płonie, ale się nie spala (Wj 3, 3). Z pośrodku tego ognia słyszy głos Boga; wyznanie żarliwej troski o Jego Lud. Była to zapowiedź tej przedziwnej Obecności Pochłaniającego Ognia, który będąc pośród ludzi – nie strawi ich bez ich wewnętrznej zgody. 

W jakim stopniu Niepokalana może być dla nas wzorem, skoro w tak znacznym stopniu została od nas odróżniona? Będziemy tu się poruszać raczej w kwestii teologicznych hipotez niż głoszenia stuprocentowej prawdy – pełnię tej prawdy poznamy dopiero w wieczności. Na razie możemy tylko przypuszczać, jakie skutki w Maryi mogło mieć uchronienie jej od grzechu pierworodnego.

Adwent to czas przyjścia. A przynajmniej czas oczekiwania na przyjście. O tym mówi Jezusowa przypowieść o panu domu – panu, który ma powrócić o nie wiadomo jakiej porze: „z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem”. Jedno jest pewne: przyjdzie niespodziewanie i przyjdzie nocą, stąd przestroga, by nie zastał nas śpiących. Ale ta przypowieść mówi nie tylko o przyjściu. Najpierw mówi o odejściu. Trzeba odejść, aby wrócić...