Książka ta daje możliwość wspólnego ze św. Urszulą czytania i rozważania Ewangelii. Teksty zaczerpnięte zostały z 384 rozmyślań do perykop ewangelicznych na każdy dzień roku liturgicznego, napisanych pierwotnie dla duchowych córek Świętej - sióstr urszulanek Serca Jezusa Konającego, zwanych popularnie urszulankami szarymi...

Poszukując pomysłu na rekolekcje, Autorzy postanowili nie narzucać niczego Tomaszowi z Akwinu, ale raczej dać się jemu prowadzić. Dlatego wiara, nadzieja i miłość wyznaczają porządek piętnastu dni. Brat Tomasz dwukrotnie przyjął taki podział, gdy poproszono go, by krótko i przystępnie przedstawił całość nauki chrześcijańskiej: w swoich kazaniach wielkopostnych w Neapolu i w Streszczeniu teologii.

Nie zasiadał w saniach zaprzęgniętych w latające renifery. Nie wpadał do domów przez komin, wzniecając wokół magiczny pył. Nie pracowały dla niego krasnoludki .... Był człowiekiem z krwi i kości, oddanym Bogu i zakochanym w ludziach. Sam wiele doświadczył i wiedział, że największe radości życia to te najprostsze - często niepozorne, że trudno je dostrzec. Oto fascynująca, pełna humoru, momentami wręcz wzruszająca historia św. Mikołaja - lekarza, biskupa, człowieka, który poskramiał żywioły i zmieniał wyroki cesarzy, który był równie dobrym swatem, jak kaznodzieją ... Po lekturze tej książeczki jedno jest pewne - w Świętego Mikołaja nie trzeba wierzyć, ale z pewnością trzeba go poznać.

Ciekawe opracowanie dotyczące świętej Jadwigi Śląskiej, która prawie całe swe życie związała z Trzebnicą koło Wrocławia.

Faustino Pérez-Manglano (1946-1963) poczuł, że wzywa go Pan i dobrodusznie ofiarował mu swoje wielkie pragnienie bycia misjonarzem. Zmarł, zanim ukończył siedemnaście lat i tym samym nie zrealizował swojego ideału. Ale Pan spełnia pragnienie, które sam wzbudził: Faustino jest misjonarzem z nieba, ewangelizuje. Ta książka jest tego świadectwem. "...nie opisał nam ojciec życia chłopca, który spadł z nieba, anielskiego od kołyski. Nie rodzi się świętym, staje się świętym. Faustino poszedł do Boga razem ze swoimi meczami futbolowymi, swoją Eucharystią, swoim różańcem, swoimi małymi kłótniami z siostrami i wołaniem Boga w duszy. Takich świętych potrzebujemy. Faustino nikogo nie przeraża"...

Nasza epoka schyłku XX wieku, epoka wojen, kryzysów i niepewności, choć nieufnie przyjmuje wzorce, uznaje autorytet Edyty Stein, potwierdzony przez Kościół wyniesieniem jej na ołtarze. Wypowiedzi tej wielkiej kobiety niosą mądrość wszystkim, którzy mają odwagę przekroczyć próg banalności i ulotności struktur świata, by dotknąć tego, co trwałe i wieczne. W prezentowanym tomie "Studium o kobiecie", które powstało w Trzeciej Rzeszy w międzywojennym dwudziestoleciu można wyczuć troskę autorki o rolę kobiety w społeczeństwie i w Kościele. Edyta Stein stara się ukazywać kobiecie takie ideały, które by ją twórczo rozwijały, chroniąc przed degradacją kobiecości.

Książka zawiera 366 myśli na każdy dzień roku wybranych z listów i innych pism Ojca Pio, a także ze świadectw jego współpracowników i osób z nim zaprzyjaźnionych. Oprócz znanego nam obrazu Ojca Pio - mistyka, stygmatyka i jasnowidza, wyłaniają się z nich jeszcze inne strony jego osobowości. Zaskoczyć może czytelników fakt, iż święty ten odznaczał się dużym poczuciem humoru i krewkim temperamentem, co nieraz jego rozmówcom dawało się we znaki. Był surowy dla siebie i pozornie surowy dla innych, rubaszny i dobrotliwy, lubił wyprowadzać w pole swoimi nadnaturalnymi możliwościami, kłócił się nawet ze swym Aniołem Stróżem, gdy nie zjawiał się od razu na wołanie. Ten osobowościowy portret o. Pio jest lekturą interesującą, chwilami sensacyjną i z pewnością dostarczy miłych wrażeń przy lekturze.

Zbiór tych kazań i nauk pomoże wielu w doskonalszym poznaniu prawd wiary, a kapłanom również w przepowiadaniu Słowa Bożego. Bywa, że kaznodziejstwo, wskutek braku zainteresowań problemami egzystencjalnymi, wpada w próżnię, jest odpowiedzią na pytania, których sobie nikt nie stawia (...) Kiedy św. Paweł głosił Ewangelię, mówił do ludzi, którzy żywo zajmowali się sprawami egzystencjonalnymi. A dzisiejsi kaznodzieje trafiają często w próżnię. Przynoszą odpowiedź na pytania, których sobie ludzie nie stawiają.