Królestwo Boże

Królestwo moje nie jest z tego świata. [...] Piłat zatem powiedział do Niego:
"A więc jesteś królem?" Odpowiedział Jezus:
"Tak, jestem królem"
(J 18,36-37)

Pierwszymi słowami głoszonymi przez Jezusa na początku publicznej działalności w Galilei są: Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie (Mt 4,17). Są one echem słów Jego poprzednika, Jana Chrzciciela (por. Mt 3,2). Centrum chrześcijańskiego nauczania sytuuje się właśnie wokół tego symbolu, który już w Starym Testamencie występował w swym podwójnym znaczeniu: czynnym - "rządów i panowania" Boga i biernym - ludu rządzonego sprawiedliwie przez Pana. Obraz ten wywodził się naturalnie z cywilizacji starożytnego Bliskiego Wschodu i z doświadczenia samego Izraela, który przyjął instytucję monarchii około połowy XI w. przed Chr. Dynastia Dawidowa uważana była za historyczną drogę do mesjanizmu.

Koncepcja "królestwa Bożego" ("królestwo niebieskie" to sformułowanie bliskie Mateuszowi, który chciał uniknąć, zgodnie z zasadami judaizmu, używania świętego i niewypowiadanego imienia Bożego) oznacza przede wszystkim projekt nowego porządku świata, sprawiedliwego społeczeństwa, takiej harmonii stworzenia, jakiej chciał Bóg. Niestety, Jego plan został zniweczony przez grzech człowieka. Psalmy wysławiające królestwo Boże (47; 93; 96-99) wychwalają interwencję Boga, która zapoczątkuje to "królestwo prawdy i życia, świętości i łaski, sprawiedliwości, miłości i pokoju", którego nadzieja głoszona jest w uroczystej liturgii Chrystusa Króla.
Tak, Jezus bowiem nie tylko ogłasza początek królowania Boga w swych przypowieściach i w dziele zbawczym, ale sam jest nazwany Królem w wielkiej scenie Sądu Ostatecznego odmalowanej przez Mateusza: Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale, a z Nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. [...] Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie... (25,31.34). Jest On greckim basiléus, władcą, który pełni tę samą rolę, co Bóg w Starym Testamencie: nadchodzi, aby sądzić ziemię. On będzie sądził świat sprawiedliwie, zgodnie ze swą prawdą - narody [...] sprawiedliwość i prawo podstawą Jego tronu (Ps 96,13; 97,2; por. 98,9).

W niezwykłym fragmencie Ewangelii Janowej Jezus jasno i wyraźnie ukazuje przedstawicielowi cesarskiej władzy rzymskiej, prokuratorowi Poncjuszowi Piłatowi, jak bardzo Jego królowanie różnić się będzie od panowania władców tego świata: Królestwo moje nie jest z tego świata. [...] Jestem królem [...] aby dać świadectwo prawdzie (por. J 18,33-37). Dlatego Ewangelista Jan około dwunastu razy powraca do tematu królowania Chrystusa podczas opisu Jego Pasji, czyniąc z krzyża tron chwały Ukrzyżowanego.

Chrystus jest Królem, który nie zachowuje się jak królowie narodów [którzy] panują nad nimi, [...] przybierają miano dobroczyńców (Łk 22,25). Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie jako okup za wielu (Mk 10,45). Ofiaruje się On nie dla możnych, ale dla ostatnich tego świata, dzieląc ich los. Takie jest królestwo Boże, podobne do "ziarnka gorczycy [...] najmniejszego ze wszystkich nasion" albo do "zaczynu włożonego do mąki" (por. Mt 13,31-33). Ukryte, lecz pełne mocy, zamknięte w ziemi, lecz płodne. Takie jest królestwo Boże, którego przyzywamy w modlitwie Ojcze nasz: Przyjdź Królestwo Twoje! I taka jest Dobra Nowina, powtarzana w imieniu Chrystusa przez Jego uczniów: Idźcie i głoście: "Bliskie już jest królestwo niebieskie" (Mt 10,7).