Piotr

Ty jesteś Piotr, czyli Opoka (Skała), i na tej opoce (skale) zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą (Mt 16,18)

Apostoł Piotr jest w Nowym Testamencie określany tym imieniem 154 razy, 27 razy użyte jest jego właściwe imię Szymon, a dziewięć razy aramejskie Kefas (Piotr - skała), nadane mu przez Jezusa. To właśnie jemu poświęcony jest szereg fragmentów w Ewangeliach opisujących powołanie, nieustanne podążanie za Chrystusem, kryzys zakończony zaparciem się Jezusa oraz uroczystą inwestyturą w Cezarei Filipowej (Mt 16,13-19), po której była też wielka rehabilitacja nad brzegami Jeziora Tyberiadzkiego (J 21,15-19).

Piotr wiedzie prym w pierwszej części Dziejów Apostolskich (rozdz. 1-15), jest pośrednikiem między wspólnotami judeochrześcijańskimi i tymi, które są pochodzenia pogańskiego; przez samego Pawła uważany jest za "filar" Kościoła (Ga 2,9), choć nie brakuje między nimi różnic w kwestiach szczegółowych (por. Ga 2,11-14). Jest też (po kobietach) pierwszym oficjalnym świadkiem zmartwychwstania Chrystusa, co przypomni św. Paweł (Jezus "ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu" - 1 Kor 15,5).
Piotrowi przypisywane są dwa listy bardzo różniące się od siebie: Pierwszy napisany jest z Babilonu (5,13), czyli z Rzymu, piękną greką; Drugi odbiega od niego stylem i treścią, i jest bardzo podobny do Listu św. Judy. Być może chodzi tylko o jakieś generalne odniesienia, choć jest też wielce prawdopodobne, że teksty zostały zredagowane przez jego uczniów. Tym niemniej faktem jest, że Apostoł to nie tylko jedna z głównych postaci historycznych w pierwotnym Kościele (po Chrystusie jego imię jest najczęściej cytowane w Nowym Testamencie), ale także rzeczywista osobowość w wymiarze teologicznym, przez co domaga się odpowiedniej uwagi i analizy.

Chrystus wyznacza mu szczególne miejsce w Kościele w niezwykłych okolicznościach. Wydarzenie to bywa rozmaicie interpretowane przez różne Kościoły, dla katolicyzmu jednak stanowi bezdyskusyjną podstawę prymatu Piotrowego i tego co z niego wynika, gdy idzie o rzymską sukcesję apostolską.
Fragment z Ewangelii Mateuszowej (16,17-19), który zawiera swoistą deklarację Jezusa, opiera się na trzech symbolach. Pierwszy to "opoka, skała" - typowy dla Starego Testamentu symbol stabilności, jako daru Bożego: "Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój". Przy ewentualnym użyciu przez Jezusa jedynie aramejskiego kefa' słowo to znaczyłoby zarówno "skałę", "opokę", jak i "Piotra". A pamiętajmy, że w Nowym Testamencie tylko Chrystus ukazywany jest jako opoka-fundament (por. 1 Kor 3,11). Zadaniem Apostoła byłoby więc ukazywanie w historii tego pierwszego i transcendentnego fundamentu Kościoła, którym jest Chrystus Pan.

Drugim symbolem ukazującym funkcję Piotra są "klucze": "Tobie dam klucze królestwa niebieskiego". Oznaczają one władzę rządzenia w domu, mieście, królestwie, jak również możliwość interpretacji tekstów (klucze do zrozumienia). W Piotrze skupia się więc nie tylko autorytet związany z prawem, ale także władza nauczania wewnątrz wspólnoty Kościoła.

Trzeci wreszcie symbol sugeruje pewną koncepcję natury prawnej: chodzi o "wiązanie i rozwiązywanie", co w judaizmie wskazywało na władzę odpuszczania grzechów w imię Pana, ale łączyło się także z zadaniem upominania, ostrzegania i formowania wiernych - właściwą misją autorytetów w Kościele.
W tekście Mateuszowym zarysowuje się swego rodzaju profil służby, którą Piotr będzie sprawował wobec Bożego stada, powierzonego mu przez Chrystusa zmartwychwstałego, by je prowadził (J 21,15-19).