Czas jest jedną z kluczowych kategorii chrześcijańskiej duchowości. Przede wszystkim dlatego, że chrześcijaństwo nie jest abstrakcyjnym systemem filozoficznym ani zbiorem zasad moralnych, ale relacją z Osobą, która żyła w konkretnym historycznym momencie. W swojej pierwszej encyklice Deus caritas est papież Benedykt XVI pisał, że „u początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie” ^[1]. Chrześcijaństwo, podobnie zresztą jak judaizm, jest niezwyk le przywiązane do idei czasu, do przeżywania spotkania z Bogiem w historii, co widać szczególnie w tajemnicy wcielenia.

 

Na ogromne znaczenie czasu zwraca naszą uwagę już samo stworzenie. W Księdze Rodzaju czytamy, że Bóg stworzył świat w ciągu siedmiu dni. Zdajemy sobie sprawę, że nie jest to siedem konkretnych dni, ale pewien obraz wskazujący na proces dokonujący się w czasie. Miał on swoje kluczowe momenty, takie jak stworzenie ziemi czy stworzenie człowieka, ale trwał przez jakiś stosunkowo długi okres.

 

Bóg nie stworzył wszystkiego w sekundę, ale przez pewien czas stale obdarzał świat nową łaską stwórczą. Nie chodzi więc o jakiś punkt na linii czasu rozdzielający moment, w którym świata jeszcze nie ma, od tego, w którym świat już istnieje; chodzi raczej o to, że Bóg stale stwarza świat, to znaczy nieustannie podtrzymuje go w istnieniu. Rodzice, którzy dają życie dziecku, uczestniczą w tej stwórczej mocy Boga. Stworzenie to nie tylko moment w historii, ale stała relacja pomiędzy Bogiem Stwórcą i Jego stworzeniem.

 

Podobnie rzecz ma się z odkupieniem człowieka. To nie tylko jeden moment w historii zbawienia, w którym Chrystus oddał za nas życie, ale proces rozciągnięty w czasie. Oczywiście kluczowymi momentami były śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, ale przecież całe Jego życie miało charakter zbawczy. Wszystkie tajemnice życia Chrystusa niosą w sobie dar odkupienia człowieka. A więc odkupienie to stała relacja Boga Odkupiciela z ludźmi.
 

_____________________________
 

^_[1] Benedykt XVI, Encyklika o miłości chrześcijańskiej „Deus caritas est”, dalej: DCE, nr 1.
_____________________________

fragment: Wojciech Surówka, Bóg i wieczność, Wydawnictwo Esprit 2020, s. 43-44.