Piątek, 19 kwietnia 2024 r.
imieniny:
Alfa, Leonii, Tytusa, Elfega, Tymona, Adolfa – wyślij kartkę
Alfa, Leonii, Tytusa, Elfega, Tymona, Adolfa – wyślij kartkę
Posłuchaj Radyjka
- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Wojciech Surówka OP
Bóg i wieczność
Nasze serca powinno przepełniać, tak jak pierwotny Kościół, radosne wołanie Maranatha – Przyjdź, Panie! Jak jednak wzbudzić w sobie to oczekiwanie? Co zrobić, by przestać mówić, że się wiecznie nie ma czasu? I czy w Kościele pochłoniętym zamętem oraz kryzysem możemy odnaleźć prawdziwy pokój duszy?
Marana tha! Zapraszamy do codziennych rozważań w dniach od 18 do 25 grudnia 2020 roku.
Marana tha! Zapraszamy do codziennych rozważań w dniach od 18 do 25 grudnia 2020 roku.
| Wydawca: Esprit Format: 145 x 205 mm ISBN: 9788366407763 Ilość stron: 208 Rok wydania: 2020 Rodzaj okładki: Miękka |
|
dzień VI: 23 grudnia
Jeśli mówię, że nie mam czasu, tak naprawdę mówię, że nie mam czasu na tę konkretną rzecz. Muszę przyjrzeć się hierarchii zadań i dzieł, którym się poświęcam. Francuska filozof Simone Weil pisała, że czas to czekanie Boga, który żebrze o naszą miłość.
Bóg i ludzkość są jak para zakochanych, która pomyliła się co do miejsca spotkania. Każde z nich przyszło przed umówioną godziną, ale każde gdzie indziej, i teraz czekają, czekają, czekają. On stoi bez ruchu jak wrośnięty w ziemię, przez całą wieczność czasu. Ona jest roztargniona i nie – cierpliwa. Biada jej, jeśli znudzi się czekaniem i odejdzie! Bo te dwa różne miejsca, na których stoją, są tym samym miejscem w czwartym wymiarze [1].
W naszym duchowym życiu chodzi właśnie o to, żeby odkryć ten czwarty wymiar.
Kluczem do tego odkrycia jest czas poświęcony Bogu. Stwierdzenie to wydaje się aż nadto banalne, ale jest to jedna z fundamentalnych kwestii życia duchowego.
Część z nas na pewno zna kogoś, kto codziennie odmawia brewiarz. Przez wiele lat byłem przekonany, że jest to modlitwa zarezerwowana dla księży i zakonników. To ich widywałem od czasu do czasu z grubą czarną książką w rękach. Zdziwiłem się ogromnie, kiedy już po wstąpieniu do zakonu dowiedziałem się, że po pierwsze, jest to „modlitwa Ludu Bożego”, czyli wszystkich ochrzczonych, a po drugie, że właściwa jej nazwa to nie brewiarz, ale Liturgia godzin. Niestety jest ona rzadko odmawiana przez wiernych.
Liturgia godzin jest modlitwą uświęcenia czasu. Sięga ona jeszcze do starotestamentalnej tradycji. Psalmista mówi, że chwali Pana siedem razy na dzień. Modlitwa przenika wtedy całą dobę. We wstępie do brewiarza czytamy, że w pierwotnym Kościele „poszczególni wierni oddawali się modlitwie w określonych godzinach dnia”. W różnych okolicach bardzo prędko utrwalił się zwyczaj przeznaczania na modlitwę pewnych pór, na przykład zmierzchu, gdy zapalano światła, lub brzasku, kiedy noc się kończyła i zaczynało świtać.
_____________________________
[1] S. Weil, Myśli, wybór A. Olędzka-Frybesowa, Warszawa 1985, s. 197.
_____________________________
fragment: Wojciech Surówka, Bóg i wieczność, Wydawnictwo Esprit 2020, s. 53-55.
Zobacz także
Dariusz Piórkowski SJ
Na co my dzisiaj czekamy? Na podwyżkę, lepszą pracę, dyplom magistra, na święta? Czy w naszym życiu jest jeszcze miejsce na nieprzewidywalność? A może myślimy, że wszystko da się zaplanować i zabezpieczyć? Czy na co dzień z utęsknieniem wypatrujemy przyjścia Chrystusa? Jakie uczucia budzi w nas myśl o naszej śmierci? Czy rodzi w nas tęsknotę za Bogiem?
Robert Krzywicki MIC
Jak często mijamy obojętnie osoby spotykane na ulicy? Nie zwracamy uwagi na ludzi, a ich zachowania nas nie angażują, ponieważ ich nie znamy. Wybiórczo zwracamy na nich uwagę. Bezradność? obojętność? zachowanie własnego komfortu życia? uszanowanie cudzej prywatności? Naszym życiem kierują lęki, może dlatego w Biblii trzysta sześćdziesiąt pięć razy czytamy: „Nie lękajcie się”. Strach zaczyna przejawiać się w postaci ukrytej pokory: nie mieszać się w prywatne życie innych. Własna bezradność rodzi wycofanie i milczenie.
Damian Sochacki OCD
Wydaje mi się, że miarą człowieka jest dyspozycja do przebaczania codziennie sobie i najbliższym. Przebaczam rodzinie, rodzicom, żonie, dzieciom. Bogu za to, że jesteśmy pomiędzy Rosją i Niemcami. Systemom politycznym, które powodują że nie jesteśmy do końca wolni.
Z prof. dr hab. Kazimierzem Korusem, Kierownikiem Katedry Filologii Greckiej Uniwersytetu Jagiellońskiego rozmawia o. Damian Sochacki OCD.
Z prof. dr hab. Kazimierzem Korusem, Kierownikiem Katedry Filologii Greckiej Uniwersytetu Jagiellońskiego rozmawia o. Damian Sochacki OCD.
