Lecz oratio Maryi nie skończyła się, gdy odszedł od Niej anioł. Słowo, na które odpowiedziała „tak” i na którym całkowicie się oparła, przemieniło Ją do głębi. Maryja staje się nową osobą. Oratio Maryi to nie tylko modlitwa szeptana „ustami” serca w obecności anioła. Jej oratio jest czymś znacznie więcej. Wyraża się nie tylko w słowach, ale w gestach, decyzjach, postawach. Modlitwa Maryi staje się ciałem w Jej życiu. Staje się widzialna i namacalna we wszystkim, co robi. Słowo, którym się modliła, wydobywało z Niej Jej pierwotne piękno zamierzone przez Stwórcę. Wszystko, co czyni skromna Dziewica, jest piękne. Gdy odszedł od Niej anioł (por. Łk 1, 38), z pośpiechem udała się w góry do swej cioci Elżbiety (por. Łk 1, 39). W dosłownym tłumaczeniu czytamy: „Powstawszy zaś, Maryja…” (Anastasa de Mariam) „Powstawszy!”. Tego samego czasownika użyje Łukasz, gdy będzie pisał o zmartwychwstaniu Jezusa (zob. Łk 24, 7). Miriam modląca się słowami zwiastowania rodzi się do nowego życia. Słowo czyni w Niej wszystko nowe.

 

Rozmowa Maryi z aniołem pomaga lepiej zrozumieć, czym w istocie jest czas oratio i jak ważnym momentem staje się w życiu Kościoła i świata. Wydarzenie w skromnym domu w Nazarecie przekonuje, że modlitwa, która pod wpływem słowa Bożego rodzi się w sercu prostej wieśniaczki, może mieć wpływ na losy świata. Gdy pozwalamy, aby ugodziło nas światło wydobywające się ze słowa Boga, wtedy zaczyna się ono przenosić na innych. Maryja ocieniona Duchem Świętym, życiem wypełnionym „modlitewnym fiat”, zaczęła ocieniać swoim pięknem oblicze świata. Skrawki świata, w których pojawiała się Maryja, stawały się piękniejsze. Nazaret i Jej dom, kraina judzka i dom Elżbiety, Betlejem i stajnia, świątynia w Jerozolimie, ziemia egipska, do której musiała uciekać – wszystko piękniało. Niekoniecznie w sposób spektakularny, raczej ukryty, piękno Maryi przepływało z Jej serca do serc ludzi, którzy Ją spotykali.