Na określenie małżeńskiego zjednoczenia autor natchniony Księgi Rodzaju używa terminu zbliżył się: „Mężczyzna zbliżył się do swej żony Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina, i rzekła: «Urodziłam mężczyznę z pomocą Jahwe». A potem urodziła jeszcze Abla, jego brata” (4, 1-3). W zbliżeniu się mężczyzny do kobiety ujawnia się i odsłania do końca tajemnica kobiecości poprzez macierzyństwo i męskości poprzez ojcostwo: „Kobieta staje wówczas wobec mężczyzny jako matka, podmiot ludzkiego życia, które w niej się poczyna i rozwija, i z niej też rodzi się na świat. Poprzez to odsłania się zarazem do końca tajemnica męskości mężczyzny: rodzicielskie, «ojcowskie» znaczenie jego ciała” [46].

 

 

W zbliżeniu się mężczyzny – męża i kobiety – żony dochodzi do spełnienia siebie jako daru dla drugiego przez każdą z osób, a także rozpoznania siebie jako obrazu Boga w dziecku, czyli doświadczenia sensu swego ciała w ojcostwie i macierzyństwie oraz tajemnicy stworzenia kontynuowanej w ludzkim rodzeniu. Ewa bowiem ma pełną świadomość stwórczego udziału Boga w ludzkim rodzicielstwie, bo z radością oznajmia: „«Urodziłam mężczyznę z pomocą Jahwe»” (Rdz 4, 1 b): „W tym to, zrodzonym z kobiety – rodzicielki za sprawą mężczyzny – rodzica nowym człowieku odtwarza się ten sam za każdym razem «obraz Boga», który ukonstytuował samo człowieczeństwo pierwszego człowieka: «na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę» (Rdz 1, 27)” [47].

 

 

Mężczyzna – mąż/ojciec ukazując i przeżywając na ziemi ojcostwo samego Boga spełnia swe zadanie poprzez zabezpieczenie równego rozwoju wszystkim członkom rodziny. Oznacza to: dzielone z żoną odpowiedzialne rodzicielstwo i odpowiedzialność za poczęte życie, udział w wychowaniu dzieci, zdawanie sobie sprawy z tego, że „nieobecność ojca powoduje zachwianie równowagi psychicznej i moralnej oraz znaczne trudności w stosunkach rodzinnych” [48], podejmowanie pracy, która nie rozbija rodziny, ale utwierdza i spaja oraz dawanie dojrzałego życia chrześcijańskiego (tamże). Jako wzór ojca, Ojciec Święty Jan Paweł II, w adhortacji apostolskiej Redemptoris custos, postawił chrześcijańskim ojcom postać św. Józefa[49].

 

 

W małżeństwie i rodzinie wytwarza oraz dokonuje się wiele międzyosobowych relacji, które charakteryzują i przygotowują do podejmowania i realizowania ról społecznych. Są nimi: oblubieńczość, ojcostwo, macierzyństwo, synostwo, braterstwo.

 

Rodzice, obdarzając życiem, „potwierdzają i odnawiają istnienie człowieka jako obrazu Boga”, wychowując – „stają się oboje uczestnikami Jego ojcowskiej, a zarazem macierzyńskiej pedagogii”, której wzorem jest ojcostwo Boga Ojca (Ef 3, 14-15): „O tej Boskiej pedagogii najpełniej pouczyło nas Odwieczne Słowo Ojca, które stając się człowiekiem, objawiło człowiekowi jego własne człowieczeństwo i jego pełny wymiar, to znaczy synostwo Boże. Objawiło mu również, jakie jest właściwe znaczenie wychowania człowieka. Przez Chrystusa każde wychowanie w rodzinie i poza rodziną zostaje wprowadzone w zbawczy wymiar Boskiej pedagogii skierowanej do wszystkich ludzi, wszystkich rodzin i osiągającej swą pełnię w paschalnej tajemnicy śmierci oraz zmartwychwstania Chrystusa. W tym szczytowym punkcie naszego Odkupienia rozpoczyna się cały i każdy proces chrześcijańskiego wychowania, które jest zarazem wychowaniem do pełni człowieczeństwa” [50].