Bóg pomaga człowiekowi odróżniać to, co prowadzi do szczęścia, od tego, co jedynie przyjemne. Przyjemność jest osiągalna dla wszystkich, a radości doświadczają tylko niektórzy ludzie. Aby doznać chwili przyjemności, wystarczy się najeść, wyspać czy zaspokoić popęd. Do tego typu zachowań zdolny jest każdy człowiek. Przyjemność jest pospolita, natomiast radość jest arystokratyczna. Przyjemność można osiągnąć wprost, a radość jest konsekwencją życia opartego na miłości, prawdzie i odpowiedzialności. Kto szuka radości, ten jej nie znajdzie, bo nie szuka miłości, która prowadzi do szczęścia. Przyjemność jest krótkotrwała. Poczucie sytości po posiłku czy doznanie przyjemności seksualnej szybko przemija. Niektórzy ludzie dla chwili przyjemności seksualnej zdradzają małżonka, łamią własną przysięgę czy zarażają się śmiertelnymi chorobami. Wielu dla chwilowej przyjemności nadużywa alkoholu czy sięga po narkotyk, wchodząc na drogę umierania na raty. Szukanie przyjemności zawęża nasze pragnienia i aspiracje, a radość owocuje entuzjazmem i umacnia wolność do czynienia dobra. 

 

Trwałe szczęście pojawia się tam, gdzie człowiek przyjmuje prawdziwą miłość od Boga i gdzie z podobną miłością odnosi się do siebie i bliźnich Ci, którzy pragną żyć w radości i szczęściu, powinni czynić to, co wartościowe, a nie to, co w danej chwili przyjemne. Powinni zachowywać zasady Dekalogu i kochać. Człowiek poszukujący fizycznej przyjemności czy miłych stanów emocjonalnych nie zazna trwałej radości. Radość płynąca z przyjaźni z Bogiem i ludźmi sprawia, że z entuzjazmem podejmujemy nasze codzienne obowiązki i że odnajdujemy w sobie siłę do mierzenia się z trudnościami. Gdy przeżywamy radość, wtedy nawet nasze ciało staje się silniejsze i bardziej odporne na choroby. Syn Boży przyszedł do nas właśnie po to, abyśmy mieli w sobie Jego radość i aby nasza radość była pełna (por. J 17, 13).

 

 

Każdy człowiek pragnie być szczęśliwy na zawsze. „Z pewnością chcemy żyć szczęśliwie. Gdy szukam Ciebie, mojego Boga, szukam życia szczęśliwego” (św. Augustyn). Jezus łączy szczęście doczesne ze szczęściem wiecznym. Jedno i drugie jest ze sobą ściśle powiązane. Bycie szczęśliwym na wieki to efekt godnego człowieka sposobu postępowania w doczesności. Jezus uczy nas realizmu i wyjaśnia, że droga do szczęścia nie od razu jest drogą radości. Czasem wydaje się raczej drogą do smutku i porażki niż do szczęścia. Błogosławieni są bowiem ludzie ubodzy w duchu, smutni, cisi, pragnący sprawiedliwości, miłosierni, czystego serca, wprowadzający pokój, cierpiący prześladowanie dla sprawiedliwości, prześladowani i oczerniani, jeśli tylko trwają przy Chrystusie (por. Mt 5, 3-12).

 

Człowiekowi szukającemu szczęścia Jezus wskazuje perspektywę dalszą niż tylko teraźniejszość. Błogosławieństwa, które On ogłasza, „odsłaniają cel życia ludzkiego, ostateczny cel czynów ludzkich: Bóg powołuje nas do swojego własnego szczęścia” (KKK, 1719). Pełnią szczęścia będzie oglądanie Boga twarzą w twarz na zawsze. Szczęście, które człowiekowi daje Bóg, przekracza wszelkie wyobrażenie o szczęściu, gdyż „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2, 9). Trwałe szczęście „wypływa z darmo danego daru Bożego. Dlatego właśnie nazywa się je nadprzyrodzonym, tak jak łaskę, która uzdalnia człowieka do wejścia do radości Bożej” (KKK, 1722).

 

Po grzechu pierworodnym warunkiem szczęścia jest nawrócenie. „Obiecane szczęście stawia nas wobec decydujących wyborów moralnych. Zaprasza nas do oczyszczenia naszego serca ze złych skłonności i do poszukiwania nade wszystko miłości Bożej. Uczy nas, że prawdziwe szczęście nie polega ani na bogactwie czy dobrobycie, na ludzkiej sławie czy władzy, ani na żadnym ludzkim dziele, choćby było tak użyteczne jak nauka, technika czy sztuka, ani nie tkwi w żadnym stworzeniu, ale znajduje się w samym Bogu, który jest źródłem wszelkiego dobra i wszelkiej miłości” (KKK, 1723). To przede wszystkim od naszych codziennych wyborów moralnych zależy to, czy otworzymy się na szczęście, które przynosi nam Bóg.

 

ks. Marek Dziewiecki