Istnieje także Boże Narodzenie spod znaku podejrzanej religijności. Spod znaku wierzytelności, „od czasu do czasu”, wobec długu zaciągniętego podczas spisu chrześcijaństwa. Nagły wzrost świadomości, który pozwala dostrzec „obowiązek” przekroczenia, przynajmniej z tej okazji, murów kościoła, bez większych zobowiązań na przyszłość, przede wszystkim, dla obszaru, który znajduje się poza świątynią.
Sławetne „dlaczego nie możemy nazywać się chrześcijanami”, staje się „dlaczego nie możemy być chrześcijanami (przynajmniej raz w roku)”.

 

Przedstawiłem różne rodzaje postrzegania Bożego Narodzenia. Wszystkie biorą swój początek z pierwotnego święta, oddalając się jednak ciągle coraz bardziej od swojego prawdziwego znaczenia i rozmywając pierwotny obraz do tego stopnia, że tworzą jego karykaturę.

 

Żadne z przedstawionych powyżej Bożych Narodzeń nie ma nic wspólnego z jedynym i prawdziwym niezastąpionym Bożym Narodzeniem.
Chrześcijańskie Boże Narodzenie jest tylko pretekstem do czegoś innego.
Zamiast ubogacać ducha tych świąt, rozmywa się je w niekończącej się serii „działań” związanych z modą, upodobaniami, zwyczajami, dochodami, ambicjami, próżnością.

 

Więcej szacunku ma w sobie postawa wyobcowania niewierzącego, niż banalizowanie święta dokonywane przez zbyt wielu „wiernych”. Profanacja oznacza właśnie banalizowanie.
Pomimo wszelkich pozorów, istnieje tylko jedno Boże Narodzenie. Może być ono przeżywane wyłącznie w postawie wiary i według stylu prostoty.
Wszystkie inne Boże Narodzenia są nielegalne, przywłaszczają sobie nazwę, bezwstydnie okłamują, posługując się wartościami prawdziwie religijnymi.