2. Przeszkoda niemocy płciowej (KPK, kan. 1084). Przeszkoda dotyczy niezdolności do małżeńskiego współżycia (impotencja). Niemoc płciowa, aby była uznana za przeszkodę musi obarczać osobę już przed zawarciem małżeństwa (uprzednia) oraz nie można jej uleczyć za pomocą współczesnej medycyny (trwała). Przeszkoda impotencji sprzeczna z prawem do przekazywania życia nie może podlegać dyspensie. Nie można mylić niemocy płciowej z niepłodnością, która nie jest przeszkodą, chyba, że została specjalnie zatajona przed zawarciem małżeństwa przed współmałżonkiem.

 

3. Przeszkoda węzła małżeńskiego (KPK, kan. 1085). Zachodzi, gdy osoba będąca w ważnym i dopełnionym małżeństwie chce zawrzeć ponownie związek z kimś innym. Przez zawarcie ważnego małżeństwa powstaje tzw. węzeł małżeński, który uniemożliwia wstąpienie w drugie małżeństwo. Przeszkoda ta rozpatrywana w odniesieniu do prawa Bożego nie podlega dyspensie.

 

4. Przeszkoda różnej religii (KPK, kan. 1086). Przeszkoda zachodzi między osobą ochrzczoną należącą do Kościoła katolickiego, a nieochrzczoną. Przeszkoda wg prawa kościelnego ustaje przez uzyskanie od ordynariusza miejsca dyspensy lub wskutek przyjęcia chrztu przez stronę nieochrzczoną. Małżeństwo zawierane bez uzyskanej odpowiedniej dyspensy od właściwej, kompetentnej władzy kościelnej jest nieważne. Aby otrzymać od ordynariusza miejsca dyspensę strona katolicka musi złożyć oświadczenie (rękojmię), że zrobi wszystko, aby odsunąć od siebie zagrożenie utraty wiary katolickiej oraz, że dzieci w ich małżeństwie będą ochrzczone i wychowane w wierze katolickiej (KPK, kan. 1125). Oświadczenie powinno być złożone na piśmie w obecności duszpasterza (KPK, kan. 1126). Druga strona (nieochrzczona) powinna być poinformowana o złożonym przez osobę katolicką oświadczeniu oraz o zobowiązaniach, jakie spoczywają na stronie katolickiej. Ma to na celu jasne przedstawienie zakresu zobowiązań katolika, aby strona nieochrzczona nie przeszkadzała w ich wypełnieniu. Do duszpasterza należy także obowiązek pouczenia o celach małżeństwa, jakimi są dobro wspólne oraz zrodzenie i wychowanie dzieci, a także o istotnych przymiotach małżeństwa, jakimi są jedność i nierozerwalność. Wykluczenie któregoś z celów lub przymiotów małżeństwa powoduje jego nieważność.

 

5. Przeszkoda przyjętych święceń (KPK, kan. 1087). Przeszkodą tą są obarczeni duchowni. Może być udzielona od niej dyspensa dla osoby, która porzuciła stan duchowny i pragnie zawrzeć ważnie związek małżeński. Zwolnienia udziela tylko Ojciec święty na prośbę osoby zainteresowanej i po zbadaniu sprawy. Prawodawca kościelny ustanawiając przeszkodę święceń podkreśla znaczenie i wartość życia w celibacie. Przez celibat osoba duchowna całkowicie oddaje się Bogu i pasterskiej posłudze ludziom. Przeszkoda święceń ustaje na mocy wyroku trybunału kościelnego o nieważnie przyjętych święceniach, bądź przez dyspensę papieską. Taka osoba po otrzymaniu dyspensy jest zwolniona ze stanu duchownego i zrównana z osobą świecką.

 

6. Przeszkoda wieczystego ślubu czystości (KPK, kan. 1088). Przeszkodą do zawarcia ważnego małżeństwa jest także wieczysty, publiczny ślub czystości złożony w instytucie zakonnym. Przeszkoda ta w pewnym sensie determinuje konieczność dochowania wierności przyrzeczeń składanych Bogu przez zakonnika lub zakonnicę. Ślub czystości jest publiczny, gdy został przyjęty w imieniu Kościoła przez kompetentnego przełożonego. Aby ślub publiczny był przeszkodą musi być wieczysty, złożony po upływie ślubów czasowych. Oddalenie przeszkody publicznowieczystego ślubu czystości wiąże się z wydaleniem osoby zakonnej z instytutu, gdyż nie może już przestrzegać życia zakonnego (KPK, kan. 694-704). Udzielenie dyspensy od tej przeszkody jest zarezerwowana jedynie papieżowi dla instytutów na prawie papieskim, a ordynariuszowi miejsca na prawie diecezjalnym.

 

7. Przeszkoda uprowadzenia (KPK, kan. 1089). Przeszkoda powstaje w momencie porwania lub przetrzymywania siłą osoby w celu zawarcia z nią małżeństwa. Gdyby doszło do takiego małżeństwa, jest ono nieważnie zawarte, ponieważ brakuje wolności w zgodzie małżeńskiej strony porwanej. Aby dyspensa mogła być udzielona, osoba porywająca lub przetrzymująca musi uwolnić osobę, której siłą ograniczyła wolność. Przeszkoda nie istnieje, gdy kobieta i mężczyzna pragną zawrzeć małżeństwo, ale uprzednio uciekają z domu, by zawrzeć małżeństwo wbrew woli rodziców.