Środa. Dzień Powszedni

Nowy lekcjonarz: 1 J 4, 11-18; Ps 72 (71), 1b-2. 10-11. 12-13 (R.: por. 11); Por. 1 Tm 3, 16; Mk 6, 45-52;

[zielony kolor szat]

PIERWSZE CZYTANIE (1 J 4,11-18)
Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas

Czytanie z Pierwszego listu świętego Jana Apostoła.

Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, 
to i my winniśmy się wzajemnie miłować. 
Nikt nigdy Boga nie oglądał. 
Jeżeli miłujemy się wzajemnie, 
Bóg trwa w nas 
i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. 
Poznajemy, że my trwamy w Nim, 
a On w nas, 
bo udzielił nam ze swego Ducha. 
My także widzieliśmy i świadczymy, 
że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. 
Jeśli kto wyznaje, 
że Jezus jest Synem Bożym, 
to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. 
Myśmy poznali i uwierzyli miłości, 
jaką Bóg ma ku nam. 
Bóg jest miłością: 
kto trwa w miłości, trwa w Bogu, 
a Bóg trwa w nim. 
Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości, 
ponieważ tak, jak On jest w niebie, 
i my jesteśmy na tym świecie. 
W miłości nie ma lęku, 
lecz doskonała miłość usuwa lęk, 
ponieważ lęk kojarzy się z karą. 
Ten zaś, kto się lęka, 
nie wydoskonalił się w miłości.

Oto słowo Boże.


PSALM RESPONSORYJNY (Ps 72,1-2,10-11,12-13)

Uwielbią Pana wszystkie ludy ziemi.

Boże, przekaż Twój sąd Królowi, *
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu. 
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie *
i ubogimi według prawa. 

Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary, *
królowie Szeby i Saby złożą daninę. 
I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie, *
wszystkie narody będą Mu służyły. 

Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa, *
i ubogiego, co nie ma opieki. 
Zmiłuje się nad biednym i ubogim, *
nędzarza ocali od śmierci.


ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (1 Tm 3,16)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Chrystus został ogłoszony narodom, 
znalazł wiarę w świecie, Jemu chwała na wieki. 

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (Mk 6,45-52)
Jezus chodzi po wodzie

Słowa Ewangelii według świętego Marka.

Kiedy Jezus nasycił pięć tysięcy mężczyzn, zaraz przynaglił swych uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, do Betsaidy, zanim odprawi tłum. Gdy rozstał się z nimi, odszedł na górę, aby się modlić.
Wieczór zapadł, łódź była na środku jeziora, a On sam jeden na lądzie. Widząc, jak się trudzili przy wiosłowaniu, bo wiatr był im przeciwny, około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze, i chciał ich minąć.
Oni zaś, gdy Go ujrzeli kroczącego po jeziorze, myśleli, że to zjawa, i zaczęli krzyczeć. Widzieli Go bowiem wszyscy i zatrwożyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”. I wszedł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył.
Oni tym bardziej byli zdumieni w duszy, że nie zrozumieli sprawy z chlebami, gdyż umysł ich był otępiały.