logo
Piątek, 29 marca 2024 r.
imieniny:
Marka, Wiktoryny, Zenona, Bertolda, Eustachego, Józefa – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Jean-Charles Nault
Demon południa. Acedia - podstępna choroba duszy
Wyd Marianow
 


Utrzymana w prostym i bezpośrednim stylu książka oddaje do dyspozycji szerokiego odbiorcy owoce długich badań nad acedią. Autorem kierowała doskonała intuicja, że acedia dotyczy nie tylko zakonników, ale zagraża ludziom wszystkich stanów, w każdym wieku i w każdym miejscu. dotyka bowiem bezpośrednio relacji człowieka z innymi i z Bogiem oraz prowadzi wprost do podjęcia refleksji nad tym, co stanowi istotę życia..

 

Wydawca: Promic
Rok wydania: 2017
ISBN: 978-83-7502-637-5
Format: 136 x 205
Stron: 224
Rodzaj okładki:Miękka

 
Kup tą książkę  
  
 

 
Ewagriusz i Ojcowie Pustyni
 
Nasze rozważania rozpocznijmy od mnicha, który jako pierwszy przedstawił spójną doktrynę dotyczącą acedii. Był to Ewagriusz z Pontu (345-399). Wraz z nim wchodzimy w bardzo szczególny kontekst, a mianowicie w przestrzeń pustyni. Po edykcie mediolańskim z 313 roku, który oficjalnie położył kres prześladowaniom chrześcijan w Cesarstwie Rzymskim, powstał w Kościele niezwykły nurt duchowości: niektórzy chrześcijanie, niezależnie od stanu czy pochodzenia społecznego, wkraczali na drogę wiodącą ich na pustynię, aby tam prowadzić w samotności życie modlitwy i ascezy. Zgodnie z koncepcją biblijną pustynia jest miejscem bliskości z Bogiem [1], a jednocześnie miejscem walki duchowej [2]. Chrześcijanie ci, zwani Ojcami Pustyni, znaleźli się więc u źródeł wielkiego nurtu monastycyzmu w Kościele.
 
Aby głębiej wejść w to zagadnienie, proponuję zacząć od dwóch krótkich, aczkolwiek bardzo treściwych, apoftegmatów [3] zaczerpniętych właśnie od Ojców Pustyni. Oto pierwszy z nich:
 
Pewnego brata przez dziewięć lat atakowała myśl, aby opuścić wspólnotę braci. Codziennie podnosił płaszcz, na którym zwykł spać, aby odejść. Lecz kiedy nastawał wieczór, mówił sobie: Jutro odejdę stąd. Rano natomiast myślał: Zmuś się, by zostać tu jeszcze jeden dzień dla Boga. Czynił tak dzień w dzień dziewięć lat. Potem Bóg odsunął od niego tę pokusę [4].
 
A oto drugi ze wspomnianych tekstów:
 
W sobotę przed świętem przybyli bracia na posiłek do kościoła w Celach. Gdy przyniesiono półmisek kaszy, abba Helladiusz Aleksandryjski zaczął płakać. Zapytał go abba Jakub: Czego płaczesz, abba?. On odpowiedział: Ponieważ odeszła radość duszy, to jest post, a przyszło pocieszenie ciała [5].
 
Oto jaką koncepcję radości mieli Ojcowie Pustyni. Być może w pierwszej chwili wywołuje ona nasz uśmiech, ale jeśli się nad nią zastanowić, jest absolutnie nadzwyczajna!
 
Powróćmy jednak do Ewagriusza z Pontu, który należał do trzeciego pokolenia Ojców Pustyni. Warto byłoby zatrzymać się nad jego życiem nieco dłużej, ale takie studium wykracza poza ramy niniejszego opracowania [6].
 
W tym miejscu powiedzmy po prostu, że Ewagriusz należał do tej kategorii ludzi - dość często spotykanych w historii Kościoła - którzy pod niejednym względem doznali w życiu różnych sprzeczności: najpierw był światowcem, potem pokornym Ojcem Pustyni; za życia cieszył się wielkim poważaniem, po śmierci natomiast przez długi czas był dyskredytowany [7]. Przeżywszy kawał burzliwego życia, Ewagriusz został pustelnikiem, którego cechowała wyrozumiałość i doprawdy wyjątkowa dobroć, ale także bezkompromisowa surowość w życiu osobistym. Długie lata spędzone na pustyni były dla niego czasem wielkiej aktywności literackiej. Ewagriusz stworzył dzieła wysoko cenione przez jego licznych przyjaciół i uczniów. Można powiedzieć, że dorobek Ewagriusza umożliwił spójne usystematyzowanie doktryny Ojców Pustyni.
 
______________________
Przypis:
 
[1]  Zob. na przykład słowa z rozdziału drugiego proroczej Księgi Ozeasza (Oz 2, 16-17).
[2]  Chodzi na przykład o walkę Jezusa z szatanem na pustyni (zob. Mt 4, 1-11; Mk 1, 12-13; Łk 4, 1-13).
[3]  Apoftegmaty to krótkie formy pisemne - anegdoty, sentencje, zapiski czy wypowiedzi - przypisywane Ojcom Pustyni, mnichom żyjącym w samotniach bądź niewielkich wspólnotach w Egipcie u schyłku III wieku i w IV wieku.
[4]  Apoftegmat nr 39 (1207), w: Apoftegmaty Ojców Pustyni, tom 2, Kolekcja systematyczna, tłum. ks. Marek Kozera, Wydawnictwo Benedyktynów Tyniec, Kraków 1995, s. 156.
[5]  Abba Helladiusz, Alphabetikon, apoftegmat nr 3 (949), tłum. Małgorzata Borkowska, w: Apoftegmaty Ojców Pustyni, tom 1, ATK, Warszawa 1986, s. 137.
[6]  Aby dowiedzieć się więcej o życiu Ewagriusza z Pontu, warto sięgnąć po rozprawę Antoinea Guillamonta Un philosophe au désert: Evagre le Pontique, w: Textes et Traditions, vol. 8, Librairie Philosophique J. Vrin, Paris 2004. 
[7] Zob. Palladius, Histoire Lausiaque, nr 38, w: Spiritualite Orientale, vol. 75, red. Nicolas Molinier, Bellefontaine, Begrolles-en-Mauges 1999.

Zobacz także
Józef Augustyn SJ
Przyjaźń możemy budować na każdym etapie życia oraz we wszystkich relacjach międzyludzkich: rówieśniczych, sąsiedzkich, wspólnotowych, zawodowych, narzeczeńskich, małżeńskich, rodzicielskich, religijnych, politycznych. O ile bowiem miłość erotyczna rozwija się zazwyczaj pomiędzy osobami mniej więcej w tym samym wieku, o tyle przyjaźń nie stawia takich ograniczeń. 
 
Ks. Krzysztof Różański
Dobre poznanie siebie jest warunkiem koniecznym rozwoju. Nieznajomość swych zalet i wad, pragnień i talentów, skłonności i ideałów, prowadzić może jedynie do wewnętrznego chaosu i rozstroju. Jedynie człowiek, który wie, czego się może po sobie spodziewać, może odkryć drogi wewnętrznego postępu i rozwoju. Doświadczenie uczy, że czasami trudno ogólny obraz samego siebie wypełnić konkretami. 
 
Józef Augustyn SJ
Z Waldemarem Krajewskim, terapeutą uzależnień, rozmawia Józef Augustyn SJ

Krótko można ująć to tak: pijak pije, bo lubi, alkoholik, bo musi. Pijak ma ochotę napić się w towarzystwie, alkoholik musi się napić – w towarzystwie lub bez – by zmienić swój stan emocjonalny, by uciec od emocji i uczuć, z którymi sobie nie radzi. Granica między pijaństwem a alkoholizmem jest jednak bardzo cienka, wręcz niewidoczna. Tak naprawdę trudno powiedzieć, kiedy pijak staje się alkoholikiem, kiedy przekracza tę granicę...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS