logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
o. Włodzimierz Zatorski OSB
Dom buduje Bóg
Liturgia.pl
 


Bóg buduje nam dom prawdziwy

Dzisiaj przeżywamy najpiękniejszy dzień w roku Wigilię. Ma ona dla nas, Polaków, szczególne znaczenie. Jest to dzień spotkania w rodzinnym gronie, z jednoczesnym otwarciem na tych, którzy mogą przyjść, bo domu nie mają. Wigilia dla nas jest swoistym świętem domu rodzinnego, domu, o którym w codziennej bieganinie zdajemy się zapominać. Wigilia przypomina o tym, co dla nas w życiu rodzinnym najważniejsze.
 
Ale obyśmy nie zatrzymali się jedynie na samej atmosferze tego dnia. Spójrzmy na dzisiejsze czytania. W Księdze Samuela czytamy wspaniałą prorocką zapowiedź skierowaną do Dawida, mówiącą o jego synu, który ma być synem samego Boga i królować na wieki. To proroctwo wypowiada Natan w odpowiedzi na bardzo szlachetny zamiar Dawida, aby wybudować Bogu „dom”, czyli świątynię. Zamiast przyzwolenia i błogosławieństwa dla takiej pracy Dawid otrzymuje proroctwo, które głosi coś zadziwiającego: to nie on zbuduje Bogu dom, ale to Bóg zbuduje mu dom, który będzie trwał na wieki!
 
I tak jest zawsze. To Bóg buduje nam dom prawdziwy. Pięknie wyraża to psalmista:
 
Jeżeli domu Pan nie zbuduje, na próżno się trudzą, którzy go wznoszą (Ps 127,1).
 
Prawdziwość tej mądrości wykazuje wiele przykładów w życiu. Dom buduje Bóg. Ale też trzeba pamiętać, że trzeba Go do tego domu zaprosić. Pomysł Dawida o zbudowaniu świątyni był rodzajem zaproszenia Boga, wyrazem pragnienia, by Go uczcić, wyrazić Mu wdzięczność za wiele łask, jakich Dawid w swoim życiu doświadczył. I tak jest także w naszym życiu. Trzeba Boga zaprosić do nas. Wigilia jest szczególnym czasem otwarcia drzwi Chrystusowi, który się rodzi. Przeciwnie niż to, co się wydarzyło 2000 lat temu w Betlejem, gdzie „nie znalazło się miejsce w gospodzie”. By nie popełnić tego samego grzechu, właśnie w Wigilię przygotowujemy miejsce dla nieznanego gościa, bo w nim może przyjść do nas Chrystus.
 
Najlepiej wyraża tę myśl staropolskie porzekadło: „gość w dom, Bóg w dom”. Pod koniec Ewangelii według św. Mateusza przypomina tę zasadę Pan Jezus, mówiąc: „cokolwiek uczyniliście jednemu z tych moich braci najmniejszych, Mnieście uczynili”. Powinniśmy przyjąć człowieka, który jest poza domem, czasem domu nie ma w ogóle, a czasem jest od niego daleko. Wigilia czas domu otwartego dla wszystkich, bo w nich może przyjść do nas Chrystus jest dla nas szkołą budowania prawdziwego domu.
 
Dziękczynienie Zachariasza

Przyjrzyjmy się dziwnemu na pierwszy rzut oka dziękczynieniu Zachariasza. Oto urodził mu się długo wyczekiwany syn. Ojciec słusznie się raduje, ale z czego się cieszy? Z tego, że [Bóg] nawiedził lud swój i wyzwolił go, i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida (Łk 1,67). Ale Zachariasz był kapłanem, czyli nie należał do rodu Dawida! Zachariasz błogosławi Boga, bo wypełnia się proroctwo odnoszące się do Chrystusa, nie jego syna, ale Syna Maryi. Jan, który się właśnie narodził, miał być jedynie prorokiem oznajmującym przyjście samego Chrystusa. Przedziwne to błogosławieństwo ma głębokie uzasadnienie: bo właśnie On, Chrystus ma „nas wybawić od nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą”. Wtedy dopiero prawdziwie bez lęku służyć Mu będziemy w pobożności i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie dni nasze (Łk 1,74n).
 
Właśnie Bóg przez Mesjasza daje nam prawdziwą możliwość budowania swojej radości przed Bogiem. Bez Niego czy poza Nim ta radość będzie krucha i łatwo się rozpadnie. On dopiero jest naszym pokojem (Ef 2,14), jak mówi św. Paweł i On jedynie może dać radość życia.
 
Obyśmy w naszym przeżywaniu tego wspaniałego dnia umieli prawdziwie otworzyć serce na Chrystusa przychodzącego do każdego z nas i do naszych rodzin. Tego szczególnie dzisiaj życzymy sobie nawzajem. Tego życzy nasza wspólnota monastyczna wszystkim parafianom i gościom przebywającym u nas w Tyńcu. Niech pełne uczestnictwo w liturgii Uroczystości Bożego Narodzenia przyniesie radość odkrycia obecności Chrystusa, który między nami jest zawsze obecny.
 
Włodzimierz Zatorski OSB
liturgia.pl | 24 grudnia 2010
 
Zobacz także
Halina Płaskonka OSCD
Dusza, która pragnie odpowiedzieć Bogu uwielbieniem winna starać się we wszystkim podobać się Bogu, krzyżując w sobie to wszystko, co nie jest z Ducha lecz z ciała, bo wąska droga wiedzie do Królestwa (Mt 7,13-14). Święty Paweł w liście do Galatów pisze: "A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie od Ducha do Ducha się też stosujmy" (Ga 5,24-25). 
 
Wilfrid Stinissen OCD
Wszyscy marzymy o idealnej wspólnocie miłości. Przynależymy do jakichś grup, pracujemy i żyjemy razem. Może należymy do jakiejś grupy modlitewnej albo dyskusyjnej. Wspólnie przemierzamy naszą drogę. Przykład naszych braci daje nam siłę, aby powstawać z upadków. Jakież to błogosławieństwo! Jednak często bywamy zawiedzeni...
 
Robert Grzywacz SJ
Żyjemy wśród ludzi – taka jest nasza rzeczywistość. I zbawczy zamysł Boga również to uwzględnia. Dlatego to samo przykazanie, które ujmuje sedno naszego stosunku do Boga – przykazanie miłości – odnosi się także do drugiego człowieka. Zmienia się wszelako miara jego zastosowania: Boga mamy kochać całymi sobą, ze wszystkich sił, a ludzi tak jak samych siebie. Krótko mówiąc, istnieje zasadnicza różnica w traktowaniu Stwórcy i stworzeń. Różnica ta stanowi składnik wspomnianego wyżej porządku stworzonego świata. 
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS