Ciocia mówiła mi o św. s. Faustynie, o Miłosierdziu Bożym, o tym, że jest "Dzienniczek". Sama nie miała go w tym momencie, żeby mi dać. Pojechałam do domu i od razu kupiłam "Dzienniczek". I zamiast wieczorem gonić do "knajp", siedziałam w fotelu i godzinami czytałam "Dzienniczek" Faustyny.
Właśnie tam znalazłam informację o nowym Zgromadzeniu. Powiedziałam więc do Jezusa: "Wiesz, jak dasz mi adres, to wstąpię". Taka obietnica zrodziła się we mnie i po pół roku otrzymałam ten adres.
Zadzwoniłam do sióstr i zapytałam: "To wy jesteście? Jadę do was na Święto Miłosierdzia". Miałam wtedy 18 lat. Mama nie pytała się o nic, tylko dała pieniądze. Pojechałam sama przez całą Polskę, byłam na tym święcie, później na rekolekcjach i... wstąpiłam do sióstr. Nie wyobrażam sobie dziś innego życia.

 

 

Dotychczas na "miłość" i przyjaciół musiałam zarobić. Żeby mieć kumpli obok siebie, żeby nie czuć się niczym, śmieciem, kupowałam sobie najdroższe ciuchy. Miałam pieniądze, więc jeszcze kiedy postawiłam im coś "z procentem", to już byłam super, akceptowali mnie. Przez całe swoje nastoletnie życie walczyłam o prawdziwą miłość. Doczekałam się niesamowitego cudu Miłosierdzia.
Byłam już pięć lat w zakonie. Na co dzień słyszałam o Miłosierdziu, dużo się modliłam. Ale dopiero po pięciu latach Bóg dał mi przekroczyć próg strasznego lęku przed Nim.
Kiedyś siadałam w kaplicy i płakałam. Modliłam się: "Przepraszam, ja się Ciebie boję. Nie wierzę, że jesteś miłosierny, moje serce tego nie zna. Ja tylko wiem, że jestem śmieciem. Nie czuję miłości do siebie i nie chcę żyć".
Wiedziałam, że Pan Jezus mnie kocha, że jest miłosierny. Na pamięć znałam cytaty z "Dzienniczka" i Biblii. Ale moje serce tego wszystkiego nie znało, nie odczuwało. Nie miało pojęcia, jak Bóg kocha. Było zalęknione, zamknięte, obwarowane.

 

Czytałam wtedy książkę, "Najpierw pokochaj siebie". Sam tytuł już mnie rozbroił. Płakałam. Czytałam i płakałam. Przeczytałam dwie linijki i przez 15 minut płakałam.

 

Ta książka była niesamowita, bo Pan Jezus prosił mnie, chciał, żebym pokochała samą siebie. Powiedziałam wtedy: "Sorry Jezu, to jest dla mnie niemożliwe, wiesz? Ja się mogę zabić, unicestwić, wystrzelić w kosmos. To czuję do siebie. Jak Ty tego chcesz, to zrób to". I w ten sam dzień zaczęłam sobie przebaczać wszystkie grzechy z przeszłości. Mówiłam sobie: "Damaris: ten grzech i ten - przebaczam ci". Opowiadałam Mu moje życie. I wtedy łzy lały się jak rzeka, w kaplicy.
I teraz mogę powiedzieć, że dzięki temu przebaczeniu moje serce mogło się tak troszeczkę otworzyć, powolutku na Jego Miłosierdzie.

 

I to przebaczenie jest takie niesamowite dla mnie. Codziennie to robię. Bo co dzień upadam. Co dzień komuś nie podoba się coś co robię. I żeby się nie odrzucić, to przebaczam sobie. Dzięki temu mogę się śmiać do Was, a wcześniej nie umiałam tego robić. Byłam jak zabita. Jak zamordowana.

 

 

Teraz już wiem, czuję, że Bóg przychodzi i przytula mnie do serca. Doświadczyłam, że naprawdę tak jest. I On prowadzi, pokazuje prawdę.
Czuję, że to Jego Miłosierdzie zwycięża. Słyszę, jak mówi do mnie: "kocham cię za nic". A ja wiem, że między ludźmi tak nie ma, że w świecie musisz zasłużyć na miłość.

 

Mogę powiedzieć, że jestem coraz bardziej szczęśliwa. On stoi przy mnie i kiedy upadam, mówi: "Kochana, gdzie idziesz? Tutaj do Mnie wracaj". Każdego dnia dziękuję Jezusowi, że walczy o mnie.
Często się mówi tak pięknie o Miłosierdziu. Trzeba jednak również uprzedzać, że spotkania z Bogiem Miłosiernym, z Jego świętością muszą być czasem bolesne. I dzieje się tak przez naszą grzeszność. Żeby doświadczyć Jego Miłosierdzia, trzeba spotkać się z Nim tam, gdzie jest ciemno.

 

W "Dzienniczku" Pan Jezus mówi do Faustyny: "Gdybym ci odsłonił całą nędzę, jaką jesteś, umarłabyś z przerażenia (...). Dlatego, że tak wielką nędzą jesteś, odsłoniłem ci całe morze miłosierdzia mojego. Takich dusz jak twoja szukam i pragnę...".
Te niesamowite, szczególnie dla mnie - słowa - dają nadzieję każdemu, nawet w najgorszym położeniu.
Jezu, Tatusiu! Chcę być jak dziecko. Kochaj mnie za nic.