Niemal w 10. rocznicę swego pontyfikatu, 24 września 1988 roku, papież Jan Paweł II mianował ks. prałata Bogdana Wojtusia, rektora Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie, biskupem tytularnym Vassinassa i pomocniczym biskupem gnieźnieńskim. Dnia 8 października 1988 roku w Bazylice Prymasowskiej w Gnieźnie miała miejsce konsekracja biskupia. Uroczystościom święceń biskupich przewodniczył Prymas Polski, ks. kard. Józef Glemp.

 

Ponad 5 lat później miałem szczęście otrzymać święcenia kapłańskie właśnie z rąk i przez pasterską posługę ks. biskupa Bogdana Wojtusia. Dziś z wielką wdzięcznością serca i z synowskim oddaniem wspominam Osobę Biskupa Bogdana i często otaczam Go moją kapłańską modlitwą. W każdym zakątku świata, gdzie przyszło mi podejmować posługę kapłańską i misyjną, gdy sprawuję Najświętszą Eucharystię i w kanonie mszalnym wspominam biskupa miejsca zawsze dołączam imię biskupa moich święceń kapłańskich. Jest to gest duchowej jedności z moim biskupem.

 

Gdy biskup udziela święceń kapłańskich, zwraca się do kandydata na prezbitera następującymi słowami:  Drogi synu ... To właśnie dzięki tej formule i sakramentalnemu gestowi nałożenia rąk na moją głowę, mogę dzisiaj nazywać się duchowym synem Biskupa Jubilata Bogdana, gdyż jest On prawdziwie Ojcem mojego Kapłaństwa.
Zrodzenie się owego duchowego ojcostwa – miało miejsce 15 lat temu, w moim rodzinnym mieście i rodzinnej parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wągrowcu, dnia 5 lutego 1994 roku w liturgiczne wspomnienie Świętej Agaty Męczennicy.

 

Przez te kilkanaście lat często podejmowałem jako kapłan i misjonarz osobistą refleksję nad pytaniem: Kim jest dla mnie osobiście biskup, który udzielił mi święceń kapłańskich – kim jest dla mnie Duchowy Ojciec?
Czytając wnikliwie Ewangelię możemy zauważyć, iż sam Jezus żył, działał i głosił Dobrą Nowinę w szczególnym i zasadniczym odniesieniu do Swego Ojca.

 

Jezus Chrystus wielokrotnie mówił o Swoim Ojcu, ukazując w różny sposób Jego Opatrzność i Miłosierną Miłość. Zwracał się często do Boga w pełnym synowskiej miłości słowie Abba, wypowiadał je również w Ogrodzie Oliwnym, w czasie osobistej  modlitwy (por. Mk 14, 36). Kiedy apostołowie prosili Jezusa, aby nauczył ich prawdziwie modlić się, poznali wtedy słowa modlitwy „Ojcze nasz” (por. Mt 6,9-13).
Po Zmartwychwstaniu zaś, kiedy wstępował do nieba, jeszcze raz nawiązał do tej modlitwy, podkreślając: „Wstępuję do mojego Ojca i waszego Ojca, mojego Boga i waszego Boga”(J 20, 17). Bóg Ojciec jest Tajemnicą Ojcostwa objawioną w Swoim Synu.
 
Biskup udzielając kandydatowi do prezbiteratu święceń kapłańskich niejako wszczepia go i włącza w Chrystusowe Kapłaństwo, a także przekazuje mu prawdziwą i niezmienną  „apostolską sukcesję” głoszenia Dobrej Nowiny. Od tej chwili nowo wyświęcony kapłan staje się duchowym synem biskupa konsekratora. Łączy ich duchowa więź, jaka rodzi się w sakramentalnych gestach nałożenia rąk na głowę neoprezbitera i  namaszczenia  jego dłoni olejami świętymi.   

 

W 1964 roku ks. biskup Karol Wojtyła napisał dramat „Promieniowanie ojcostwa”, opatrzony podtytułem:  Misterium, jakby dla podkreślenia, iż prawdziwe ojcostwo jest wielką tajemnicą, misterium życia. Prawdziwe ojcostwo „nie jest ciężarem”, jest raczej „przywilejem” i godnością otrzymaną od samego Boga. Takie tajemnicze „promieniowanie ojcostwa” stale trwa w życiu kapłana, który otrzymał święcenia kapłańskie od swego biskupa konsekratora. W życiu i posłudze każdego kapłana są dwa zasadnicze wymiary duchowego ojcostwa biskupa, który udzielił mu święceń kapłańskich. Pierwszym i podstawowym jest ślub czystości, składany w czasie święceń kapłańskich wobec Kościoła na ręce biskupa. Zaiste celibat jest źródłem rzeczywistego ojcostwa duchowego i zaproszeniem do niepodzielnego oddania się Bogu, oddania całkowicie swojego życia i swego kapłaństwa. Ojcostwo duchowe biskupa wobec kapłana realizuje się przez jego świadectwo i przykład całkowitej czystości ewangelicznej. Przykład, świadectwo, wytrwałość i ofiara związane z celibatem są ważnym elementem przeżywania biskupiego i kapłańskiego powołania w świetle duchowego ojcostwa. 

 

Drugi wymiar to ojcostwo w kapłańskiej posłudze jednania. Jeszcze raz chcę powołać się na Sługę Bożego Jana Pawła II, który w swojej książce „Dar i Tajemnica” pisał: „Kapłan jest świadkiem i narzędziem Bożego Miłosierdzia. Jakże ważna jest posługa konfesjonału w życiu kapłana! To właśnie w konfesjonale jego ojcostwo duchowe realizuje się w sposób najpełniejszy”. Wczytując się w te słowa, zauważamy prawdziwą  „tajemnicę Bożego Miłosierdzia”. Każdy kapłan, mimo swoich osobistych słabości, jest Bożym narzędziem łaski odpuszczania grzechów. Kapłan wyświęcony przez swego biskupa, w prawdziwej sukcesji apostolskiej staje się ojcem, nauczycielem, lekarzem, przyjacielem i bratem.