logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
o. Dariusz W. Andrzejewski CSSp
Duchowe Ojcostwo
materiał własny
 


 
20-lecie sakry biskupiej
Jego Ekscelencji ks. biskupa Bogdana Wojtusia
 
 Niemal w 10. rocznicę swego pontyfikatu, 24 września 1988 roku, papież Jan Paweł II mianował ks. prałata Bogdana Wojtusia, rektora Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie, biskupem tytularnym Vassinassa i pomocniczym biskupem gnieźnieńskim. Dnia 8 października 1988 roku w Bazylice Prymasowskiej w Gnieźnie miała miejsce konsekracja biskupia. Uroczystościom święceń biskupich przewodniczył Prymas Polski, ks. kard. Józef Glemp.
 
Ponad 5 lat później miałem szczęście otrzymać święcenia kapłańskie właśnie z rąk i przez pasterską posługę ks. biskupa Bogdana Wojtusia. Dziś z wielką wdzięcznością serca i z synowskim oddaniem wspominam Osobę Biskupa Bogdana i często otaczam Go moją kapłańską modlitwą. W każdym zakątku świata, gdzie przyszło mi podejmować posługę kapłańską i misyjną, gdy sprawuję Najświętszą Eucharystię i w kanonie mszalnym wspominam biskupa miejsca zawsze dołączam imię biskupa moich święceń kapłańskich. Jest to gest duchowej jedności z moim biskupem.
 
Gdy biskup udziela święceń kapłańskich, zwraca się do kandydata na prezbitera następującymi słowami:  Drogi synu ... To właśnie dzięki tej formule i sakramentalnemu gestowi nałożenia rąk na moją głowę, mogę dzisiaj nazywać się duchowym synem Biskupa Jubilata Bogdana, gdyż jest On prawdziwie Ojcem mojego Kapłaństwa.
Zrodzenie się owego duchowego ojcostwa – miało miejsce 15 lat temu, w moim rodzinnym mieście i rodzinnej parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wągrowcu, dnia 5 lutego 1994 roku w liturgiczne wspomnienie Świętej Agaty Męczennicy.
 
Przez te kilkanaście lat często podejmowałem jako kapłan i misjonarz osobistą refleksję nad pytaniem: Kim jest dla mnie osobiście biskup, który udzielił mi święceń kapłańskich – kim jest dla mnie Duchowy Ojciec?
Czytając wnikliwie Ewangelię możemy zauważyć, iż sam Jezus żył, działał i głosił Dobrą Nowinę w szczególnym i zasadniczym odniesieniu do Swego Ojca.
 
Jezus Chrystus wielokrotnie mówił o Swoim Ojcu, ukazując w różny sposób Jego Opatrzność i Miłosierną Miłość. Zwracał się często do Boga w pełnym synowskiej miłości słowie Abba, wypowiadał je również w Ogrodzie Oliwnym, w czasie osobistej  modlitwy (por. Mk 14, 36). Kiedy apostołowie prosili Jezusa, aby nauczył ich prawdziwie modlić się, poznali wtedy słowa modlitwy „Ojcze nasz” (por. Mt 6,9-13).
Po Zmartwychwstaniu zaś, kiedy wstępował do nieba, jeszcze raz nawiązał do tej modlitwy, podkreślając: „Wstępuję do mojego Ojca i waszego Ojca, mojego Boga i waszego Boga”(J 20, 17). Bóg Ojciec jest Tajemnicą Ojcostwa objawioną w Swoim Synu.
 
Biskup udzielając kandydatowi do prezbiteratu święceń kapłańskich niejako wszczepia go i włącza w Chrystusowe Kapłaństwo, a także przekazuje mu prawdziwą i niezmienną  „apostolską sukcesję” głoszenia Dobrej Nowiny. Od tej chwili nowo wyświęcony kapłan staje się duchowym synem biskupa konsekratora. Łączy ich duchowa więź, jaka rodzi się w sakramentalnych gestach nałożenia rąk na głowę neoprezbitera i  namaszczenia  jego dłoni olejami świętymi.   
 
W 1964 roku ks. biskup Karol Wojtyła napisał dramat „Promieniowanie ojcostwa”, opatrzony podtytułem:  Misterium, jakby dla podkreślenia, iż prawdziwe ojcostwo jest wielką tajemnicą, misterium życia. Prawdziwe ojcostwo „nie jest ciężarem”, jest raczej „przywilejem” i godnością otrzymaną od samego Boga. Takie tajemnicze „promieniowanie ojcostwa” stale trwa w życiu kapłana, który otrzymał święcenia kapłańskie od swego biskupa konsekratora. W życiu i posłudze każdego kapłana są dwa zasadnicze wymiary duchowego ojcostwa biskupa, który udzielił mu święceń kapłańskich. Pierwszym i podstawowym jest ślub czystości, składany w czasie święceń kapłańskich wobec Kościoła na ręce biskupa. Zaiste celibat jest źródłem rzeczywistego ojcostwa duchowego i zaproszeniem do niepodzielnego oddania się Bogu, oddania całkowicie swojego życia i swego kapłaństwa. Ojcostwo duchowe biskupa wobec kapłana realizuje się przez jego świadectwo i przykład całkowitej czystości ewangelicznej. Przykład, świadectwo, wytrwałość i ofiara związane z celibatem są ważnym elementem przeżywania biskupiego i kapłańskiego powołania w świetle duchowego ojcostwa. 
 
Drugi wymiar to ojcostwo w kapłańskiej posłudze jednania. Jeszcze raz chcę powołać się na Sługę Bożego Jana Pawła II, który w swojej książce „Dar i Tajemnica” pisał: „Kapłan jest świadkiem i narzędziem Bożego Miłosierdzia. Jakże ważna jest posługa konfesjonału w życiu kapłana! To właśnie w konfesjonale jego ojcostwo duchowe realizuje się w sposób najpełniejszy”. Wczytując się w te słowa, zauważamy prawdziwą  „tajemnicę Bożego Miłosierdzia”. Każdy kapłan, mimo swoich osobistych słabości, jest Bożym narzędziem łaski odpuszczania grzechów. Kapłan wyświęcony przez swego biskupa, w prawdziwej sukcesji apostolskiej staje się ojcem, nauczycielem, lekarzem, przyjacielem i bratem.
  
 
1 2  następna
Zobacz także
ks. Andrzej Zwoliński
W wieku XIV potępiony został zakon Templariuszy. Jego Rycerze, nazywający siebie obrońcami Grobu Chrystusa, mieli być powiązani w tajemnym bractwie, wielbiącym szatana pod postacią kozła, zwanego Bafometem. Zakonnicy władali ogromnym majątkiem, którego zdobycie przypisywano sztuce czarnej magii...
 
ks. Andrzej Zwoliński
Kościół musi zawsze dopasowywać sposób przepowiadania do adresatów. Nie może jednak dopasowywać jego treści. Św. Paweł pisał już w liście do Tymoteusza, że nadchodzi czas, w którym ludzie domagają się od biskupa, aby im mówił to, co pragną usłyszeć. To oznaczyłoby jednak zdradę. Co sądzilibyśmy o lekarzu, który nie mówiłby swoim pacjentom tego, co jest konieczne dla ich zdrowia, ale to, co byłoby modne i czego się chętnie słucha?...
 
ks. Andrzej Zwoliński
Na początek garść faktów. 19 marca 1937 roku Ojciec Święty Pius XI wydał encyklikę Divini redemptoris zawierającą gruntowne studium komunizmu, jego istoty i skutków dla społeczeństw i jednostki. Odwołał się przy tym do nauczania poprzednich papieży: Piusa IX, który w encyklice Qui pluribus zawarł następujące uwagi: "ohydna a samemu prawu przyrodzonemu przeciwna nauka tzw. komunizmu, która, gdyby się ją przyjęło, stałaby zupełnie ruiną wszystkich praw, instytucji i własności, a nawet społeczeństwa samego"...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS