Podobno według niektórych żydowskich opowiadań Adam i Ewa nie cieszyli się zbyt długo rajskim szczęściem. Wedle jednych miało to trwać niespełna dobę, natomiast Ci z większym dystansem do rzeczywistości mawiali, że pierwsi ludzie byli w raju, dopóki nie dojrzały jabłka.

Jezus przypomina nam dzisiaj, byśmy nie zapomnieli, że najpierw jesteśmy uczniami. Tak naprawdę powinniśmy pozostać nimi do końca życia, nawet, gdy przypadnie nam rola nauczyciela. Przez wszystkie dni mamy uczyć się żyć Ewangelią, wzrastać w mądrości, w poznawaniu Jezusa i Jego woli. Jeśli będziemy stawiać się tylko w roli nauczyciela, wpadniemy w pychę i zaniedbamy swój rozwój na poziomie ludzkim i duchowym. Ten, kto czuje się uczniem, nie będzie oceniał i krytykował innych, nie będzie się wywyższał i traktował bliźnich z góry. Znając swoją niedoskonałość, braki, „niepełność”, będzie umiał patrzeć na innych z wyrozumiałością i wyczuciem, będzie pokorny i otwarty na przestrogi oraz obietnice Pana.

Czy tylko obietnica samorealizacji jest w stanie wywołać poruszenie serca postchrześcijan? Strona internetowa jednej z inicjatyw ewangelizacyjnych wita odwiedzających takimi słowami: „Naucz się z nami żyć na 100%. Wszystko, czego potrzebujesz, by mieć spełnione i szczęśliwe życie, jest już w Tobie. Naszą misją jest pomóc Ci odkryć to, kim jesteś naprawdę. Z nami rozwiniesz swoje skrzydła!”.

Był rok 1944. Miał wtedy zaledwie 16 lat. Właśnie tego roku, mimo tak młodego wieku, został powołany do wojska. Pewnej nocy komendant wysłał go z okopów z meldunkiem do miejsca stacjonowania jednostki. Gdy wrócił, spotkał już „tylko trupy, same trupy” swoich towarzyszy, z którymi, jak wspominał, dzielił trwogę i nadzieję życia. – Mogłem tylko patrzeć na ich zgasłe twarze. Nie przypominam sobie nic innego, jedynie ich bezgłośny krzyk – wspominał później. Ta scena naznaczy całe jego późniejsze życie i teologię, „teologię Metza”, jak o niej mówiliśmy. 2 grudnia 2019 r., w wieku 91 lat, zmarł ks. prof. Johann Baptist Metz, twórca tzw. nowej teologii politycznej.

Święty Paweł przypomina nam o naszej ludzkiej kondycji, o naszej naturze cielesno – duchowej. Jesteśmy jak pierwszy Adam, istotami żyjącymi w ciele podlegającym śmierci, ale mamy także stawać się na wzór drugiego Adama – Chrystusa. Mamy przyjmować życie, także to duchowe, od Ojca, jak i Jezus przyjął, i mamy dawać życie. Chodzi tutaj nie tylko o fizyczne rodzicielstwo, w tym miejscu nawet nie przede wszystkim o to chodzi. Bóg daje nam samym nowe życie i perspektywę zmartwychwstania przez przebaczenie, przez nieskończone miłosierdzie.

Rodowód (zwany też genealogią) to wykaz najważniejszych informacji o kolejnych członkach danej rodziny lub przedstawicielach określonego rodu, zawierający – z różnymi modyfikacjami – wzmianki o takich wydarzeniach jak narodziny, małżeństwo, potomstwo i ilość przeżytych lat. Innymi słowy, rodowód jest niezależnym biblijnym gatunkiem literackim, który przekazuje historię pochodzenia pojedynczego człowieka lub grupy ludzi (rodziny, plemienia czy narodu), począwszy od najdalszych przodków.

Musimy nieco uporządkować pojęcia. Bo przecież słowa „miłość” używać możemy w bardzo różnych znaczeniach. Już greka, w której kształtowały się zręby zachodniej kultury, przejęta później przez chrześcijaństwo, wyróżniała trzy przynajmniej rodzaje miłości. Polszczyzna ma z tym pewien problem, bo używamy tylko jednego słowa. A jest przecież filia, eros oraz agape...   Z Jerzym Vetulanim rozmawia ks. Grzegorz Strzelczyk

O kosmologii św. Franciszek miał takie wyobrażenie jak przeciętny człowiek epoki. Ale niebo – jako sklepienie niebieskie ze wszystkimi jego elementami – było dla niego zawsze przypomnieniem o Stwórcy wszystkich bytów duchowych i materialnych. Również to, co materialne, zachęcało go do wielbienia Boga, o czym zaświadcza jego „Pochwała stworzeń”.

O ile to tylko możliwe, żyj w zgodzie ze wszystkimi ludźmi – głosi Dezyderata. To mądra rada, gdyż zachęca do szukania porozumienia i zgody, ale nie za wszelką cenę. Zgoda nie zawsze jest możliwa. Co więcej, nie zawsze jest czymś dobrym. W życiu czasem trzeba wejść w konflikt, bronić określonych racji, wytrzymać napięcie.

Przez wiele lat utrwaliło się w nas przekonanie, że walentynki – choć tak miłe i hucznie obchodzone – są jedynie świecką tradycją. Otóż okazuje się, że geneza tego święta wiedzie nas do początków chrześcijaństwa. Dotychczas tylko jeden raz usłyszałam w kościele w dzień 14 lutego modlitwę za wstawiennictwem św. Walentego za zakochanych, narzeczonych i małżonków. Szkoda, bo gdy zajrzymy do hagiografii, odnajdujemy wiele informacji o tym Świętym, którego ciągle nie doceniamy albo w ogóle pomijamy, nadając walentynkom li tylko charakter laicki.