Duchowość chrześcijańska jest miejscem spotkania Pana Jezusa Chrystusa, Zbawiciela świata. Zaczyna się wówczas, gdy odczuwamy pragnienia duszy dążącej do Boga. Inaczej mówiąc, jest to sposób modlitwy, rozmowy z Panem Bogiem. Rozwija się poprzez wewnętrzną czujność i ludzką samoświadomość, a wyraża się we wrażliwości na poruszenia duchowe. Jest zaproszeniem, jakie nieustannie kieruje do nas Pan Jezus, aby dbać o swoje wnętrze i wypływać na głębię.

 

 

Duchowość – co to jest? Każdy, kto tylko trochę się zastanowi nad znaczeniem tego pojęcia, zaczyna rozumieć. Ale gdy trzeba coś powiedzieć, przychodzi to z trudem, o ile w ogóle jest możliwe. Paradoksalnie, każdy jednak wyczuwa, czym jest duchowość. Gdy siedzisz sam w cichym pokoju i zaczynasz myśleć o sobie i o Bogu, wówczas podczas każdego oddechu czujesz, że potrafi sz myśleć, odczuwać, zastanawiać się nad sensem życia. Spróbuj zrobić to teraz, jako takie małe ćwiczenie na początek. Nabierz powietrza i oderwij na chwilę wzrok od tekstu. Usiądź w ciszy, pomyśl o swojej duszy, o Bogu. Zrób to właśnie teraz. W tej chwili! Zacznij wsłuchiwać się w ciszę. Poczułeś? To jest miejsce dla duchowości. Tak się rozpoczyna. Jednak w dużej części zależy od Twojej wrażliwości.

 

 

Zagadnienie duchowości wydaje się skomplikowane i proste jednocześnie. Z jednej strony można się łatwo domyślić, na co wskazuje (samo słowo przywołuje każdy temat związany z ludzką duszą), z drugiej natomiast trudno określić, gdzie i kiedy można o niej mówić. Duchowość jest częściej nierozumiana niż rozumiana. Przez większość ludzi kojarzona jest z czymś mglistym, trudnym, tajemniczym. W jakiejś mierze można się z tym zgodzić, jednak nie jest to cała prawda, a jedynie potoczne rozumienie tego słowa. Niewystarczające, bo nie do końca prawdziwe. Jak jest naprawdę?

 

Duchowość to życie wewnętrzne człowieka, a przede wszystkim jego życie duchowe. Oznacza to, że duchowość najmocniej wyraża się w życiu duchowym. W jej zakresie mieszczą się: nawrócenie, świętość, modlitwa, pokuta, post, asceza, mistyka oraz poruszenia i pragnienia wewnętrzne. Obejmuje całość życia duchowego wraz z jego praktyką i doświadczeniem mistycznym. W chrześcijaństwie dojrzała duchowość staje się przejawem wiary w Jezusa Chrystusa. Proces duchowy prowadzi ostatecznie do świętości, czyli zjednoczenia z Bogiem. Duchowość stanowi zatem miejsce i sposób, w których człowiek rozwija swoją osobowość i wiarę, krocząc ku Bogu.

 

 

Aby lepiej zrozumieć, czym jest duchowość, trzeba się zastanowić nad podstawowym pytaniem: „kim jest człowiek?”. Wobec współczesnej nauki i rozwijającej się technologii łatwo zagubić sens życia. Nasza wiedza o świecie staje się coraz obszerniejsza, jednak pytanie o człowieka i sens jego życia nie traci na swojej aktualności. Najłatwiej porównuje się człowieka do zwierzęcia. Co więcej, wiele się czyni, aby zatrzeć różnicę pomiędzy ludźmi a zwierzętami. Czy jednak zwierzęta mogą mieć swoją duchowość?

 

Człowiek od najmłodszych lat stawia rozmaite pytania. Poznaje świat, przygląda się, a gdy go coś zaciekawi – pyta. Proces ten nie zanika z upływem lat. Każde naukowe odkrycie rozpoczyna się od zaciekawienia jakimś zjawiskiem i od postawienia odpowiedniego pytania. Można stwierdzić, że człowiek jest otwarty na świat – i to przede wszystkim odróżnia go od zwierzęcia. Człowiek ma świat, podczas gdy każdy rodzaj zwierząt jest ograniczony do właściwego swemu gatunkowi środowiska. Zwierzęta zauważają w swoim otoczeniu jedynie to, co ma znaczenie dla ich gatunku. Cała reszta nie jest w stanie ich zainteresować. Zachowanie zwierząt ograniczone jest ich środowiskiem. Co innego człowiek. W jego zasięgu jest cały świat, posiada go i chce go poznawać. Czyli, mówiąc inaczej, poznaje i wie, że poznaje. Pracuje i wie, że pracuje. Odpoczywa i wie, że odpoczywa. W ten sposób budzi się jego samoświadomość, a wraz z nią ludzka duchowość. Dzięki duchowości człowiek góruje nad całym światem i całkowicie przewyższa wszystkie zwierzęta.