Sposób dialogu
 

Zdarza się, że przyczyną niewiary są zranienia spowodowane przez przedstawicieli Kościoła. Niektórzy niewierzący odeszli od Kościoła z poczuciem wyrządzonej im krzywdy. Zatem początkiem dialogu często staje się cierpliwe wysłuchanie zarzutów, które stawiają oni przedstawicielom Kościoła, czy też poznanie ich zranień. Spokojna rozmowa jest okazją do odreagowania niechęci do wiary czy Kościoła. Dla duszpasterza czy chrześcijanina nie jest to czas na odpieranie zarzutów czy obronę, ale na cierpliwe wysłuchanie różnego rodzaju resentymentów, a nawet pretensji. 
 

Następnym etapem rozmowy jest zapoznanie się z motywacją niewiary. Odejście od Boga i Kościoła wiąże się czasami z dramatem życiowym czy ciężką tragedią. Należy zatem uszanować przemyślenia i niekiedy bolesne doświadczenia osoby niewierzącej. Ta faza rozmowy, będąca monologiem, prowadzi do dialogu, którego treść uzależniona jest od subiektywnych przeżyć i postaw rozmówców. Możliwa jest wtedy wymiana opinii na podstawowe kwestie światopoglądowe, takie jak sens życia, śmierć, los człowieka, prawda itp. Rozmowa powinna mieć ze strony duszpasterza czy chrześcijanina charakter dzielenia się własnym doświadczeniem wiary, ukazaniem jej racjonalnych przesłanek. Duszpasterstwo wobec niewierzących powinno być tak ukierunkowane, by zamiast udzielać gotowych odpowiedzi, pomagało formułować pytania egzystencjalne, wydobywało z człowieka niepokój i ból życia; można by powiedzieć: by wydobywało z człowieka jego człowieczeństwo. 
 

Parafia wychodząca z działalnością społeczną (charytatywną, edukacyjną) do wszystkich ludzi niezależnie od stanu ich wiary czy niewiary ma z jednej strony większą możliwość kontaktu z osobami niewierzącymi, a z drugiej strony większy potencjał dawania świadectwa braterskiej miłości. Czynienie dobra bez patrzenia na metrykę chrztu ma szansę prowadzić do zadziwienia dobrocią chrześcijanina i pytania o źródło tej dobroci – Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie (Mt 5,16). Cierpliwe działanie może prowokować pytania o źródło tej cierpliwości. Widząc w duszpasterzu owoce Ducha Świętego, może ktoś zacznie szukać ich Dawcy. Współczesne społeczeństwo bardziej niż gawędziarzy czy „gładkomówców” serwujących kolejny wykład mądrościowy potrzebuje świadków – dlatego że przykład jest o wiele bardziej pociągający od pouczenia. 
 

W dotarciu do niewierzących ważna jest również promocja chrześcijaństwa i katolicyzmu, czyli próba wzbudzenia percepcji fundamentalnych prawd wiary chrześcijańskiej ze strony współczesnego świata. Przekaz tych treści winien się dokonywać w atrakcyjnym dla niewierzących wydaniu, czyli we właściwych formach. Niektóre z nich zostały wskazane już wcześniej. Sednem jest ukazanie bliskości i dostępności ewangelicznego orędzia przeciętnemu, nawet niewierzącemu, człowiekowi.
 

Człowiek wierzący powinien być przygotowany na rozmowę także z osobami niewierzącymi, które szukają konfrontacji. W takiej dyskusji może się zdobyć na demaskowanie mechanizmów współczesnego laicyzmu i ateizmu praktycznego, akcentowanie chrześcijańskich korzeni cywilizacji zachodniej, zwłaszcza w kontekście kulturowo-antropologicznym, uwypuklanie dorobku Kościoła w tym względzie, apoteozę chrześcijańskiego systemu wartości, promującego właściwie rozumianą wolność człowieka, co jest szczególnie ważne, gdyż wolność to jeden z głównych dogmatów współczesności.
 

Prowadząc dialog z niewierzącymi, należy pamiętać, że łaskę wiary daje Bóg, a zadaniem człowieka jest (tylko i aż...) przygotować Mu grunt poprzez usunięcie uprzedzeń, ukazanie racjonalnych argumentów za wiarą, przekazanie wiedzy na temat Boga, wiary i Kościoła. Duszpasterz powinien także wspierać człowieka poszukującego swoją modlitwą.