Jest ich zdecydowana większość, a swoją przyszłość w małżeństwie chcą zbudować na naiwnym „jakoś to będzie”. Młodych ludzi przygotowujących się do relacji małżeńskiej można porównać do gór lodowych, bowiem dość często jest tak, że chcą oni widzieć na horyzoncie jedynie piękne wierzchołki przekonania, że za chwilę będzie tylko łatwiej.

Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu

Zdarza się, że w przygotowaniach do małżeństwa narzeczeni zaczynają budować osobliwego Titanica. Książki, konferencje, kolejne rekolekcje, spotkania z o. Szustakiem, ks. Pawlukiewiczem, Gomułeczkami. W głowie jedna myśl – nasze małżeństwo będzie wyjątkowe, przepełnione miłością, doskonałe. Dlaczego? Bo się przygotowaliśmy! Na obraz i podobieństwo. I choć nie widzimy w takich pragnieniach nic złego, to jest jedna rzecz, będąca niewątpliwą łyżką dziegciu w beczce miodu: naiwność.

„Problemy? Problemy mają ci, którzy układają sobie życie bez Boga” – usłyszeliśmy kiedyś od zakochanych na zabój dwudziestokilkulatków w T-shirtach z ewangelizacyjnym przekazem. Mamy wielką nadzieję, że ich wiara nigdy nie osłabnie, gdy wystawieni na próbę raz po raz będą doświadczać tego, że nawet najbardziej rozbudowane „studia przedmałżeńskie” nie zastąpią spędzania wspólnego życia. Chodzi o to, by nie tyle mieć odpowiednią ilość szalup, co sprawne turbiny, by w razie zderzenia z przeszkodami, które przyniesie życie – w narzeczeństwie zupełnie niewidocznymi – pewnie zmienić kurs na… wzajemną miłość.

Nawet jeśli przeżyjemy narzeczeństwo na 100%, dokładając wszelkich starań do tego, żeby na miarę swoich możliwości wejść w małżeństwo doskonale przygotowanym, nie unikniemy kryzysów, które tak naprawdę są nieodłączną częścią życia i początkiem budowy czegoś wspanialszego. Często powtarzamy, że jednymi z najlepszych życzeń składanych nowożeńcom są zachęty do „kryzysu małżeńskiego”. To szokuje, ale tylko tych, którzy wybierają małżeństwo z pewną dozą naiwności w pakiecie. Faktycznie, jeśli na jakimś etapie nawet najpiękniej zapowiadającego się małżeństwa zaczniemy myśleć, że już wszystko zrobione, że nie trzeba się już starać, to pierwszy krok ku naszemu upadkowi. Małżeństwo można porównać do pola uprawnego. Jeśli przyśniemy w naszym staraniu o nie, przyjdzie nieprzyjaciel i zasieje chwast, który stłumi wszelki plon.

Aptekarska dokładność

Czasami młodzi ludzie pytają: „Skąd mam wiedzieć, że to jest osoba, z którą powinnam („powinienem” występuje zdecydowanie rzadziej) spędzić życie?”. Zwykle odpowiadamy, że pierwszym kryterium jest to, czy chcesz z nią być na zawsze. Dopiero następnym krokiem jest zadanie sobie pytania o to, czy rzeczywiście ta konkretna osoba nadaje się na kogoś, z kim można budować trwałą, nastawioną na ciągły rozwój relację.

Powyższe pytania stawiamy celowo w tej na pozór pomylonej kolejności, ponieważ wiele osób chciałoby położyć na szali i z iście aptekarską dokładnością odmierzyć wady i zalety przyszłego współmałżonka, nie bacząc przy tym zupełnie na jego potencjał (pomimo wielu deficytów!), czy przede wszystkim potwierdzoną działaniem wolę zmian. I tak, nierzadko zdarza się, że 39 odpowiedzi „na tak” równoważny zaledwie jedno „nie”. Nie jest to jednak najgorszy wariant.

Gramy w jednej drużynie

Małżeństwo staje się tym bardziej namacalną rzeczywistością, im większa jest nasza świadomość, że jest ono wspólną wyprawą przez życie. Na kursy przedmałżeńskie nierzadko trafiają pary, które „grają w przeciwnych drużynach”. Tymczasem w małżeństwie nie tylko gramy w jednej drużynie przeciwko każdej przeszkodzie, trudnościom czy konfliktom, ale rozgrywamy razem, zespołowo. Współczesna kultura sukcesu, która bez względu na skutki stawia na indywidualności, sprawia, że nawet najwybitniejszy współmałżonek, który gra samolubnie i „nie podaje”, prędzej czy później przyczyni się do tego, że jego „drużyna” przegra mecz. Małżeństwo jest jak mecz, który po prostu trzeba wygrać.

Ciągle warto przypominać młodym, że wszystkie zalety męża czy żony budują siłę małżeństwa. Jeżeli żona potrafi jednym słowem czy uśmiechem wprowadzić dobrą atmosferę, to jest to siła małżeństwa. Jeżeli mąż w różnych trudnych sytuacjach panuje i potrafi właściwie ukierunkować własne emocje, to jest to siła małżeństwa. Są to atuty wspólne małżeństwa. Słabe strony, których w żadnym małżeństwie nie brakuje, nie muszą przy tym oznaczać słabości małżeństwa… Pod jednym warunkiem. Słabości współmałżonków nie stanowią przeszkody w wygraniu małżeństwa wówczas, gdy są pojmowane i przyjmowane jako wspólne wyzwanie. Nie dzieje się to jednak bez pracy, magicznie, a już na pewno nie z „sakramentalnego automatu” w dniu ślubu.

Dwie góry lodowe

Jest ich zdecydowana większość, a swoją przyszłość w małżeństwie chcą zbudować na naiwnym „jakoś to będzie”. Może „on nie jest zły, wierzy w Boga, ale mówi, że czasem musi się napić”. Z kolei „ona całymi dniami wisi na telefonie ze swoją mamusią”, ale zgodnie twierdzą: „damy radę”. Ja dodam: albo i nie. Młodych ludzi przygotowujących się do relacji małżeńskiej można porównać do gór lodowych, bowiem dość często jest tak, że chcą widzieć na horyzoncie jedynie piękne wierzchołki przekonania, że za chwilę będzie tylko łatwiej.

Rzeczywistość warto jednak nazywać „nieco bardziej złożoną”, bo dzisiaj, po prawie czterech latach od naszego ślubu, jesteśmy przekonani, że przygotować się do małżeństwa, to przede wszystkim rozwijać w sobie świadomość, że pod świetlistą bielą ślubnej sukni znajduje się o wiele większy bagaż doświadczeń codzienności, która dopiero przed nami. Jesteśmy jak góry lodowe. Jeśli nie będziemy stale przypominać sobie, co znajduje się pod powierzchnią wody, wówczas o nasze niespełnione oczekiwania, niezrealizowane plany czy po prostu życiowe kryzysy może rozbić się nawet „najbezpieczniejszy” okręt świata.

Monika i Marcin Gomułkowie
Czas Serca nr 160