- Aborcja, Eutanazja
- Biblia
- Bóg, wiara, rozum
- Cierpienie, Chorzy
- Cuda
- Czaty
- Dekalog
- Dogmaty
- Duch Święty
- Duchowość
- F.A.Q.
- Filozofia
- Grzech
- Historia Kościoła
- Inne religie
- Jezus Chrystus
- Katechezy
- Kościół
- Maryja
- Misje
- Modlitwa
- Moralność
- Muzyka, kultura, sztuka
- Nawrócenie
- Powołanie
- Prawo kościelne
- Rodzina, Małżeństwo
- Rozważania, opowiadania
- Sakramenty
- Seksualność
- Sekty, okultyzm
- Sens życia
- Spowiedź święta
- Szatan, piekło
- Świadectwa
- Świat wokół nas
- Święci, Świątobliwi
- Tradycje, Liturgia
- Wywiady
- Życie wieczne
A
A
A
Diana Papa
Emmanuel na drogach świata
21 grudnia
SOLIDARNOŚĆ
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana” (Łk 1,39-45).
Spojrzenie na Matkę Jezusa…
Maryja nie pozostaje dłużej w odosobnieniu: pełna Ducha Świętego, czuje nieodparcie potrzebę spotkania z Elżbietą, która jest brzemienna. Nie ustępuje wobec trudności (por. 2 Kor 12, 9), wyrusza w góry, nie myśląc o sobie (por. Łk 1, 39).
Przyszedłszy do domu Zachariasza, Maryja spotyka Elżbietę, która słysząc Jej pozdrowienie czuje, jak dzieciątko poruszyło się z radości w jej łonie (por. Łk 1, 40-41).
Przyszedłszy do domu Zachariasza, Maryja spotyka Elżbietę, która słysząc Jej pozdrowienie czuje, jak dzieciątko poruszyło się z radości w jej łonie (por. Łk 1, 40-41).
Ta chwila jest nasycona najbardziej wzniosłą kontemplacją, głęboką wspólnotą (por. 1 J 1, 7), darem Ducha. Ten, kto naprawdę jest mieszkaniem Boga, mówi uniwersalnym językiem miłości, przekazuje słowa, które Pan umieścił w jego wnętrzu.
Podczas tego spotkania kobiety czują się wzajemnie zanurzone w obecności Najwyższego, otoczone Jego łaską. Obie nie przypisują sobie nadprzyrodzonych wydarzeń, które się w nich dokonały, w pokorze przyjmują dar otrzymany od Pana (por. Iz 66, 2).
Elżbieta błogosławi Maryję, ponieważ, posłuszna wezwaniu Bożemu (por. Łk 1, 42), stała się Matką Pana (por. Łk 1,43). Wyraża z radością swoje uczucie wdzięczności za wizytę, którą uważa za gest uprzejmości.
Podczas tego spotkania kobiety czują się wzajemnie zanurzone w obecności Najwyższego, otoczone Jego łaską. Obie nie przypisują sobie nadprzyrodzonych wydarzeń, które się w nich dokonały, w pokorze przyjmują dar otrzymany od Pana (por. Iz 66, 2).
Elżbieta błogosławi Maryję, ponieważ, posłuszna wezwaniu Bożemu (por. Łk 1, 42), stała się Matką Pana (por. Łk 1,43). Wyraża z radością swoje uczucie wdzięczności za wizytę, którą uważa za gest uprzejmości.
We fragmencie Ewangelii widzimy, jak Maryja uczestniczy w całkowitym darze miłości już od pierwszej chwili poczęcia Jezusa i nie zatrzymuje go dla siebie. Elżbieta, pomimo swego wieku, okazuje się kobietą zdolną rozpromienić się z radości aż do głębi, ponieważ jej syn będzie w swym życiu przygotowywał drogi dla Pana, który nadchodzi.
Elżbieta i Maryja, uczestnicząc w dzieleniu się miłością według logiki daru, stanowią pierwowzory w pełni przyjętego macierzyństwa.
Elżbieta i Maryja, uczestnicząc w dzieleniu się miłością według logiki daru, stanowią pierwowzory w pełni przyjętego macierzyństwa.
Rozważam Słowo…
• Czy moje życie w Bogu pozwala mi pokonać lenistwo, słabości, wygodnictwo i pomaga mi stawić czoła niedogodnościom, aby nieść pomoc innym?
• W jaki sposób przygotowuję się do tego, by – w jakimkolwiek stanie życiowym – stać się współpracownikiem Boga w akcie stworzenia?
• W jaki sposób przygotowuję się do tego, by – w jakimkolwiek stanie życiowym – stać się współpracownikiem Boga w akcie stworzenia?
Spojrzenie na człowieka…
Życie rozwija się dziś często w formie sterylnego monologu, gdzie wszystko mierzy się według osobistych potrzeb, których prawdziwą wartość człowiek nie zawsze może oszacować.
Dopiero kiedy wychodzi poza własne ja i spotyka twarz innego, jego życie zmienia się i otrzymuje swój właściwy charakter: istnienie w relacji.
Chrześcijanin, spotykając Boga w swym życiu, uczy się promieniować wszystkimi odcieniami miłości, czuje prawdziwe pragnienie otwarcia się, oddania w służbę innym, już tu na ziemi, tak jak to czynił Jezus. Pozostając z Nim w ścisłej, głębokiej więzi, znajduje siłę, by stać się darem dla tych, których spotyka.
Dopiero kiedy wychodzi poza własne ja i spotyka twarz innego, jego życie zmienia się i otrzymuje swój właściwy charakter: istnienie w relacji.
Chrześcijanin, spotykając Boga w swym życiu, uczy się promieniować wszystkimi odcieniami miłości, czuje prawdziwe pragnienie otwarcia się, oddania w służbę innym, już tu na ziemi, tak jak to czynił Jezus. Pozostając z Nim w ścisłej, głębokiej więzi, znajduje siłę, by stać się darem dla tych, których spotyka.
Nieść Jego miłość pomiędzy ludzi, to pozwolić Panu by mógł liczyć na swe stworzenie, które Mu się oddaje; pozwala się kochać i kształtować Duchowi Świętemu.
Bóg raduje się, gdy człowiek wierzący dochodzi do głębi wiary, by być pośród ludzi nosicielem nadziei (por. 1 Tes 5, 8). Kiedy chrześcijanin otwiera się na Pana, odkrywa innych, którzy wraz z nim budują głębszą więź z Bogiem. Doświadcza wspólnoty wiary, widzialnego daru Kościoła, który odnajduje się w Chrystusie.
Wspólnota wiary nabiera znaczenia również dla tych, którzy są daleko, szerzy nakaz miłości bez granic. Ta miłość ma trwać przez wieki.
Bóg raduje się, gdy człowiek wierzący dochodzi do głębi wiary, by być pośród ludzi nosicielem nadziei (por. 1 Tes 5, 8). Kiedy chrześcijanin otwiera się na Pana, odkrywa innych, którzy wraz z nim budują głębszą więź z Bogiem. Doświadcza wspólnoty wiary, widzialnego daru Kościoła, który odnajduje się w Chrystusie.
Wspólnota wiary nabiera znaczenia również dla tych, którzy są daleko, szerzy nakaz miłości bez granic. Ta miłość ma trwać przez wieki.
Wcielam Słowo w życie…
- Na ile, w mojej służbie dla innych, jestem uzależniony od własnych potrzeb, czy uczę się składać dar z siebie samego?
- Czy cieszę się dobrem, jakie wyświadczają mi inni?
- Co nie pozwala mi przekazywać braciom mojej drogi wiary? Czy przyjmuję ich świadectwa?
- Czy cieszę się dobrem, jakie wyświadczają mi inni?
- Co nie pozwala mi przekazywać braciom mojej drogi wiary? Czy przyjmuję ich świadectwa?
Moje postanowienia
• Nie dać się zahamować przejawom swego lenistwa.
• Być wyczulonym na potrzeby innych i ofiarować swą pomoc.
• Mówić o źródle mojej radości.
• Być wyczulonym na potrzeby innych i ofiarować swą pomoc.
• Mówić o źródle mojej radości.
Zobacz także
Krzysztof Osuch SJ
W dzisiejszej ewangelii pada jedno ważne pytanie i jedna wielka odpowiedź. Pytanie zadają faryzeusze. Zadają je zresztą w złej intencji: żeby wystawić Jezusa na próbę! To znaczy, żeby Go „przeegzaminować” i sprawdzić, czy zna najlepszą tradycję Izraela. Pomińmy jednak tę niecną okoliczność... W końcu niejeden wierzący Żyd chciałby szczerze dowiedzieć się od kogoś tak wyjątkowego, jak Jezus, czym się ma w życiu kierować! Powód? Wyjątkowość Mistrza z Nazaretu, a także...
Wojciech Żmudziński SJ
Święty Paweł, udzielając rady, powołuje się na własne doświadczenie: „mówię ja, nie Pan” (1 Kor 7,12). Nie odwołuje się do praw ustanowionych przez Boga i powagi Jego autorytetu, lecz daje radę „jako ten, który – wskutek doznanego od Pana miłosierdzia – godzien jest, aby mu wierzono” (1 Kor 7,25). Podkreśla wolność człowieka w podejmowaniu osobistych decyzji, jak również konieczność wzięcia na siebie odpowiedzialności za dokonany wybór. Jeśli nie stać cię na heroizm, żyj w takim stanie, w jakim żyjesz. Nie jesteś przez to kimś gorszym.
Dariusz Piórkowski SJ
Jutro rozpoczniemy obchód największego święta chrześcijan: Męki, Śmierci i Zmartwychwstania naszego Pana. Mam nadzieję, że te czterdziestodniowe rozważania pomogły nam przybliżyć się chociaż o krok do wielkiej tajemnicy Boga i człowieka, który na naszych oczach dokonuje odnowienia całego stworzenia.
