Autor: Xx (---.dynamic.gprs.plus.pl)
Data: 2020-06-23 11:13
Witam. Od dłuższego czasu nachodzą mnie myśli o wstąpieniu do zakonu. Zaczęłam myśleć nad tym już coraz poważniej, czując, że chyba to jest to, jakby upewniając się w tym, im bliżej decyzji.
Równocześnie boję się, że to tylko moja wizja, niekoniecznie Pana Boga. Bo idąc do zakonu powinno być mi obojętne, jakie obowiązki będą mi przeznaczone, a ja bardzo chciałabym angażować się w jakaś pracę apostolską (nie tylko rzeczy typu gotowanie itd). Chyba nie mam tak głębokiej miłości do Boga, by zrobić absolutnie wszystko. Może więc spodobał mi się tylko jakiś aspekt tego życia, np pomoc innym,ale wiem, że nie dlatego wstępuje się do zakonu. Czy to możliwe, żebym pozostawała pod wrażeniem przez długi czas? A z drugiej strony, wydaje mi się trochę niemożliwe, by to był mój pomysł, ponieważ te myśli przychodziły jakby z zewnątrz, otrzymywałam też pewne znaki.
Ale może wszystko sobie nadinterpretowałam? Może jednak to sobie wymyśliłam? Bo jeśli rzeczywiście nastawiłam się tylko na jakiś fragment tego życia (choć nie wiem, czy tak jest?), to nie wytrzymam, rozczaruję się, okaże się, że to nie moje miejsce i będę musiała wystąpić, a tego bardzo bym nie chciała... Jeśli nie mam powołania, nie chciałabym w ogóle zaczynać
|
|
