Autor: ja (---.multi.internet.cyfrowypolsat.pl)
Data: 2021-12-24 16:04
Poznałam niedawno świetnego chłopaka. Rozmawia nam się bardzo dobrze, lubię spędzać z nim czas, a najbardziej imponuje mi to, że jest bardzo religijny. Jesteśmy młodzi i wiem jak ciężko jest teraz znaleźć kogoś, kto stawia wysoko swoją wiarę i naprawdę ją praktykuje. Jest jeden problem - nie czuję się zauroczona, a tym bardziej zakochana. Jemu bardzo na mnie zależy i doszło między nami do pierwszych pocałunków, uścisków i tak dalej. Ja jednak mam wrażenie, że go oszukuję, bo wiem, że bardzo mu się podobam, ale tego nie odwzajemniam. Jest dla mnie jak kolega, a nie ktoś z kim pragnę być bliżej. W normalnych warunkach odpuściłabym od razu, ale widząc jego wartości tak bliskie moim, zastanawiam się - może to Bóg postawił go na mojej drodze? To samo mówi moja ciocia - rozmawiałam z nią o tym i wręcz nie daje mi spokoju, mówi, że czuje, że to od Boga, że powinnam w to iść i popełnię błąd jeśli zrobię inaczej. Wiem, że sama muszę podjąć dezycję, ale takie słowa wbijają we mnie poczucie winy i lęk - co jeśli Wolą Bożą jest byśmy byli razem, dał mi człowieka, który jest dla mnie „idealny”, a ja to zmarnuję? Wiem, że miłość to nie uczucie, a decyzja. Naprawdę zdaję sobie sprawę, że emocje nie są najważniejsze, ale czy nie są potrzebne? Wiem, co to znaczy być zauroczoną, pragnąc być bliżej kogoś, cieszyć się z jego obecności… Po prostu czuć „to coś”. Może nie jest to kluczowe, ale daje ogrom radości i chyba pomaga przejść przez życie razem z tą jedną osobą. Powinnam posłuchać swojego serca i czekać na kogoś, kogo obdarzę uczuciem, czy słuchać rozsądku i próbować być z kimś, kto jest ułożony i dobry, nawet jeśli mam wrażenie, że to nie to? Co jest bliższe Bożej Woli?
|
|
