Autor: Joanna (---.dynamic.gprs.plus.pl)
Data: 2022-01-12 20:05
"a przecież Bóg nam obiecał nowe, duchowe ciała"
Ale najpierw dał nam te tutaj, na ziemi - ciała fizyczne. Po to, żebyśmy żyli tutaj, teraz. Żyli dniem dzisiejszym. A nie wypatrywali tylko końca tego życia. Piszesz, że "cudownie by było żyć już w wieczności, bez zmartwień, bez strachu, z rodziną." Ale przecież nie masz pewności czy to od razu będzie tak cudownie. Czy każdy od razu, z marszu, trafi do nieba? Jest jeszcze coś takiego jak czyściec. A tam niekonieczne będzie tak cudownie.
Piszesz, że to droga w jednym kierunku. Tak. Stamtąd już przecież nie ma powrotu. Ale to nie o to chodzi, żeby wyczekiwać końca tej drogi, myśląc tylko o tym, kiedy ona wreszcie się skończy i będziemy wreszcie po tej drugiej stronie. Chodzi o to, żeby tą drogę jak najlepiej przejść. I iść szukając na niej Boga. Starając się Go dostrzec. Tutaj, teraz, na tej drodze. Iść tą drogą razem z Nim. Do Niego, ale jednocześnie z Nim. Bo to życie tutaj, ta nasza droga, jest Jego darem dla każdego z nas. Darem, który trzeba starać się jakby rozpakować. Otworzyć czy raczej otwierać to jakby pudełko, w którym jest ten prezent dla nas. Powoli, stopniowo, każdego dnia dostrzegając jakby kolejne szczegóły tego, co on kryje w sobie. Rozpakowywać ten prezent razem z Bogiem. Prezent, który czasem może nie cieszy. Którego nie rozumiemy. Dlaczego jest właśnie taki. Że chcielibyśmy inny. Ale Bóg wybrał właśnie taki. I tylko On wie dlaczego i może pomóc nam to zrozumieć. Albo po prostu przyjąć go i zaakceptować.
Pytasz jak cieszyć się doczesnością. Czasami rzeczywiście jest trudno. Ale mimo wszystko można. Spróbuj cieszyć się z małych rzeczy. Nawet drobnostek. Jak chociażby promień słońca wpadający przez okno. Uśmiech kogoś, kogo mijasz po drodze. Dobry obiad, który mogłaś zjeść. Kawa, którą mogłaś wypić. Jakieś ciastko, czekolada, lody czy po prostu zwykły cukierek, którym czasem można trochę osłodzić sobie życie, poprawić humor. Albo jakaś ciekawa książka, która niespodziewanie wpadła Ci w ręce. Albo jakiś drobiazg, który sobie kupiłaś. Sobie albo komuś i ten ktoś bardzo się z tego ucieszył. To, że sprawiłaś komuś radość. Nawet po prostu uśmiechając się do niego.
Albo np. czyjeś "dziękuję" w odpowiedzi na to, że np. zdjęłaś komuś w sklepie coś z wyższej półki albo przeczytałaś cenę, której on nie widział z powodu słabszego już wzroku. Albo ktoś zapyta Cię o drogę albo po prostu o godzinę. Spróbuj dostrzec w tym kimś, takim właśnie przypadkowo spotkanym, Boga. Boga, któremu właśnie pomogłaś. I który się do Ciebie uśmiechnął. Właśnie przez tą osobę. Może spotkałaś się kiedyś z tym, że ktoś, np. gdzieś na przystanku, w sklepie, czy gdzieś na ulicy, życzył Ci miłego dnia. Pomyślałaś wtedy, że może te słowa są od Boga? Że to On właśnie życzy Ci miłego dnia? Że to jest taki uśmiech od Niego? Piszesz o tym, że dobrze byłoby dożyć jak Bóg przyjdzie za naszego życia. Ale On przecież już przychodzi. Każdego dnia. Jest tutaj z nami. Nie tylko w kościele, w czasie Mszy, w sakramentach czy na modlitwie. Jest w drugim czlowieku, w przyrodzie, w promieniu słońca, który pada Ci na twarz dotykając Cię. W małym ptaszku, który usiadł niespodziewanie gdzieś obok, na gałęzi i patrzy na Ciebie. Albo nawet śpiewa - śpiewa dla Ciebie.
Zacznij dostrzegać te rzeczy wokół siebie. Staraj się ich szukać. Jest taka piosenka, która przychodzi mi tutaj na myśl. Może ją znasz:
"Cieszmy się z małych rzeczy, bo wzór na szczęście w nich zapisany jest."
|
|
