Autor: moderacja (---.nwrknj.fios.verizon.net)
Data: 2025-05-16 17:22
Dla Pana Boga najważniejsze w człowieku jest serce, ponieważ serce w tradycji biblijnej i duchowej symbolizuje całą wewnętrzną istotę człowieka: jego myśli, intencje, pragnienia, decyzje i zdolność do miłości. Bóg patrzy głębiej niż zewnętrzne czyny, wygląd czy słowa – On widzi to, co ukryte, prawdziwe i autentyczne.
- Serce jest źródłem decyzji i intencji. W Księdze Przysłów czytamy:
„Czujniej niż wszystkiego innego strzeż swego serca, bo z niego tryska źródło życia” (Prz 4,23).
Bóg wie, że to, co człowiek nosi w sercu, prędzej czy później ujawni się w jego czynach.
- Bóg pragnie nie tylko rytuałów, ale relacji. W Starym Testamencie prorocy często wypominali ludowi Izraela, że spełniają zewnętrzne przepisy, ale ich serca są daleko od Boga (por. Iz 29,13). Jezus to potwierdza, mówiąc, że miłość do Boga powinna być „całym sercem, całą duszą, całą mocą” (por. Mk 12,30)
- Serce to miejsce spotkania z Bogiem. To w sercu człowiek może usłyszeć głos Boga, odpowiedzieć Mu, przyjąć Jego miłość i podjąć decyzję o nawróceniu. Dlatego Bóg mówi przez proroka Ezechiela: „I dam wam serce nowe, i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza. Zabiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała” (Ez 36,26).
- Serce jest przestrzenią miłości. Bóg jest Miłością – i pragnie, aby człowiek odpowiadał Mu miłością, nie tylko posłuszeństwem czy strachem. Miłość prawdziwa rodzi się w sercu.
- Tylko Bóg zna serce człowieka. Ludzie oceniają po pozorach, ale Pan patrzy na serce (por. 1 Sm 16,7). Tylko On wie, co w nas jest szczere, co poranione, co tęskni, co potrzebuje uzdrowienia.
Dlatego właśnie Bóg nie oczekuje doskonałości, lecz prawdy i otwartości serca. Nawet jeśli ktoś upada, ale ma serce skruszone, to jest bliżej Boga niż ten, kto zachowuje zewnętrzną poprawność, ale jego serce jest zimne lub pyszne.
„Bóg patrzy na serce” (1 Sm 16,7)
Świat uczy nas oceniać po wyglądzie, sukcesach, sile i pewności siebie. Ale Bóg patrzy inaczej. On nie zatrzymuje się na tym, co powierzchowne. Przenika głęboko, aż do serca. Tam właśnie szuka prawdy o człowieku.
Serce – to miejsce, gdzie rodzą się nasze pragnienia, decyzje, tęsknoty. To w sercu rodzi się miłość, wiara, ale i bunt, strach czy zamknięcie. Dlatego serce człowieka jest polem największej duchowej walki.
Bóg nie oczekuje, że będziemy idealni. On nie odrzuca tych, którzy upadają, ale szuka tych, którzy mają serce skruszone i otwarte.
Pamiętamy przecież celnika w świątyni, który bił się w piersi i mówił: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika” (Łk 18,13) – to jego serce zostało uznane za sprawiedliwe. I Piotra, który zapłakał gorzko, ale kochał. I Marię Magdalenę, która wiele kochała – i dlatego wiele jej przebaczono (por. Łk 7,47).
To nie wielkość naszych czynów czyni nas bliskimi Bogu, ale prawda i miłość ukryta w sercu. Dlatego nie musisz udawać. Nie musisz być silny, by podejść do Boga. On pragnie Twojego serca – takiego, jakie ono jest teraz. Zranionego, niepewnego, ale żywego. Oddaj Mu serce – resztą zajmie się On.
Panie, Ty widzisz moje serce. Nie to, co mówię, nie to, co pokazuję innym, ale to, co ukryte głęboko. Ty znasz moje lęki, pragnienia, słabości i moje zmagania. Dziękuję Ci, że nie oceniasz mnie według ludzkich miar. Dziękuję, że nie odrzucasz mnie, gdy upadam, ale wciąż mnie szukasz. Proszę Cię, Panie – daj mi serce czyste, pokorne i pełne miłości. Zabierz moje serce kamienne, które się zamyka, osądza, zapomina. Wlej w nie Twojego Ducha, który daje życie. Naucz mnie kochać tak, jak Ty kochasz. Prawdziwie. Bez udawania. Całym sercem. Amen.
|
|
