Autor: Victor (---.97.84.122.ipv4.supernova.orange.pl)
Data: 2025-10-22 20:09
Kościół katolicki wierzy, że Chrystus dał Kościołowi dar nieomylności, aby mógł bez błędu strzec i przekazywać prawdy wiary. Ale — co istotne — nie każde nauczanie Kościoła jest nieomylne.
1. Nieomylność (infallibilitas) to dar Ducha Świętego, dzięki któremu Kościół nie może zbłądzić w sprawach wiary i moralności, gdy ogłasza naukę, którą wszyscy wierni mają obowiązek przyjąć jako objawioną przez Boga.
Nie oznacza to, że osoby w Kościele są nieomylne — lecz że Duch Święty chroni Kościół jako całość przed błędem w nauczaniu prawd wiary.
Źródło: Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 889–891)
2. Kto i kiedy może nauczać nieomylnie?
a) Papież – ex cathedra
KKK 891:
„Biskup Rzymu, Głowa Kolegium Biskupów, cieszy się tą nieomylnością, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych (…) ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary lub moralności.”
Czyli:
Papież jest nieomylny tylko wtedy, gdy:
- mówi ex cathedra (dosł. „z katedry św. Piotra”),
- w sposób uroczysty,
- ogłasza, że dana nauka w sprawach wiary lub moralności jest ostateczna i zobowiązująca dla całego Kościoła.
Przykłady takich nieomylnych orzeczeń:
- dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi (Pius IX, 1854),
- dogmat o Wniebowzięciu Maryi (Pius XII, 1950).
b) Sobory powszechne (ekumeniczne)
KKK 891:
„Nieomylność przysługuje również kolegium biskupów, gdy razem z następcą Piotra pełni najwyższy urząd nauczycielski (Magisterium) i ogłasza, że dana nauka jest do przyjęcia przez wszystkich wiernych.”
Czyli: Sobór (np. Sobór Nicejski, Trydencki, Watykański II) może nauczać nieomylnie, jeśli z papieżem ogłasza definitywnie prawdę dotyczącą wiary lub moralności.
Przykłady:
- Credo nicejsko-konstantynopolitańskie,
- dogmat o boskości Chrystusa,
- auka o rzeczywistej obecności Chrystusa w Eucharystii.
c) Powszechne nauczanie Kościoła (Magisterium zwyczajne i powszechne)
KKK 892:
„Nieomylność przysługuje również wtedy, gdy biskupi rozproszeni po świecie, zachowując więź z papieżem, jednomyślnie nauczają w sposób definitywny w sprawach wiary i moralności.”
Czyli: Nawet bez soboru i bez papieskiej formuły „ex cathedra”, Kościół może nauczać nieomylnie, jeśli wszyscy biskupi w jedności z papieżem konsekwentnie przekazują tę samą naukę.
Przykład: nauka o świętości życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci.
3. Co NIE jest nieomylne?
- Codzienne homilie, wypowiedzi czy katechezy papieża.
- Dokumenty papieskie lub biskupie o charakterze duszpasterskim, jeśli nie ogłaszają definitywnie prawdy wiary.
- Opinie teologiczne, nawet jeśli szeroko przyjmowane.
Te nauki są autorytatywne, czyli wymagają szacunku i posłuszeństwa wiary, ale nie są nieomylne (por. KKK 892 – tzw. religiosum voluntatis et intellectus obsequium – religijne posłuszeństwo woli i rozumu).
4. Po co Kościołowi nieomylność?
Nie po to, by „mieć rację”, ale by chronić depozyt wiary, czyli prawdy objawione przez Boga.
Jezus obiecał apostołom: „Duch Prawdy doprowadzi was do całej prawdy” (J 16,13).
„Ty jesteś Piotr, i na tej Skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16,18).
Nieomylność jest więc darem Ducha Świętego, a nie przywilejem ludzi.
Nauczanie o karze śmierci nie należy do nauczania nieomylnego. Ufamy Nauczycielskiemu Urzędowi Kościołowi w pokorze, że to on doprowadzi nas do zbawienia.
|
|
