Autor: Bogumiła (---.internetdsl.tpnet.pl)
Data: 2009-09-14 13:52
Dla B.
" Podkreśla się natomiast, że jest to sakrament na czas poważnej i groźnej choroby i zaawansowanej starości. Jednocześnie coraz częściej duszpasterze, zwłaszcza w czasie rekolekcji i misji zachęcają, aby sakrament namaszczenia przyjmowali także ci, którzy np. ukończyli 65. rok życia albo sami uważają, że ich choroba jest na tyle poważna i groźna, iż mogą otrzymać ten sakrament. Za zjawisko pozytywne należy uznać odejście od udzielania sakramentu namaszczenia jedynie in extremis, jednak niewłaściwe jest proponowanie go w sytuacjach nieuzasadnionych przez prawo kościelne. Dlatego w pewnych wypadkach można nawet mówić o "zbanalizowaniu" czy "dewaluacji" sakramentu przeznaczonego dla ciężko chorych i cierpiących z powodu starości. Wydaje się więc wskazane przypomnienie zdrowej nauki Kościoła o podmiocie i właściwym czasie udzielania namaszczenia chorych, zawartej w jego zwyczajnym nauczaniu."
Katechizm Kościoła katolickiego nr 1528 przypomina, że "stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości".
Według Kodeksu prawa kanonicznego kan. 1004 - § 1. "Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości. § 2. Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w +czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze".
Kan. 1007: "Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim".
Podmiot sakramentu namaszczenia chorych określa dokładniej rytuał Sakramenty chorych (wyd. 2 poprawione, Katowice 1993, nry 8-15):
1. Sakramentu tego można udzielić także chorym przed operacją chirurgiczną, "jeżeli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba" (nr 10; por. KKK nr 1515).
2. Osobom "w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba" (nr 11).
Rytuał (Rozdział IV) przewiduje także udzielanie sakramentu namaszczenia chorych w czasie pielgrzymek, spotkań diecezjalnych, dni chorych dla danego miasta lub parafii, zjazdów stowarzyszeń chorych (por. nr 107 i nry 108-109). Każdą tego rodzaju wspólnotową celebrację sakramentu namaszczenia chorych należy wcześniej "odpowiednio przygotować pod względem duszpasterskim tak chorych, mających przyjąć święte namaszczenie, jak i pozostałych wiernych, chorych oraz zdrowych, którzy tam będą obecni" (nr 109). Wszyscy mający przyjąć sakrament namaszczenia chorych powinni wcześniej przystąpić do sakramentu pokuty i pojednania (nr 110).
Osobom w podeszłym wieku można wtedy także udzielać sakramentu namaszczenia chorych, ale zawsze zachowując sens numeru 11, który wyraźnie mówi, że chodzi jedynie o tych, "których siły opuszczają, również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba" (nr 11). W świetle tego stwierdzenia poważnym nadużyciem jest coraz bardziej rozpowszechniająca się praktyka zachęcania do przyjmowania sakramentu namaszczenia wszystkich, którzy np. ukończyli 65 lat, a nawet tych, którzy tylko aktualnie "źle się czują".
W świetle teologii sakramentu namaszczenia chorych oraz aktualnie obowiązującego prawa kościelnego jest to bowiem sakrament na czas poważnej choroby i zaawansowanej starości. Przez modlitwę Kościoła i znak świętego namaszczenia Chrystus pomaga i umacnia chrześcijanina mocą Ducha Świętego, aby w sposób zbawienny dla siebie i Kościoła przyjął cierpienie i przezwyciężył wszelkie trudności związane z ciężką chorobą i dolegliwości towarzyszące starości (por. formuła sakramentalna). Zatem niedopuszczalne jest masowe udzielanie sakramentu namaszczenia w czasie misji czy rekolekcji wszystkim, którzy odpowiednio zachęceni pragną go przyjąć, ale nie są w niebezpieczeństwie z powodu choroby lub starości.
Troska Kościoła o chorych nie ogranicza się jedynie do udzielania im sakramentu namaszczenia. Zanim duszpasterz pójdzie z sakramentem namaszczenia do chorego lub osoby w starszym wieku, powinien wcześniej wykorzystać inne formy religijnej i liturgicznej posługi. Rytuał zaleca najpierw odwiedzanie chorych (Rozdział I) celem ich ewangelizacji, a nawet zorganizowanie im zwykłej ludzkiej pomocy. Następnie chorym zanosi się Komunię św. (Rozdział II). Udzielanie sakramentu namaszczenia stanowi dopiero ostatni i szczytowy etap duszpasterstwa chorych (Rozdział III).
Ze strony http://www.kkbids.episkopat.pl/anamnesis/30/4.htm
|
|