Autor: Ania (---.tktelekom.pl)
Data: 2013-02-01 19:17
Pisze bo musze się wygadać
jest pierwszy piątek miesiąca ludzie się spowiadają żałują za grzechy mają odwagę. A ja to jakaś ciapa, po co Panu Bogu ktoś taki jak ja, jestem takim ululanym katolikiem. Od małego byłam uczona ryby i dzieci głosu nie mają. Tak mówiła do mnie mama i tak zostało. Nie umiem powiedzieć nic od siebie, nie mam swojego zdania, nie mam odwagi nawet pójśc i poprosić ksiedza o rozmowe, o spowiedz świętą, chociaż mam wielką potrzebę serca co do spowiedzi generalnej.
Rodzice wychowali mnie na telewizji jeśli moge tak powiedzieć. Zamiast rozmów jak matka z córką to oglądaliśmy wszyscy razem głupkowate seriale. I iks lat pózniej a rodzice znowu siedzą i ogladają tą lasującą mózg telewizornie (ale już sami bo każdy jest w swoim pokoju). A ja nie umię nic zrobić, nie umie walczyć o wiare w sobie. Nie mam znajomych którzy by podali ręke, byli oparciem. Jedynie o czym możemy porozmawiać to o tym co się dzieje na portalach społecznościowych którego nie mam. Ksiądz z parafii na ostatnim kazaniu mówił żeby zaufać Jezusowi, a ja wręcz krzyczałam w sobie - ALE JAK? I kolejna będzie niedziela, a ja jak sobie pomyśle że znowu nie przyjmę Komuni św. tylko tak siedze i patrze jak przyjmują inni, a ja taka bez odwagi bez realnego patrzenia na Boga. Że w Nim jest życie w Nim prawda że On mnie kocha. I tak jest 2 lata, no może więcej. I takie jest moje życie. Duszę się po prostu. Czuję jak prawdziwe życie ucieka mi między palcami, a ja stoję z boku
Polecam wszystkim ululanym katolikom homilie ojca Drążka:
http://www.radiomaryja.pl/multimedia/w-ramach-katechezy-homilia-wygloszona-podczas-mszy-sw-pasterskiej-w-uroczystosc-narodzenia-panskiego-w-kosciele-sw-jozefa-w-toruniu/
|
|
