Autor: po prostu (---.centertel.pl)
Data: 2019-09-02 17:32
Otwartość serca ma szansę zaistnieć wtedy, gdy człowiek nie schowa sie w sobie przed samym sobą.
Mozna byc w relacji z Bogiem, albo z drugim czlowiekiem na poziomie tylko powierzchownym. Relacja ogranicza sie wtedy do rytuału (gesty modlitewne, wyuczone formuły; albo pozbawione emocji
rozmowy grzecznosciowe: "Dzien dobry, ladna dzis pogoda. Do widzenia, milego dnia"). To jest serce zamkniete - na siebie (na swoje uczucia, pragnienia, na najgłębsze potrzeby, na swoje wady i słabości), a w konsekwencji na drugiego.
Otwarte serce jest wtedy, gdy w pierwszej kolejności mamy kontakt ze sobą (nie odcinamy się od siebie, nie ukrywamy się sami przed sobą); a w drugiej kolejności chcemy tą siebie - taką, jaka ona na prawdę jest - pokazać komuś drugiemu. Równocześnie pozwalamy, aby slowa i gesty drugiego trafiały w te otwarte głębiny naszego ja, poruszały coś w środku, szperały w nas, czasem wygładzały i uspokajały, a czasem stwarzały zamieszanie. Przy otwartym sercu wszelkie nasze slowa i gesty wyplywaja z głębi; jak i odbior slow i gestow drugiej osoby równiez porusza do glębi nasze wnetrze.
Poruszenie to może być zarówno przyjemne jak i nieprzyjemne.
Taki otwarty czlowiek jest podatny na czułosc, na uzdrowienie - ale i na zranienia. Zamkniete serce nie pozwoli sie zranic, ale tez nie doswiadczy w pełni czułości i dobroci drugiego czlowieka, czy Boga.
I tu ważna uwaga. Nie każdy kapłan czy siostra zakonna nadaje się do tego, by otworzyć przed nim/nią serce. Habit naszego rozmówcy nie ochroni nas przed zranieniem przez niego. Więcej - zranienia przez osobę poświęconą Bogu bolą bardziej. Nie jest więc roztropne otwierać serce przed każdym człowiekiem konsekrowanym tylko dlatego, ze jest on poświęcony Bogu. Specyficzną sytuacją jest spowiedź. W spowiedzi obowiązkowo wyznajemy wszystkie grzechy, otwierając swoje serce przed Bogiem, niezależnie od tego, jaki kapłan pełni rolę pośrednika. Nie musimy natomiast mówić w spowiedzi o swoich przeżyciach czy głębokich przemyśleniach, kiedy nie jesteśmy pewni, że będziemy zrozumiani przez kapłana. Od tego jest bardziej kierownik duchowy - kapłan, co do którego wcześniej rozeznamy, że Bóg go nam daje i możemy mu zaufać.
Nie można więc powiedzieć, ze zawsze i w każdych okolicznosciach otwarte serce jest czymś dobrym, a zamknięte - czymś gorszym.
Gdy jesteśmy w małżeństwie, będziemy np. unikać otwierania serca przed inną niż współmałżonek osobą przeciwnej płci. Również jako panna czy kawaler taką otwartość będziemy mieli tylko do niektorych, sprawdzonych osób. Do jednych ta otwartość będzie większa do innych mniejsza.
Zamknięte serce jest czymś bardzo dobrym i pożądanym także wtedy, gdy np. trafia się do nowej grupy. Trzeba najpierw rozeznać, co to za ludzie. Może chcą mi nawet mówić o Bogu... Są grupy przykościelne, których nikt nie kontroluje i zamieniają się w sekty. Więcej na ten temat tutaj: https://sekty.dominikanie.pl (sześciopunktowy poradnik)
|
|
