Autor: abc (---.49.216.25.ipv4.supernova.orange.pl)
Data: 2020-05-14 00:59
"Po prostu nie chciałam, żeby ludzie pytali czemu jem suchy chleb."
Moja znajoma po powrocie z Syberii bez grosza przy duszy, miała podobny problem. Była zbyt dumna, żeby pozwolić by się inni nad nią litowali. Gdy tylko miała chleb, kroiła dwie cienkie kromki chleba, składała razem bez niczego w środku, owijała papierem i w pracy udawała, że je przygotowaną w domu kanapkę. Nikt jej między kromki nie zaglądał.
To taka podpowiedź, może się komuś przyda.
A druga sprawa:
"Czy bułkę aby na pewno można zaliczyć do postu?"
Oficjalnie nie ma koniecznego postu o chlebie i wodzie. To jest dobrowolność. A gdy chcemy podjąć dobrowolnie jakieś dzieło pokutne to mamy dwie możliwości: wstrzemięźliwość i post.
Wstrzemięźliwość - to rezygnacja z czegoś co nam sprawia radość, przyjemność, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. To może być jakieś dobre jedzenie (słodkości, tłuszcz, mięso), muzyka, TV, komputer - cokolwiek.
Post natomiast polega generalnie na tym, że w ciągu dnia odczujesz głód.
A od ciebie (i od ważności intencji) zależy poziom wstrzemięźliwości czy postu. Możesz zrezygnować z jednej przyjemnej rzeczy albo ze wszystkich tego dnia. Może to być tylko kilka godzin wyrzeczenia albo cały dzień.
Podobnie post. Możesz po prostu jeść tyle razy dziennie co zawsze, ale za każdym razem mniej (wstajesz od stołu trochę głodna). Albo jeść rzadziej o połowę (np. tylko zwykłe śniadanie i zwykłą kolację). Albo tylko chleb i wodę. Albo przez cały dzień nic, jeśli twój organizm nie odmówi posłuszeństwa. Każda z tych możliwości jest postem, tyle że większym lub mniejszym. To przecież zależy też od tego jak ciężka jest twoja praca i jak pracuje twój mózg bez dostarczenia cukrów. Każdy podjęty trud liczy się przed Bogiem. Ale to prawda, że gdy mamy ważniejszą intencję, to chcemy podjąć trudniejszy post.
|
|
