Autor: anonim_33 (---.raciborz.vectranet.pl)
Data: 2021-01-07 14:03
Witam,
Moja sytuacja jest dosyć skomplikowana. Jakiś czas temu poznałem pewną pannę która jak się później okazało miała lat 15. To ona pierwsza zwróciła na mnie uwagę i zaczęła się mną notorycznie interesować w podobny sposób w jaki dziewczyny ze szkoły średniej interesują się swoimi nastoletnimi rówieśnikami. Do tej pory nigdy w życiu nie miałem żadnej dziewczyny, nie randkowałem, nie całowałem się, ogólnie rzecz mówiąc jestem prawiczkiem i to dość nieśmiałym. Na marginesie dodam że mój osobisty problem dotyczy sfery psychofizycznej do tego stopnia że nie jestem w stanie odnaleźć się w społeczeństwie, właściwie czuje że do tego świata nie pasuję, praktycznie od zawsze nie posiadam znajomych, w związku z powyższym nie odczuwam żadnej przynależności społecznej jak pokoleniowej, co więcej odczuwam wielką niemoc do wszelkich działań gdyż do tej pory miałem świadomość że przegrałem wszystko. Poczucie własnej atrakcyjności do niedawna sięgało dna dna, tak się składa że nie jestem zbytnio dojrzały fizycznie, w związku z powyższym do tej pory nie dostrzegałem w sobie żadnej męskości, co skutkowało tym że jeszcze po 30-tce panny nie zwracały na mnie uwagi, aż w końcu bęc, stało się. Jest to dla mnie ogromne przeżycie gdyż dostałem to czego nigdy nie było dane mi przeżyć, co więcej ta dziewczyna akceptuje mnie takiego jakim jestem natomiast ja traktuję dziewczynę jak osobę równą mnie samego, świetnie dogadujemy się ze sobą, fajnie wspólnie spędzamy czas, choć na głębsze uczucie nie ten moment, ani ona ani ja nie jesteśmy gotowi i nie będziemy jeszcze przez następne lata. W pewnym sensie w końcu odżyłem, czuje się lepszym, szczęśliwszym człowiekiem, potrzebnym i ważnym dla drugiej osoby a to jest niesamowite uczucie. Spełniło się moje najskrytsze marzenie, poznać drugą osobę która jest tak samo ułomna w uczuciach jak ja sam. Mam jedynie nadzieję że zaakceptuje mnie do samego końca, bo niestety chyba jeszcze nie wie o tym że ja właściwie nie jestem do końca poukładanym człowiekiem bo nie powiedziałem jej o tym, wciąż mieszkam w domu moich rodziców, nie jestem osobiście ani majętnym ani wykształcony człowiekiem, wykonuję od czasu do czasu prace dorywcze gdyż matury nie posiadam. Po prostu funkcjonuje inaczej niż ogół społeczny, nie potrafię wyjaśnić dlaczego tak się stało, jedynie wiem że wszystko w moim życiu jest kompletnie inaczej niż być powinno, ale może ktoś mi tu na forum zasugeruje dlaczego nie mogłem od urodzenia być normalnym jak inni. Zapytam jeszcze o to jak żyć, czy zaakceptuje mnie społeczeństwo takim jakim jestem, nie mam zamiaru się przed nikim ukrywać, chce od początku grać w otwarte karty, lecz boje się że zostanę uznany za kogoś ułomnego, upośledzonego, itp. Nie wiem już sam, może taki jestem. Dzięki za odpowiedzi.
|
|
