Autor: Bea (42 l.) (---.multi.internet.cyfrowypolsat.pl)
Data: 2021-07-28 14:52
Mam 42 lata, jestem wierząca, kieruję się w życiu zasadami, starając się być uczciwym człowiekiem i postępować dobrze. Byłam w życiu w 3 związkach z miłości. Wiele jej tym mężczyznom okazywałam, byłam wierna, pomagałam im, wspierałam, byłam dla nich dobra. Każdy z nich z osobna (prócz tego, że zdradził), to z biegiem czasu mnie nie szanował, okazując to wprost chamskim, prostackim zachowaniem wobec mnie. Za każdym razem, chociaż kochałam, musiałam odejść i cierpiałam przez to.
Wszystko, co mnie od nich spotkało, wzamian za moje uczucia, wkazuje na to, że mieli mnie za nic.
To prowadzi do gorzkiego wniosku, że ludzie dobroć poczytują za słabość, a żeby być szanowanym, trzeba być butnym, bezczelnym, egoistycznym i widocznie nie opłaca się kierować uczciwością, szczerością, moralnością? Jestem załamana i tego nie rozumiem.
Nie wiem, na czym polega to, że mężczyzni źle mnie traktują. Ja uważam, że każdemu człowiekowi należy się szacunek.
Straciłam wiarę i w swoją wartość i mężczyzn i w miłość.
Pomóżcie mi to zrozumieć, dlaczego za dobro, od mężczyzn otrzymuję zło i cierpienia, a przede wszystkim BRAK SZACUNKU?
|
|
