Autor: Andrzej Wasko SDS (---.hsd1.il.comcast.net)
Data: 2005-10-08 15:48
Fiat — "niech mi się stanie według twego słowa!" (Łk 1,38).
Magnificat:
— Słowo Magnificat, będące łacińską wersją greckiego terminu o tym samym znaczeniu, wyraża uwielbienie dla wielkości Boga, który w zwiastowaniu anielskim objawia swoją wszechmoc w sposób przerastający oczekiwania i nadzieje ludu Przymierza oraz najwznioślejsze pragnienia ludzkiej duszy.
— nazwa kantyku, którym Maryja uwielbiła dzieła Boże: Łk 1, 46-55.
W MAGNIFICAT MARYJA WIELBI WIELKIE DZIEŁA BOŻE
Katecheza Jana Pawła II wygłoszona 6 listopada 1996 r.
1 W kantyku Magnificat, inspirowanym tradycją starotestamentową, Maryja wysławia wielkie dzieła, jakich dokonał w Niej Bóg. Kantyk ten jest odpowiedzią Dziewicy na tajemnicę zwiastowania; anioł wezwał Ją do radości, teraz więc Maryja raduje się w Bogu, swoim Zbawcy. Źródłem tej radości jest osobiste doświadczenie dobroci Boga, który wejrzał łaskawie na Nią — istotę stworzoną, ubogą i pozbawioną wpływu na historię.
Słowo Magnificat, będące łacińską wersją greckiego terminu o tym samym znaczeniu, wyraża uwielbienie dla wielkości Boga, który w zwiastowaniu anielskim objawia swoją wszechmoc w sposób przerastający oczekiwania i nadzieje ludu Przymierza oraz najwznioślejsze pragnienia ludzkiej duszy.
Stojąc w obliczu Pana, potężnego i miłosiernego, Maryja uznaje swoją małość: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej” (Łk 1,46-48). Greckie określenie tapeínosis jest prawdopodobnie zapożyczone z kantyku Anny, matki Samuela. Mówi on o „poniżeniu” i „nieszczęściu” bezpłodnej kobiety (por. 1 Sm 1,11), która powierza swoje cierpienie Bogu. Podobnymi słowami Maryja mówi o swoim ubóstwie i uznaje swą małość wobec Boga, który bez żadnej zasługi z Jej strony wejrzał na Nią, skromną dziewczynę z Nazaretu, i powołał Ją, by stała się Matką Mesjasza.
2 Słowa „błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia” (Łk 1,48) nawiązują do faktu, że Elżbieta jako pierwsza nazwała Maryję „błogosławioną” (Łk 1,45). Kantyk zawiera śmiałą przepowiednię, iż sława ta będzie się szerzyć coraz dalej i nigdy nie ustanie. Zarazem jest on świadectwem szczególnej czci, jaką chrześcijańska wspólnota otaczała Matkę Jezusa już od pierwszego wieku. Magnificat to pierwszy z wielu różnych sposobów wyrażania tej czci, przekazywanych z pokolenia na pokolenie, poprzez które Kościół okazuje swą miłość Dziewicy z Nazaretu.
3 „Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię — a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją” (Łk 1,49-50).
Jakich to „wielkich dzieł” dokonał w Maryi Wszechmocny? W Starym Testamencie wyrażenie to oznacza wyzwolenie ludu Izraela z niewoli Egiptu lub Babilonu. W Magnificat odnosi się do tajemniczego wydarzenia dziewiczego poczęcia Jezusa, które dokonało się w Nazarecie po zwiastowaniu anielskim.
W Magnificat — kantyku prawdziwie teologicznym, bo mówiącym o doświadczeniu oblicza Bożego, jakie stało się udziałem Maryi — Bóg jest nie tylko Wszechmogącym, dla którego nie ma nic niemożliwego, jak oznajmił Gabriel (por. Łk 1,37), ale także Miłosiernym, umiejącym okazać dobroć i dochować wierności każdemu człowiekowi.
4 „On przejawia moc ramienia swego, rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia” (Łk 1,51-53).
Poprzez takie mądrościowe odczytanie historii Maryja pomaga nam odkryć zasady tajemniczego działania Bożego. Bóg, działając wbrew logice tego świata, spieszy na pomoc ubogim i maluczkim, a występuje przeciw bogatym i możnym w sposób zupełnie nieoczekiwany, nasyca dobrami pokornych, którzy Jemu zawierzają swoje życie1.
Te słowa kantyku wskazują nam na Maryję jako na konkretny i wspaniały wzorzec, a zarazem pozwalają zrozumieć, że łaskawość Bożą zyskują nade wszystko ludzie pokornego serca.
5 Na koniec kantyk opiewa wypełnienie się obietnic i wierność Bożą wobec narodu wybranego: „Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje — jak przyobiecał naszym ojcom — na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki” (Łk 1,54-55).
Obsypana Bożymi darami, Maryja potrafi sięgnąć spojrzeniem poza swoją historię osobistą; rozumie Ona, że dary te są przejawem miłosierdzia, jakie Bóg okazuje całemu swojemu ludowi. W Maryi Bóg spełnia swoje obietnice, dając świadectwo wierności i niezwykłej hojności.
Hymn Magnificat czerpie inspirację ze Starego Testamentu i z duchowości Córy Syjonu, ale idzie dalej niż teksty prorockie, z których wyrasta — objawia, że w „pełnej łaski” Bóg rozpoczyna swoje dzieło, wykraczające daleko poza mesjańskie nadzieje Izraela, dokonuje się w Niej bowiem święta tajemnica wcielenia Słowa.
Przypisy
1 Por. Redemptoris Mater, 37.
|
|
