logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Maria Ryś
Gdybym wiedziała wcześniej...
Wychowawca
 


W polskiej literaturze naukowej najczęściej można znaleźć analizę skutków zabiegu przerywania ciąży w sferze somatycznej (m.in. W. Fijałkowski(14), K. Bożkowa, M. Troszyński, T. Kukla(15)). Pojawiły się także publikacje dotyczące psychicznych konsekwencji aborcji. Na problemy natury psychologicznej po zabiegu przerwania ciąży zwróciła uwagę W. Półtawska(16). W wyniku wieloletnich badań dotyczących konsekwencji psychologicznych aborcji rozróżnia ona bezpośrednie, wtórne i późne zaburzenia. Ilościowo więcej przypadków zaburzeń występuje w czasie późniejszym(17). Zabieg interrupcji nie tylko niszczy dziecko poczęte, ale także samą kobietę(18). Wielu doświadczonych ginekologów stwierdza, że w wyniku takiego samozniszczenia kobieta znacznie dramatyczniej przechodzi okres klimakterium. Szczególne typy reakcji traumatycznych po zabiegu przerwania ciąży omawia, na podstawie własnych badań, M. Simon(19).
 
Elżbieta Kaczmar przeanalizowała wyniki badań uzyskane w 1998 roku od 30 kobiet w wieku od 20 do 50 lat. Wśród nich były mężatki, niezamężne, rozwiedzione i wdowy. W przypadku piętnastu osób była to pierwsza aborcja, cztery kobiety poddały się dwóm aborcjom, dla trzech była to trzecia aborcja, dla trzech - czwarta, dla dwóch osób - piąta(20).
 
Z przeprowadzonych badań jednoznacznie wynika, że aborcja spowodowała negatywne zmiany w życiu osobistym u 63,5% badanych kobiet, a u 46,4% uległo zmianie na gorsze również życie rodzinne. Warto tu podkreślić, że bezpośrednio po aborcji stosunki rodzinne były poprawne, jednak w miarę upływu czasu przeradzały się w nieprzyjazne, a nawet wrogie. Bezpośrednio po aborcji u 66,7% badanych wystąpiły negatywne przeżycia psychiczne. Po upływie jednego roku przeżyć tego typu doświadczało 73,3% kobiet, a przed upływem pięciu lat - 79,8% badanych. Po dziesięciu latach przeżycia negatywne wystąpiły u 43,3% kobiet, a do dwudziestu lat po aborcji negatywne odczucia stwierdziło 16,6% badanych kobiet. Bezpośrednio po zabiegu przerwania ciąży 56,5% kobiet ogarniało poczucie winy, a uczucie wstydu - 43,3%.
 
Po aborcji 63,1% kobiet unika myśli i uczuć z nią związanych. Niszczy je rozpacz na wspomnienie własnej ciąży, aborcji, szpitala lub widoku innych kobiet w ciąży (63,2%). Tego typu zaburzenie występuje również u niektórych kobiet w rocznicę aborcji (26,8%) oraz w kolejne rocznice, jakie miałyby miejsce w życiu dziecka (16,8%). U 66% badanych pojawia się obawa przed następną ciążą, a 59,9% kobiet czuje obawę przed współżyciem seksualnym. Do zaburzeń tego rodzaju należy również nienawiść lub wstręt do życia seksualnego oraz chęć częstej izolacji (46,9%). Znaczna liczba kobiet po aborcji odczuwa obumieranie życia uczuciowego (43,4%), emocjonalną obojętność (46,7%). Obniżenie poziomu takich uczuć, jak przyjaźń lub miłość stwierdza u siebie 46,6% badanych. Poniżenie samej siebie oraz niezdolność przebaczania sobie doświadcza 56,5% badanych. Przygnębienie lub depresję bezpośrednio po aborcji zauważyło u siebie 56,5% kobiet. Przed upływem jednego roku przeżycia tego typu wystąpiły u 30,2% ankietowanych, a po kilku latach od decyzji stwierdza powyższe zaburzenia 46,6% kobiet. U 46,6% badanych po zabiegu wystąpiły myśli lub tendencje samobójcze. Zabieg przerwania ciąży spowodował także odczuwalne zmiany osobowości, jak stałe niezadowolenie oraz zgorzknienie (u 50,0% badanych). Natomiast 43,4% kobiet obserwuje u siebie nie występującą wcześniej złośliwość, a 26,8% - cynizm.
 
Podsumowanie
 
Osoby, które przeżyły czasy komunistyczne pamiętają ten okres jako taki, w którym nie wolno było ujawniać istnienia jakichkolwiek zaburzeń postaborcyjnych. Do tej zmowy milczenia udało się wciągnąć wielu profesorów, ginekologów, psychiatrów. Często akcja ta była łączona z odbieraniem statusu człowieczeństwa poczętemu dziecku (to tylko zlepek komórek, embrion, płód). Kiedy jednak osiągnięcia badań prenatalnych dobitnie ukazały ludzki status człowieka nie narodzonego, a rozmiary zaburzeń po przerywaniu ciąży okazały się tak dotkliwe, że nie dało się już ukrywać problemu, przyznano, że skutki przerywania ciąży istnieją, ale zaraz zaczęto propagowanie informacji, że przecież dzięki nowoczesnym zabiegom terapeutycznym można je zminimalizować.
 
Tymczasem tzw. aborcja to nie tylko zabicie nie narodzonego dziecka, to również poważne okaleczenie jego matki. To prawda, że możliwy jest proces terapeutyczny, ale jest on bardzo trudny. Nie tylko wymaga przyznania się do zabójstwa własnego dziecka, ale potrzebna jest tu głęboka przemiana osobowa.
 
W procesie terapii trzeba to bolesne macierzyństwo, które zakończyło się zabiciem dziecka, przemienić, oczyścić, odnowić, uleczyć i stać się matką na nowo, tego właśnie dziecka, matką kochającą, matką, która - prosząc o wybaczenie Pana Boga - wybaczyła sobie i tym wszystkim, którzy stali się przyczyną śmierci dziecka. Bo matką tego dziecka jest się zawsze, i będzie się zawsze...
 
Maria Ryś
dr hab. Maria Ryś - profesor Uniwersytetu KardynaŁa Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
 
 
Przypisy:
 
1. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-Revised (DSM-III-R 309.89. American Psychiatric Press, Washington, D. C. 1987, pp 20,250). W kolejnych wydaniach podręcznika nakazano usunięcie informacji o istnieniu tych zespołów.
2. Trauma - uraz, szok.
3. Tamże, s. 250.
4. Objective Versus Subjective Responses to Abortion. James M. Robbins. Journal of Consulting and Clinical Psychology, Vol. 47. No 5, 1979, pp 994-995.
5. Aborted Women: Silent No More, David C. Reardon, Loyola Press (1987).
6. The Abortion Experience in Private Practice. David H. Sherman et al., (in:) Women and Loss. Psychobiological Perspectives, ed. William F. Finn et al., The Foundation of Thanatology Series, Vol. 3, Preeger Pub., NY. 1985 pp. 98-107.
7. Men and Abortion, Lessons, Losses and Love. Arthur Shostak and Gary McLouth 1984.
8. Abortion as Stigma: In the Eyes of the Beholder, Gerdi Weidner and William Griffitt, Journal of Research in Personality. Vo. 18. 1984 pp. 359-379.
9. The Effects of Abortion on a Marriage, Janet Mattinson, Abortion Medical Progress and Social Implications, Ciba Foundation Symposium, 1985, pp. 165-172.
10. The Surviving Sibling: Another Victim of Abortion, National Right to Life News. Washington D. C., September 25, 1986.
11. The Survivor Syndrome: Siblings and Abortion, National Right to Life News, Washington D. C. January 15, 1987, p. 19.
12. Psychiatric Journal of the Univ. of Ottawa/Rev. de psychiatrie de l'Univ. d'Ottawa, Vol 14, No 4. 1989, pp. 506-516.
13. Do tego artykułu warto sięgnąć. Autorzy ukazują możliwe przyczyny uzyskiwania rozbieżnych wyników w badaniach dotyczących aborcji. Jako przykład podają m.in. badania w Singapurze 1739 kobiet, których stan zdrowia po aborcji dokonanej z tzw. wskazań psychiatrycznych wyraźnie się poprawił. Prawdopodobnie jednak prawdziwym motywem były względy społeczne, (które nie mogą stanowić w myśl tamtego prawa przyczyny aborcji), stąd wymyślone zostały objawy psychotyczne, które po aborcji "zniknęły", "poprawiając" stan zdrowia kobiety.
14. W. Fijałkowski, Następstwa przerywania ciąży w ustroju matki. Ogólnopolska Sesja Naukowa Lekarzy i Teologów. 8-9 II. 1975, Kraków, s. 41-53.
15. K. Bożkowa, M. Troszyński, T. Kukla, Zdrowotne i społeczne aspekty przerwania ciąży. w: Zdrowie rodziny. K. Bożkowa i A. Sito red., Warszawa 1983, s. 151-162.
16. W. Półtawska, Zaburzenia psychiczne po przerwaniu ciąży. Ogólnopolska Sesja Naukowa Lekarzy i Teologów 8-9 II. 1975, s. 66-85; por też: W. Półtawska, Wpływ przerwania ciąży na psychikę kobiety. XVIII Międzynarodowy Kongres Rodziny, Warszawa 14-17 IV 1994, s. 329-354.
17. D. Kornas-Biela podjęła problemy dotyczące zmian w psychologicznym obrazie własnej osoby dokonujące się w związku z decyzją kobiety związaną z zabiegiem przerwania ciąży (D. Kornas-Biela, Psychologiczne uwarunkowania i konsekwencje przerwania ciąży. Przegląd Psychologiczny, 2 (1988), s. 467-485); K. Ostrowska na podstawie badań przeprowadzonych w Polsce, w Niemczech, Szwajcarii i Rosji, ukazała szeroko problematykę konsekwencji psychologicznych po dokonanej interrubcji (K. Ostrowska, Aborcja - niektóre problemy psychologiczne. Nowiny Psychologiczne, 1 (1994), s. 29-44). Problematyce psychicznych następstw sztucznego przerwania ciąży poświęcił swoją pracę doktorską W. Kokoszka. Z badań, jakie autor przeprowadził wynika, że u wielu kobiet, które dokonały zabiegu przerwania ciąży występują objawy niezrównoważenia emocjonalnego, nerwice (W. Kokoszka, Psychologiczne następstwa sztucznego przerwania ciąży. Nieopublikowana praca doktorska. Akademia Medyczna. Kraków 1965). R. Sikorski, C. Lepecka-Klusek oraz H. Tereszkiewicz [Planowane rodzicielstwo w opinii kobiet poddających się zabiegom przerwania ciąży. Problemy Rodziny, 5 (1978), s. 31-35] zwracają uwagę na konflikt sumienia łączący poczucie ulgi, winy i straty, który może być tak silny. że doprowadza do zaburzeń.
18. J. Toulat, Sztuczne poronienie. Wyzwolenie czy zbrodnia. Warszawa 1978, s. 26.
19. M. Simon, Aborcja nie jest rozwiązaniem jakichkolwiek problemów. Psychiczne następstwa po aborcji. Głos dla Życia 3. 13. 1994, s. 8.
20. E. Kaczmar, Psychologiczna analiza zaburzeń występujących po przerywaniu ciąży, Studia nad Rodziną 2 (1998), s. 141-150.
   
 
poprzednia  1 2 3
Zobacz także
Jolanta Tęcza-Ćwierz
Temat samobójstwa jest pytaniem o życie i śmierć, o sens życia i śmierci, o drogę człowieka przez życie. Człowiek rzadko zastanawia się nad sensem swej egzystencji. Tempo życia zmusza nas do nieustannego pośpiechu. Nie mamy czasu snuć refleksji na egzystencjalne tematy. Dopiero śmierć bliskiej nam osoby, chwila rozczarowań i niepowodzeń życiowych lub proces starzenia się skłaniają nas do zastanowienia nad sensem życia, zabieganiem o dobra doczesne, staraniami o doskonalenie siebie. Śmierć jawi się jako najbardziej przerażająca pustka...
 
Jolanta Tęcza-Ćwierz
Najważniejsze ze wszystkich praw człowieka - prawo do życia, nie jest już gwarantowane na świecie. Coraz częściej docierają do nas informacje o dokonywaniu eutanazji, o jej legalizacji, o nadużyciach w zakresie pozbawiania życia, o odmowach działań ratujących życie ludzi starszych. Opinię publiczną karmi się różnymi ideologiami, czy filozofiami, akcentującymi prawo człowieka do śmierci...
 
wywiad z Anną Dymną
Właściwie to wszystko stało się przez przypadek. Dziś w Polsce jest bardzo trudno pomagać. Wokół nas jest tyle nędzy, samotności, bezradności. Dostaję tyle listów od ludzi w beznadziejnych sytuacjach. Może nie wszystko jest prawdą, ale wiele spraw poraża... To przez przypadek właśnie poznałam ks. Tadeusza Zaleskiego i jego Fundację św. Brata Alberta w Radwanowicach. Odbywał się tam jakiś przegląd teatrów ludzi umysłowo niepełnosprawnych. Poproszono bym tam przyjechała, nie mogłam odmówić...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS