Pragnienie, które prowadzi donikąd

Oporu, o którym mowa, zapewne nie odczuwa się jakoś bardzo wyraźnie. Bardzo niewielu z nas zdarzyło się pewnie któregoś dnia stwierdzić: "Nie chcę się zmienić na lepsze, nie zmienię się na lepsze, nie będę nawet próbował". Bardziej prawdopodobne jest to, że każdy z nas chciałby być lepszy. Jednak życzenie to tylko zachcianka, zwyczajne, słabe pragnienie, które prowadzi donikąd.

Niestety, ten niezwykły opór jest jak najbardziej realny dla większości ludzi. Aby być bardziej dokładnym, posłużę się tu przykładami - tak, abyśmy mogli szczerze ocenić samych siebie. Istnieją ludzie, którzy jako nastolatkowie i dwudziestolatkowie plotkowali na temat wad innych ludzi, a będąc w wieku trzydziestu i czterdziestu lat nie pozbywają się tego nawyku, życząc sobie od czasu do czasu, aby jednak tego nie robić. Mogliby przestać, ale nie przestają. Tak - w wieku sześćdziesięciu i siedemdziesięciu lat ich nawyk nie znika, a oni sami pewnie i tak nie oprą się plotkowaniu na łożu śmierci. Bardzo prawdopodobne jest również to, że wyznają ten grzech w comiesięcznej spowiedzi, lecz to niewiele zmienia. Możliwe nawet, że częstotliwość tego grzechu nasila się z biegiem lat.

Czy ci ludzie zapomnieli, czego nauczyli się na kolanach u mamy czy na lekcjach katechezy o mocnym postanowieniu poprawy? Mocne postanowienie wyraża się oczywiście w słowach: "Mara zamiar skończyć z tym nawykiem. Jestem w stanie z nim skończyć, kiedy tylko będę tego chciał i zrobię wszystko, żeby się go pozbyć". Czy szczerze żałują za grzechy podczas spowiedzi? Jeśli żałują, naprawdę żałują, dlaczego to, nad czym mają pełną kontrolę, ulega tylko niewielkiej zmianie lub wcale się nie zmienia?

W miejsce przykładu dotyczącego plotkowania możemy podać każdy inny przykład grzechu powszedniego: małe kłamstewka, egocentryczny sposób rozmowy, okazywanie zniecierpliwienia, marnowanie czasu na telewizję, która nie jest ani rozwijająca, ani pożyteczna, niespieszność w odwracaniu wzroku od nieprzyzwoitych scen czy obrazków, opuszczanie modlitwy czy unikanie kontaktu z Pismem Świętym z lenistwa, przejadanie się lub jedzenie pokarmów szkodliwych dla zdrowia. Czytelnicy mogliby oczywiście dodać coś od siebie do tej listy. W żadnym razie nie jest ona przecież kompletna. Niewątpliwie, takie grzechy powszednie występują w ciągu życia człowieka, człowieka, który w zasadzie kocha Boga, lecz miłość ta nie jest pełna. O tym, jak odmienić ten nędzny obraz człowieka, powiemy więcej w rozdziale 9.

Ponieważ opisujemy problem w kontekście teistycznym, warto również zapoznać się z zagadnieniem pierwotnego ludzkiego zranienia w kontekście całkowicie świeckim. Drugiego sierpnia 1999 roku w magazynie Newsweek [w wydaniu amerykańskim - przyp. tłumacza] tematem głównym wydania był poziom wiedzy Amerykanów o zdrowej diecie i o tym, do jakiego stopnia wprowadzają tę wiedzę w życie. Jak to zwykle bywa z tematami tego typu, mającymi swoje miejsce na okładce, dyskusję podparto statystykami i ankietą. Aby dobrze oddać wyniki ankiety, zacytujmy akapit podsumowujący:
 

Rozważmy teraz wyniki ankiety. Chociaż pi procent respondentów uważa, że jedzenie pięciu porcji warzyw i owoców dziennie jest "ważnym elementem w utrzymaniu zdrowego trybu życia", więcej niż jedna trzecia je tylko dwie porcje. Podczas gdy 92 procent wierzy, że to dwie porcje mleka, jogurtu lub sera każdego dnia uzupełniają zapotrzebowanie człowieka na wapń, w przybliżeniu cztery na dziesięć osób je w rzeczywistości mniej nabiału. Tylko 13 procent ankietowanych deklaruje, że je sześć porcji produktów zbożowych każdego dnia, mimo że większość przyznaje, że to bardzo ważne. 83 procent wierzy, że powinno się "ograniczać słodkie i tłuste potrawy do jednego takiego posiłku dziennie", jednak większość kobiet i mężczyzn przyznaje, że przekracza ten próg (strona 48). (Tłumaczenie własne).

Zauważmy, że ten akapit daje informację o tym, co ludzie sami mówią o sobie. Nie opisuje tego, co myślą, zgadują, mówią czy piszą jakieś postronne osoby.