Rozkazywać drugiemu

Król Dawid zapragnął i posiadł Batszebę, żonę jednego ze swych żołnierzy, Uriasza. Kiedy ona okazała się brzemienna z Dawidem, wysłał on do swego dowódcy, Joaba, list: Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpcie go, aby został ugodzony i zginął (2 Sm 11, 15). Joab wykonał polecenie króla, obejrzawszy miasto, postawił Uriasza w miejscu, o którym wiedział, że walczyli tam najsilniejsi wojownicy. Ludzie z miasta wypadli i natarli na Joaba. Byli zabici wśród ludu i sług Dawida: zginął też Uriasz Chetyta (2 Sm 11, 16-17). Po okresie żałoby król posłał po żonę Uriasza i sprowadził ją do swego pałacu. Została jego żoną i urodziła mu syna. Prorok Natan wystąpił przeciw Dawidowi, oskarżając go: Zabiłeś mieczem Chetytę Uriasza, a jego żonę wziąłeś sobie za małżonkę. Zamordowałeś go mieczem Ammonitów (2 Sm 12, 9) . Słowo rozkazu jest "mieczem", a prawdziwym zbrodniarzem jest rozkazodawca. Chociaż Dawid okazał szczerą skruchę i Bóg mu przebaczył, dziecko Batszeby zmarło w siódmym dniu życia. Ich następny syn, Salomon, został następcą Dawida (por. 2 Sm 11, 2 - 12, 25).

Nadużywanie władzy, wydawanie poleceń i rozkazów na różne sposoby: formułując go słowami, przyzwalając skinieniem głową, postawą, znakami - jest udziałem w grzechu, który pojawia się jako konsekwencja tego. Rodzice zachęcający swe dzieci do kłamstwa czy kradzieży; pracodawcy nakazujący pracę w dzień świąteczny; kupcy polecający swym pracownikom, by sprzedawali zły towar, przeterminowany, zafałszowany; producenci rolni instruujący swych pomocników, by fałszowali skład sprzedawanych artykułów rolnych, itd. - wykorzystują możliwość rozkazu dla zaistnienia zła.