Mam 39 lat i jestem w ciąży z pierwszym dzieckiem. Bardzo cieszę się z tego powodu. Mój ginekolog radzi mi, abym zrobiła sobie szybko badania prenatalne, przyjaciółki również próbują mnie do nich przekonać. Tak naprawdę nie chcę się na to zgodzić i uważam, że życie należy przyjmować takim, jakie ono jest. Zauważam jednak, i podobnie sądzi mój partner, że ostatecznie pozostanę osamotniona w swej postawie.

Jak pokonać lęk przed urodzeniem upośledzonego dziecka?

Proszę zaufać własnym odczuciom. Nawet jeśli pozostanie Pani osamotniona z tym problemem, to jest to Pani odczucie i jest ono ważniejsze niż opinie przyjaciółek. Chciałbym dać tylko dwa przykłady znane mi z autopsji. Pewien lekarz doradzał dwóm kobietom aborcję, ponieważ dzieci mogły być upośledzone. Obie zdecydowały się jednak urodzić dziecko i w obu przypadkach dzieci są do dziś zdrowe. Badania prenatalne przewróciły do góry nogami siedem czy osiem miesięcy życia obu matek i wtrąciły je w duże konflikty sumienia. Diagnoza nie zawsze jest też trafna. Często powstaje ze strachu przed możliwym upośledzeniem dziecka. Proszę oddać siebie i swoje dziecko w ręce Boga i mieć ufność, że Jego dłonie Was chronią.

Nawet gdyby dziecko było upośledzone, może się stać błogosławieństwem dla rodziny. Proszę się zdać na Boga - da to Pani poczucie wolności i ufności. Proszę również porozmawiać ze swoim partnerem o tym, co wywołuje jego obawy. Mężczyźni często uważają, że wszystko da się zrobić i wszystko można kontrolować, jednak ta zasada nie dotyczy dziecka. Dziecko jest zawsze tajemnicą. Także zdrowe dziecko może przysporzyć trosk, a upośledzone może się stać błogosławieństwem. Zawsze powinniśmy się zgadzać na ten dar i mieć wiarę oraz ufność, że Bóg uczyni z rozwijającego się w łonie dziecka niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju osobę, która stanie się dla nas wielkim błogosławieństwem.