Mamy dziecko upośledzone od urodzenia. Nasze małżeństwo niemal rozpadło się z powodu tego brzemienia. Dopóki mała będzie z nami - a skończyła osiem lat - będziemy mogli jej pomagać i wspierać ją. Obawiam się jednak tego, co może spotkać moją córkę później. Dzisiejsze społeczeństwo nie daje słabszym żadnych szans.

Co się stanie, gdy nie będziemy mogli pomóc naszej niepełnosprawnej córce?

Przede wszystkim mogą być Państwo wdzięczni. Dajecie swojej córce tak wiele miłości i pomagacie jej z wszystkich sił. Miejcie też ufność, że nie troszczycie się o nią sami. Oczywiście nie powinniście pozostawiać tej troski wyłącznie Bogu, lecz proszę wierzyć, że trzyma On pieczę nad córką i że może Was odciążyć. W owej ufności znajdziecie również całkiem konkretne rozwiązania. Istnieją przecież różne domy opieki, które umożliwiają upośledzonym dzieciom lepsze życie. Czasami niepełnosprawni czują się w tych instytucjach tak jak w domu. Nie pozwólcie, aby sparaliżował Was lęk, lecz wsłuchujcie się w niego, rozmawiajcie z nim. Wyobrażenia związane z szukaniem dla córki sposobów na to, by potrafiła żyć swoim życiem, mogą wywołać obawy, jednak dopóki żyje ona z Wami, dostrzegajcie codziennie jej tajemnicę. Nie tylko my dajemy upośledzonemu dziecku coś z siebie - ono również nam coś daje. Posiada czasami głębię, która otwiera spojrzenie na tajemnicę naszego życia. Zapytajcie samych siebie, jakie jest przesłanie, które dziecko kieruje do Was, do Waszej rodziny, jakie - oprócz ciężaru - wnosi ono błogosławieństwo.