logo
Poniedziałek, 16 czerwca 2025 r.
imieniny:
Aliny, Anety, Benona, Jana, Franciszka – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Ks. Adam Serafin SDS
Czy Kościołowi katolickiemu w Szwajcarii grozi schizma?
materiał własny
 


Czy Kościołowi katolickiemu w Szwajcarii grozi schizma?

Kiedy synod Kościoła Lokalnego w Kantonie Luzerna z 5 Listopada 2003 wydał oświadczenie, w którym domagał się zniesienia celibatu księży katolickich, dopuszczenia kobiet do święceń kapłańskich, umożliwienia żonatym księżom pełnienia urzędów w Kościele zawrzalo w Kościele szwajcarskim. Co prawda dyskusja na powyższe tematy prowadzona jest w Kościele zachodniej Europy od lat, ale jeszcze nie zdarzyło się, aby jakiś Synod nawoływał do zmiany obowiązujących w Kościele katolickim zasad. Te zasady przypomniane zostały przecież niedawno przez Papieża Jana Pawla II, który ponownie stwierdził, że celibat nie jest czymś złym, ale dobrym; pomocą w pełnej realizacji zadań kapłańskich oraz, że Kościół nie ma prawa zmieniać porządku ustalonego przez Jezusa jeśli chodzi o praktykę niedopuszczania kobiet do święceń kapłańskich.

Publiczne oświadczenie Synodu "wymuszające" zmianę stanowiska Kościoła katolickiego w tych sprawach zintensyfikowało naturalnie dyskusje na wspomniane tematy w nieprzyjaznej Kościołowi szwajcarskiej prasie. Jakby tego było mało, pani Paula Beck - inicjatorka oświadczenia synodu - stwierdziła w szwajcarskiej telewizji 1 lutego 2004, że brak zmiany stanowiska Kościoła na zawarte w piśmie synodalnym postulaty, spowoduje w niedalekiej przyszłości zatrudnianie w parafiach osób (także księży żonatych), bez pytania się biskupa o stosowne pozwolenie tzw. missio canonica. To dolalo oliwy do ognia i sprowokowało Szwajcarski Episkopat do zajęcia stanowiska w tej sprawie, aby oddalić rysujące się widmo rozłamu Kościoła.

Biskupi zgromadzeni na 263 Konferencji Episkopatu Szwajcarii w dniach od 1-3 marca 2004 r. oficjalnie powiedzieli "nie" zadaniom synodu z Luzerny.
Wskazując na złożoność problemu, naukę Kościoła w tej sprawie, powołując się na ostatnie wypowiedzi papieża wyrazili jednak gotowość do podjęcia dyskusji. Stanowczo jednak zażądali wyjaśnień, dlaczego Synod nie podjął koniecznych kroków, by o swoim "problemie" poinformować bezpośrednio Konferencję Biskupów, do czego przecież każdy wierzący ma prawo (Can. 212 § 2 CIC). Tym samym zignorowane zostały zasad kultury komunikacji, a owo zaniedbanie postawiło biskupów w sytuacji konieczności dowiadywania się o napięciach i oświadczeniu z mediow.

Biskupi zażądali również wyjaśnień dotyczących świadomości kompetencji, jakie posiada państwowo-kościelna organizacja (tu: Kościół Lokalny). Powołano się w tym na Statut Kościoła Lokalnego z 1. stycznia 1994, w którym uznany jest za organizację państwowo-kościelną, do której kompetencji nie należy kwestionowanie nauczania Kościoła, ale w zgodzie z tym nauczaniem, zarządzanie finansami i dobrami Kościoła lokalnego.
Rownocześnie jednak zaproponowano zmianę "strategii postępowania".
Jako lepszą metodę walki z brakiem powołań kapłańskich wskazano aktywną działalność: mianowicie większe zaangażowanie w duszpasterstwo powołań kapłańskich i intensyfikacje duszpasterstwa młodzieży, co z pewnością przyniosłoby więcej korzyści, aniżeli jedynie pasywne domaganie się zniesienia celibatu i dopuszczenia kobiet do świeceń. Brak kapłanów jest przecież dowodem braku wierzących i kryzysu wiary.
W związku z tym ogłoszono rok 2005 w Szwajcarii jako rok powołań kapłańskich. Czy w ten sposób groźba rozłamu zostanie oddalona? Czas pokaże.

Ks. Adam Serafin SDS,
Fribourg/Szwajcaria

 
Zobacz także
Jacek Salij OP
Zesłanie Ducha Świętego na apostołów, którzy przecież stanowili zaczątek Kościoła, to dowód, że Ojciec Przedwieczny w miłości do nas posunął się jakby do szaleństwa: On chce, żebyśmy również my – stworzeni z nicości i w dodatku grzesznicy – kochali Go tym samym Duchem Świętym, Bogiem Prawdziwym, który jest Jego wiekuistą Miłością do Syna i którym również On przez Syna od zawsze jest miłowany! 
 
Piotr Baron, o. Andrzej Bujnowski OP
Ostatnio, w ramach trasy po Polsce, Leo Smith grał ze mną w kościele w Zielonej Górze i zapytałem go, czy ma coś przeciwko temu, żeby tam grać. Powiedział, że on bardzo często gra w kościołach. Było to dla mnie wielkie wydarzenie. Gdy go przedstawiałem, powiedziałem, że to nasz gość z Ameryki, pan Leo Smith, człowiek głęboko wierzący, muzułmanin i bardzo się to wszystkim podobało. Wytworzył się tam taki hiperekumenizm...
 
Andrzej Sudoł SCJ

Pracując wiele lat z młodzieżą, często słuchałem ich problemów, które zwykle sprowadzały się do braku zrozumienia ze strony rodziców. Najczęściej nie poświęcali im oni wystarczająco dużo czasu, a jeśli już rozmawiali z dziećmi, okazywało się, że żyją w zupełnie innym świecie. Z tej racji młodym trudno było zaufać swoim rodzicielom, dlatego coraz częściej szukali innej osoby, by porozmawiać o trudnych dla nich tematach. Tymczasem rodzicom wydaje się najczęściej, że to właśnie młodzież jest trudna i żyje na „obcej planecie”. Powtarzają oni: „Dawniej tak nie było”. Czyżby „zapomniał wół, jak cielęciem był”?

 

___________________