Koniec snu

Laura Pausini w albumie To, co przeżywasz umieściła piosenkę, która dla młodych dziewcząt (a może nawet chłopców!) jest jak świeże powietrze, ponieważ to jeden z tych utworów, w których mogą się odnaleźć. Niech i nam towarzyszy:

Mamo, śniłam jak zapukałaś do mojego pokoju
i trochę zagubiona ściągnęłaś okulary,
żeby mnie lepiej widzieć, i po raz pierwszy
czułam, że czułaś: nie jesteśmy takie same,
a ściskając mnie byłaś zdumiona
że jestem taka smutna i nie znajduję spokoju…

To sen - zespolenie nadal jest mitem, ciepłem, którego córka nie chce utracić; a przecież już wyłania się to "czułam, że czułaś: nie jesteśmy takie same", majstersztyk języka zespolenia na poziomie "czuję, że ty czujesz", a jednak wkracza nowość, kwestia, która dotąd nawet nie przyszła na myśl: "nie jesteśmy takie same"; być może to szukanie prawa do własnej odrębności.

Ale wystarczył ten hałas… by wróciły do mnie
wszystkie dni stracone… kiedy
zasypiałam w Twoich ramionach,
jeszcze nie wiedząc o tym, że jestem szczęśliwa.
Ale w wieku szesnastu lat się zmieniłam,
i teraz widziałam, jaka jestem naprawdę,
aż nagle poczułam się sama i zrozpaczona,
bo już nie byłam tą córką, której pragnęłaś.

Sen się urwał, nadszedł nieunikniony kres, niejako z urzędu, gdy dorastanie może być przeżywane w kategorii winy: "bo już nie byłam tą córką, której pragnęłaś". Zerwanie zespolenia jawi się jako szok, widziany tutaj z perspektywy córki: "aż nagle poczułam się sama i zrozpaczona", która na zewnątrz najprawdopodobniej sprawia wrażenie wojowniczej i obojętnej. Nauczymy się tutaj wyrażać ten ból, gdyż w celu dotarcia do nastolatka należy wyjść z… rodzicielskiego egocentryzmu, kiedy rodzic czuje się osamotniony w cierpieniu, niezrozumiany i pominięty.
Finał piosenki przynosi… pocieszenie (które tutaj jedynie zaznaczamy), w imię biegu życia, które wycisza i uśmierza wiele cierpień:

nie jest już prawdą, że się ciebie wstydzę
a moja dusza, czuje, wciąż ciebie przypomina;
poczekam cierpliwie na następny sen,
kocham cię, mamo, odpisz, twoja córka.

Egzystencjalny (oraz poetycki) wymiar przeanalizowanego snu skłania nas do rozważenia jeszcze jednego niepowodzenia przy wychodzeniu z zespolenia, a polega ono na ukryciu się w symptomie, w chorobie psychicznej, po to, by ogłosić dystans, który nie był możliwy gdzie indziej. Wspominamy o tym jedynie dla porządku, ponieważ to nie miejsce na omawianie patologicznych zaburzeń okresu dojrzewania. Pozostaje faktem, że wiele symptomów, a przede wszystkim depresja (która nie jest jedynie zwykłą ochotą nastolatka, żeby się wypłakać, lecz zanikiem motywacji, przygaszeniem, niewysłowionym ciężarem), dalej zaburzenia pokarmowe, aż wreszcie regresje w psychozach, może być rozumianych jako trudność w oderwaniu się, wyznaczeniu dystansu, przyjęciu odpowiedzialności za życie na własną rękę.