logo
Czwartek, 28 marca 2024 r.
imieniny:
Anieli, Kasrota, Soni, Guntrama, Aleksandra, Jana – wyślij kartkę
Szukaj w
 
Posłuchaj Radyjka
kanał czerwony
kanał zielony
 
 

Facebook
 
Drukuj
A
A
A
 
Marek Dziewiecki
Jak wygrać przyjaźń?
Edycja Świętego Pawła
 


format: 15x15 cm; 84 strony
oprawa twarda
Redakcja: Ewa Glińska
Korekta: Anna Srokosz-Sojka
ISBN 83-7168-803-2
 
Edycja Świętego Pawła, 2004
ul. Siwickiego 7, 42-221 Częstochowa
tel. (034) 362.06.89 · fax (034) 362.09.89

 
Część II
 
8. Dla przyjaciela jestem skarbem
 
Przyjaźń to coś niezwykłego dlatego, że przyjaciel traktuje drugiego człowieka jako skarb, który nie może być wymieniony na nic większego. Moja radość sprawia przyjacielowi większą radość niż jego własna. Prawdziwa przyjaźń jest nieodwołalna. Skoro bowiem dla przyjaciela drugi człowiek jest bezcennym skarbem, to nie może pojawić się taka sytuacja, wydarzenie czy osoba, która sprawi, że przyjaciel wycofa swoją przyjaźń. Ponieważ dla przyjaciela jestem bezcennym skarbem, to nigdy nie zrobi on czegoś, co jest dla mnie niedobre lub co mogłoby wyrządzić mi krzywdę. Przyjaciel nigdy nie zaproponuje mi czegoś, co byłoby niezgodne z moimi wartościami czy ideałami. Przyjaźń to niezwykły sejf miłości, w którym człowiek może znaleźć skuteczne schronienie dla siebie oraz dla swoich ideałów i aspiracji.
Dla przyjaciela jestem kimś tak cennym, jakbym był jedyną osobą na świecie.
 
 
 
9. Komunikowanie przyjaźni
 
Przyjaźń potrzebuje chwil ciszy i milczenia, a jednocześnie wymaga otwartości i zdolności przyjaciół do dzielenia się własnymi myślami i przeżyciami. Przyjaciel to ktoś, kto rozumie mnie bardziej niż inni ludzie. Ale to nadal „tylko” człowiek, od którego nie mogę wymagać, aby „czytał” w moich myślach i w moim sercu. Z tego względu przyjaźń potrzebuje słów i widzialnych znaków. Przyjaźń to wyjątkowy sposób komunikowania. To mówienie z odwagą i prostotą. Wobec przyjaciela nie muszę silić się na wyszukane słowa. Nie muszę też obmyślać sposobu, w jaki mam opowiedzieć mu o tym, co dzieje się ze mną albo co dostrzegam w jego życiu. Przyjaźń to przestrzeń, w której stać mnie na wyjątkową szczerość i spontaniczność w komunikowaniu na własny temat. To także miejsce, w którym najłatwiej mi o zdolność wczuwania się w to, co dzieje się we wnętrzu drugiego człowieka.
Przyjaciele mają odwagę dzielenia się własnymi myślami i przeżyciami.
 
 
 
10. Przyjaźń z samym sobą
 
Człowiek odnosi się do innych ludzi albo podobnie jak do samego siebie, albo na zasadzie odwrotności. Oznacza to, że jeśli ktoś jest wrogiem dla samego siebie i wyrządza sobie krzywdę, to ma tendencję, by być wrogiem również wobec innych ludzi. Z kolei ktoś, kto jest egoistą, będzie skłonny do wykorzystywania innych ludzi dla własnych celów. W obu przypadkach nie jest możliwa przyjaźń. Przyjacielem może być tylko ktoś, kto nie jest ani okrutnym wrogiem, ani pobłażliwym „kumplem” dla samego siebie. Taki człowiek przyjmuje siebie z prawdą i miłością. Gdy odkrywa w sobie coś pozytywnego, wtedy cieszy się i umacnia na przyszłość. Gdy natomiast odkrywa jakąś swoją słabość, wtedy z cierpliwą stanowczością stara się ją przezwyciężyć. Przyjaźń do drugiego człowieka mobilizuje do tego, by stawać się coraz dojrzalszym przyjacielem dla samego siebie.
Szczęśliwi są ci, których przyjaciele odnoszą się z dojrzałą przyjaźnią do samych siebie.
 
 
 
11. Przyjaźń między kobietą a mężczyzną
 
Kobieta i mężczyzna to dwa różne sposoby przeżywania i wyrażania człowieczeństwa. Z tego względu kobiety i mężczyźni są dla siebie atrakcyjni. Mogą nauczyć się wiele od siebie i ubogacić swój sposób bycia kobietą czy mężczyzną. W kontakcie z osobą drugiej płci grozi jednak skupienie się na jej atrakcyjności cielesnej czy emocjonalnej. Wtedy to, co miało być przyjaźnią, może stać się zależnością lub pożądaniem. Wspaniałym przykładem przyjaźni między kobietą a mężczyzną jest historia Maryi i Józefa. Tych dwoje ludzi łączyła niezwykła bliskość i niezwykłe zaufanie. Oboje potrafili zachować niezależność i respektować powołanie drugiej osoby, aż do gotowości, by zrezygnować z zaplanowanego już małżeństwa. Ich historia potwierdza, że tylko w obecności dojrzałych osób płci odmiennej kobiety i mężczyźni mogą osiągnąć pełnię rozwoju.
Dojrzała przyjaźń między kobietą a mężczyzną to miejsce szczególnego rozwoju.
 
 
 
12. Przyjaźń między małżonkami
 
Małżeństwo oparte jest na największej miłości, jaką mężczyzna i kobieta mogą sobie ofiarować. Miłość małżeńska  podobnie jak dojrzała przyjaźń  jest nieodwołalna i wierna. Jednak, w odróżnieniu od innych form przyjaźni, jest to miłość wyłączna i rodzicielska, czyli wyraża się w przekazywaniu życia i wychowaniu potomstwa. Jest to zatem przyjaźń zupełnie wyjątkowa. Prowadzi do tak wielkiej intymności psychicznej i fizycznej, jaka jest nieosiągalna w żadnej innej formie przyjaźni. Małżonkowie stają się jednym ciałem. Okazują sobie najbardziej intensywną czułość, jaka jest dostępna dla ludzi. Zawierzają sobie nawzajem własny los oraz los ich dzieci. Stają się na zawsze za siebie nawzajem odpowiedzialni. Miłość małżeńska to ta forma przyjaźni, która najbardziej zdumiewa i zaskakuje.
Miłość małżeńska to najbardziej zdumiewająca forma przyjaźni, jaka może zaistnieć między kobietą a mężczyzną.
 
 
 
13. Wychowawca jako przyjaciel
 
Relacja wychowawca  wychowanek nie jest jeszcze przyjaźnią w sensie ścisłym. Z definicji bowiem nie ma tu jeszcze wystarczającej wzajemności ani podobnego stopnia dojrzałości i odpowiedzialności. Wychowanek to ktoś, kto jest w fazie rozwoju i może na razie bardziej przyjmować miłość i pomoc od innych ludzi niż być dla nich darem i wsparciem. Mimo braku pełnej symetrii i wzajemności, postawa wychowawcy wobec wychowanka powinna nosić cechy przyjaźni. Aby wychowywać, nie wystarczy mieć rację. Trzeba kochać. Trzeba przyjmować wychowanka z przyjaźnią, która wyraża się poprzez serdeczną życzliwość, cierpliwość, dyskrecję i odpowiedzialną pomoc wychowawczą. Doświadczenie przyjaźni ze strony wychowawcy to warunek dorastania dzieci i młodzieży do dojrzałej miłości w ich dorosłym życiu.
Wychowawca to przyjaciel, który odnosi się do wychowanków z miłością wychowującą i cierpliwą.
 
 
 
14. Przyjaźń między kapłanem a świeckimi
 
Być księdzem to być znakiem przyjaźni Boga do człowieka. Bóg jest Miłością, która przekracza ludzkie ograniczenia. On kocha nas jednocześnie miłością ojcowską i macierzyńską. Ksiądz jest posłany przez Boga, aby wspierać ludzi stanowczością i siłą typową dla dojrzałego mężczyzny, a jednocześnie wrażliwością, delikatnością i czułością typową dla dojrzałej kobiety. Nie można być czytelnym znakiem Bożej miłości dla wszystkich ludzi, jeśli nie jest się wiernym i ofiarnym przyjacielem dla niektórych. Przyjaźń wobec konkretnych ludzi to ważna weryfikacja miłości do każdego spotkanego człowieka. To jednocześnie miejsce poznawania sytuacji ludzi. Najbardziej dojrzała i odpowiedzialna okazuje się przyjaźń księdza z całymi rodzinami, a nie jedynie z pojedynczymi osobami.
Kapłan, który jest osobistym przyjacielem dla niektórych ludzi, potrafi dojrzale kochać wszystkich, których spotyka.
 
 
 
15. Przyjaźń między Bogiem a człowiekiem
 
Bóg kocha nas miłością, która zupełnie zaskakuje. On z taką przyjaźnią odnosi się do każdego człowieka, że posyła nam własnego Syna. Chrystus stał się jednym z nas po to, by do końca odsłonić nam tajemnicę Ojca  tego jedynego Przyjaciela, który w pełni nas rozumie i w nieodwołalny sposób nas kocha. Także wtedy, gdy my sami nie potrafimy kochać ani Boga, ani drugiego człowieka, ani nawet samych siebie. Zasady przyjaźni między Bogiem a człowiekiem ilustruje relacja między Jezusem a Piotrem. Jezus zaprasza tego ucznia do wyjątkowej bliskości. Pomaga mu kształtować umysł, uczucia i wolę w swojej szkole życia. W godzinie próby Piotr zapiera się swojego Mistrza. Jednak nadal idzie za Nim. Nadal liczy na Jego miłość i przebaczenie. Mimo swoich słabości, staje się przyjacielem Boga, czyli tym, który kocha Boga nade wszystko i który ufa Bogu nade wszystko.
Przyjaźń z Bogiem jest najlepszą szkołą przyjaźni wobec człowieka.

Zobacz także
ks. Zbigniew Kapłański
W zamierzchłych czasach pozycja mężczyzny była bardzo silna, dysponował wachlarzem przywilejów i praw, miał też swoje typowo męskie obowiązki. Zadania mężczyzny były jasno określone, sprowadzały się do: polowanie, dyplomacji i modlitwa. Czy w dzisiejszych czasach też jest to tak jasne?
 
Ks. Krzysztof Różański
Człowiek wypowiada się najpełniej przez miłość. Dzięki niej rozwija się, staje się piękny, głęboki, odkrywa najwyższe poziomy własnego człowieczeństwa. Miłość pomiędzy kobietą i mężczyzną zmierza z natury ku jedności, wyrażającej się i dopełniającej także w sferze cielesnej (stają się jednym ciałem – Mt 19,5). Ludzkie zachowania w sferze seksualnej związane są więc ze swej natury z miłością. Oderwanie jednego od drugiego powoduje nieład moralny, grzech. 
 
Iwona Świerżewska
Sklepy z "artykułami kolekcjonerskimi" mają się dobrze, zaszkodzić im nie są w stanie nawet doniesienia o kolejnych ofiarach. Sytuacja robi się tym groźniejsza, że coraz częściej zażycie dopalaczy kończy się tragicznie. Tak jak w przypadku 23-latki z Polic, która zmarła po przedawkowaniu substancji zwanej "masakratorem"...
 

___________________

 reklama
Działanie dobrych i złych duchów
Działanie dobrych i złych duchów
Krzysztof Wons SDS