Cóż to była za droga, która doprowadziła Go do tej okropnej chwili? Była to droga Jezusa, droga Boga do nas. Do tego ciemnego miejsca, w którym wszyscy jesteśmy, ponieważ wszyscy opuściliśmy Boga i ciągle na nowo Go opuszczamy. Posłany przez swego Ojca, Jezus poszedł. I przyszedł do nas. Zatem przyszedł do tego miejsca gniewu i ukrycia się Boga. Po co to wszystko? Całkiem po prostu: dlatego że chciał – w miejsce każdego jednego z nas – stać się przedmiotem gniewu Bożego i opuszczonym przez Boga. Ażeby nikt inny oprócz Niego takim być nie musiał! Wszedł w stan opuszczenia przez Boga, który nam się należał, po to by wziąć go na siebie, ponieść go i z daną mu Boską mocą wynieść go daleko od nas. Zawołał głośno i zapytał: „Boże mój, czemuś Mnie opuścił?”. W życiu każdego z nas nie brak zapewne chwil – co mówię! godzin, dni, tygodni, a może nawet lat – kiedy nie możemy się niemal opędzić od myśli: to nas Bóg powinien opuścić – nas, którzyśmy tak często Go opuszczali. Ale kiedy tak czujemy i myślimy, wtedy mylimy się wszyscy bez wyjątku. W świetle Wielkiego Piątku opuszczenie przez Boga może być jeszcze tylko cieniem, tylko wyblakłym wspomnieniem, tylko złym snem. To mogłoby być prawdą, ale nią nie jest – nie jest dla ciebie ani dla mnie. Dla nikogo nie jest prawdą, że Bóg nas opuścił.