Jakże konkretna jest modlitwa w szkole Jezusa! Czyż nie zaprosił On swych uczniów do modlitwy o to, by do zdobycia Jerozolimy nie doszło w zimie albo w szabat (Mt 24,20)? Oto jak jest dokładny, jak ludzki! Bóg nieustannie musi nas uczyć bycia ludzkimi.

Bóg nas nie oszukuje

Czy mamy jednak dość prostoty, by prosić Boga o to, czego potrzebujemy? Choćby o kilka chlebów, by móc ofiarować je przyjacielowi wracającemu z podróży? Jezus wie, jak bardzo możemy być skrępowani wobec Ojca. I aby nas zachęcić do prostoty, daje do zrozumienia, że jeśli jakiś człowiek nie chce wstać i podać swego chleba przyjacielowi kołaczącemu do drzwi w środku nocy – smutna niewierność w przyjaźni – lecz w końcu otwiera je z powodu natarczywości proszącego, to o ileż bardziej Ojciec, który nie wycofuje się ze swej miłości – nie jest nawet do tego zdolny – otworzy nam drzwi. Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone (Łk 11,9).

Jezus opiera modlitwę na przyjaźni z Bogiem. Modlitwa nie budzi Bo­ga dalekiego, śpiącego czy nieobecnego – to nas pobudza ona do przyjaźni z Bogiem, do miłującej bliskości z Nim. "Mówię do Dobrego Boga po prostu o tym, o czym chcę Mu powiedzieć, bez pięknych słów, a On mnie zawsze rozumie" – zwierza się Teresa, ta sama, która pisała do ks. Bellie`re: "Chciałabym, żebyś się odnosił z prostotą (...) do Bo­ga".

Jezus zaprasza, by prosić, szukać, kołatać. Potem wyjaśnia, żeby prosić z wiarą, mając pewność, że zostaniemy wysłuchani. Chodzi o to, byśmy nie zwątpili, dosłownie – "nie zawahali się": Zaprawdę, powiadam wam: Kto powie tej górze: «Podnieś się i rzuć się w morze», a nie zwątpi w duszy, lecz wierzy, że spełni się to, co mówi, tak mu się stanie (Mk 11,23). Jakże wyczerpujące są te wahania, a mimo to znajdujemy w tym upodobanie. Bo wyrzec się tego, to zrezygnować z roszczeń do panowania, do zmieniania świata z pominięciem modlitwy. A jednak "wszystko, o co prosimy w modlitwie", jeśli tylko wierzymy – nie, że otrzymamy, ale że już otrzymaliśmy – zostanie nam dane (por. Mk 11,24). Do tego jed­nak trzeba zarzucić kotwicę ufności.

Jezus wzywa do radykalnej ufności Ojcu. Pozwala zrozumieć, że Ojciec nas nie oszukuje. Nie zachowuje się jak ktoś, kogo się prosi o rybę, a on daje coś, co jest do ryby tylko podobne – to znaczy węża. Żaden ojciec rodziny nie postąpiłby w taki sposób. Tym bardziej więc Ojciec Przedwieczny daje tym, którzy Go proszą, rzeczy dobre, trwałe, piękne, święte (por. Łk 11,11-13). Często nie potrafimy tego dostrzec, gdyż jesteśmy zanurzeni w tym, co doraźne, Bóg natomiast używa czasu o wiele lepiej od nas.

Próba dla wzrostu wiary

"Prawda" modlitwy, prawda naszej relacji do Ojca wyraża się w takiej właśnie ufności. Ufności ślepej, bo jesteśmy niedowidzącymi. Możemy bez żadnego skrępowania zwracać się do Ojca z prośbami. A Jezus pozwala nam dostrzec, że mamy prosić zasadniczo o to, by kochać i otrzymać wszystko to, co jest nam potrzebne, ażeby kochać.

Nie przypadkiem Jezus w jednej ze swych przypowieści o modlitwie mówi o człowieku potrzebującym chleba, by przyjąć przyjaciela będącego w podróży. Powinniśmy prosić Ojca o to wszystko, czego potrzebujemy do okazywania gościnności, służenia, miłowania, przebaczania. Jed­nym słowem, powinniśmy prosić o Ducha Świętego, który jest miłością. Modlimy się o zdolność do miłowania, o nieustanne wchodzenie w ubóstwo udzielającej się Bożej miłości. Modlimy się, jak Jezus w przeddzień swej męki, by oddać się Miłości, to znaczy iść ku Ojcu. Nigdy jednak sa­mi, ale z całym światem.

A co robić, jeśli wydaje nam się, że nasza modlitwa jest jedynie wołaniem w pustkę, które nie powoduje nawet najmniejszego odzewu? Co robić, jeśli mamy wrażenie, że Bóg jest podobny do niesprawiedliwego sędziego, który nie szanuje ani tego, czym powinien być prawdziwy Bóg, ani też nie szanuje ludzi? Co czynić? Zapytać o swoją wiarę! Czy Bóg nie wystawia jej właśnie na próbę, aby dojrzewała do zdania się na Niego? Bóg cierpliwie czeka – mówi Jezus (por. Łk 18,7). Czeka z cierpliwością siewcy, aby Jego miłość skruszyła w końcu skorupę w naszym sercu, tak by pojawiła się błogosławiona słabość, abyśmy wyrzekli się pragnienia ciągłego naprawiania w sobie wszystkiego, zamiast pozwolić Mu być obecnym w naszych słabościach i brakach. Sprawa modlitwy jest tak naprawdę bardzo prosta: Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? (Łk 18,8), czy znajdzie tylko modlitewniki?


br. Antoine-Emmanuel
z francuskiego tłumaczyła
mniszka jerozolimska