Kapłaństwo wspólne
To prawda, że wszyscy ochrzczeni są Kościołem, a nie tylko papież i biskupi, "kasta" duchownych lub jakaś warstwa kierownicza. Jednak o tej prawdzie przez długie czasy nie pamiętano. Do dziś jeszcze wielu proboszczów uskarża się, że trudno im pozyskać do współpracy świeckich, i na odwrót. Na czym zasadza się współodpowiedzialność chrześcijan świeckich za wzrost i uświęcenie Kościoła?
Ta współodpowiedzialność opiera się na wspólnym kapłaństwie wszystkich ochrzczonych. Sobór Watykański uczy, że przez chrzest i bierzmowanie mają oni udział w prorockim, kapłańskim i królewskim urzędzie Jezusa Chrystusa (por. Konst. dogm. o Kościele, nry 30-38). "Szczególnym ich zadaniem jest tak rozświetlać wszystkie sprawy doczesne, z którymi ściśle są związani, i tak nimi kierować, aby służyły chwale Stworzyciela i Odkupiciela" (nr 31).
Ważną dziedziną apostolstwa świeckich jest przede wszystkim małżeństwo i rodzina. To one są niejako Kościołem w miniaturze, Kościołem domowym. Dochodzi do tego dziedzina wychowania, środowisko społeczne, środowisko pracy, nauka, sztuka, literatura, gospodarka i polityka. Kościołowi trzeba dziś przede wszystkim charyzmatyków świeckich w takich dziedzinach, jak: nauka, sztuka, technika, polityka, wychowanie, publicystyka, aby wiara chrześcijańska przeżywana była jako skuteczny przykład pośród świata.
Fr. Justin - "Rosary Hour"
http://www.rosaryhour.net/
Słowo "nieomylność" kojarzy się nam z nieskazitelną, doskonałością pod każdym względem lub nawet z bezgrzesznością. Tymczasem wiadomo, że "mylić się jest rzeczą ludzką". I papież, i biskupi w swym ludzkim, osobistym charakterze nie są spod tej reguły wyłączeni. Jak zatem trzeba rozumieć ich nieomylność?