W pewnym dużym mieście grupa ludzi, wśród nich kilku lekarzy, postanowiła założyć hospicjum i społecznie je prowadzić. Zauważyli oni bowiem jak ponury, a nieraz nawet tragiczny jest los osób w podeszłym wieku, schorowanych, nad którymi medycyna rozkłada bezradnie ręce, których często wyrzekają się rodziny. Pełnym energii i zaangażowania pomysłodawcom wydawało się, że tak dobre i potrzebne przedsięwzięcie zyska poparcie i zostanie bez trudu zrealizowane. Niestety, kiedy rozpoczęli realizację projektu, zaczęły się także kłopoty. Wielu obserwatorów wyrażało swoje wątpliwości. Pytali: „Po co?”, „Dlaczego właśnie w naszym mieście?”, „Kto za tym stoi?”, „O co im właściwie chodzi?”. Niektórzy nawet twierdzili: „Niemożliwe, żeby ktoś w dzisiejszych czasach chciał coś zrobić bezinteresownie; to hospicjum jest na pewno kamuflażem dla jakichś nielegalnych interesów. Oni po prostu chcą się dorobić”. Władze także z pewną rezerwą patrzyły na to wszystko. Jednak mimo trudności hospicjum powstało. Wtedy okazało się, że ci, którzy je założyli mieli naprawdę tylko jeden cel - dobro drugiego człowieka potrzebującego pomocy i opieki. Cała ta sprawa ukazała jednak, że czynienie dobra nie zawsze budzi tylko wdzięczność i podziw. Okazało się że czynienie dobra bywa dzisiaj bardzo często niepopularne, co więcej, może nieraz być niebezpieczne.