Na początku „Ręce Pana” uczyniły mnie, następnie ja czyniłem co mi się chciało i znalazłem się w piekle niepokoju i zła. Teraz następuje „nowe stworzenie”. Ręce Pana „pracują - formują” mnie na nowo, choć odrzucone i przebite… bo zbyt wiele w nich miłości i dobra?

 

„Wyobraź sobie, że siedzisz w poczekalni, w szpitalu i masz skomplikowanie połamana rękę. Czujesz się samotna (y), bo na poczekalni nikt nie ma skomplikowanego połamania… Nagle dosiada się jakiś mężczyzna, niewiele starszy od ciebie. Ma też połamana rękę – tą samą co ty… milczysz i oswajasz się z Jego obecnością. Później opowiada swoją historię, zwierza Ci się, i widzisz, że jest podobnie połamany w życiu, jak połamana jest Twoja ręka. Odkrywasz też, że macie podobne historie i podobnie połamane serce. Co czujesz? Złość? Niechęć? Czy tez bliskość i wdzięczność, ze jest tak blisko ciebie i jest tak samo połamany?... To jest Jezus… podziękuj… On nie tylko przeżył straszne  życie i odrzucenie, ale uczynił to po to, aby się do ciebie zbliżyć po to, byś się czuła (czuł) podobna (y)  do Syna Bożego” (O. A. Polanowski, Wolni od niemocy, Częstochowa 2004, s. 153).

 

„Wymaluj obraz…”. Było to 22 lutego 1931 r. To wezwanie Jezusa do św. Faustyny Kowalskiej. Jezus kroczący ku każdemu spoglądającemu na Niego, w białej szacie, z wyraźnymi stygmatami, błogosławi – rozgrzesza. Żyje, jest po straszliwej męce krzyżowej. Z rany serca wychodzą promienie światła – biały i czerwony. W straszliwym XX wieku, w którym było tyle krzywdy, zła i niewinnego cierpienia, Jezus przypomina, że jest Ten sam. Jest Bogiem, który przychodzi, aby ocalać. Dlaczego Go odrzucamy, dlaczego ciągle nie chcemy, dlaczego budujemy bez Niego, dlaczego Bogu „przyprawiamy rogi”, dlaczego…? Popatrzeć na Niego, to zobaczyć najpierw siebie jako zabójcę i grzesznika, ale i człowieka skrzywdzonego, który nie może uleczyć siebie i świata bez Stwórcy i Miłosiernego Ojca. Syn Boży idzie więc przez wieki ze stygmatami, ranami, z których wypływa Duch Święty, nowy życie! Nie chcemy na Niego patrzeć często, bo nie akceptujemy naszych ran, naszej biedy duchowej, uciekamy od niej zrzucając na wszystko, na innych: Partię, Rząd, Kościół, księdza, rodzica, sąsiada, terrorystę… Ale właśnie ta najboleśniejsza rana, od której uciekamy,  może być źródłem Ducha Świętego, miejscem nowej wrażliwości, nowego charyzmatu, nowego zesłania Ducha Świętego, przymierza z Bogiem! Patrzeć na Jezusa i przebaczyć jak On, prosić o przebaczenie Ojca w Jego Imię, przyjąć Boży Pokój-Szalom! Tak, wymalowany obraz nie jest jedynie do powieszenia na ścianie, ale do patrzenia, kontemplacji (spokojnego spojrzenia wiary): „Spójrzcie na Pana, a rozpromienicie się radością, oblicza wasze nie zapłoną wstydem” (Ps 34,6).

 

 

 

***